De voorgeschiedenis
Ga er maar goed voor zitten, mijn voorgeschiedenis. Ook voor mij is dit een flink verhaal wat ik niet zomaar 1, 2, 3 opschrijf, hier zit ook veel emotie in.
Het is maart 2024, mijn vriendin maakt zich al langer zorgen over mij, zowel mentaal als fysiek. Ik negeer al langere tijd haar waarschuwingen en voel me natuurlijk 'goed' wanneer ze het vraagt. Tot het moment dat ik zelf een knobbeltje voel in 1 van mijn zaadballen. Een knobbeltje wat ik eerst duidde als het klemmetje van mijn sterilisatie en daarna als een plekje na een flink knietje op die plek tijdens het stoeien met onze zoon. Toch maar eens naar de huisarts. Ach, een echo kan geen kwaad zegt ze. Vanaf zo'n moment gaat het snel.
Na de echo en bloedonderzoek komt het hoge woord, "we gaan u morgen opereren, u heeft zaadbalkanker". En zo staat je wereld, alweer, stil.
Alweer? Ja, alweer. Laten we 12 jaar terug gaan. Ik ben 30, mijn nieuwbouwwoning zou elk moment worden opgeleverd en dan kon het klussen beginnen! 5 dagen voor de oplevering ben ik, zoals elke dag, aan het werk. Ik voel een steek in mijn buik, alsof er een mes of kogel door me heen gaat. Het voelde niet goed, dezelfde dag nog ga ik uit voorzorg bij mijn ouders slapen. De huisarts denkt aan obstipatie en schrijft laxeermiddelen voor. De dag van oplevering is aangebroken en ik ga elke ruimte door terwijl ik telkens moet gaan zitten. Dan lekker klussen? Nee, dat ging niet gebeuren, de eerste hulp lonkt.
Daar lig je dan, op de eerste hulp. 5 uur lang wachten en hopen op een oplossing. Bloed prikken ging heel moeizaam doordat mijn aderen zich terug hadden getrokken. Na 5 uur werd er een röntgenfoto gemaakt. Op die foto zagen de artsen veel vocht in mijn buik. De enige manier om te weten wat er is is operen.
Een aantal dagen later ontwaak ik op de intensive care, een snee van borstbeen tot de onderkant van mijn buik en een stoma rijker. Wat bleek? Een darmperforatie als gevolg van diverticulitus, mijn hele buik zat vol met, nou ja, dat laat ik maar achterwege. Volgens de arts had ik geen 2 dagen later naar het ziekenhuis gemoeten.
Tja, en dan? Een grote snee die zelf dicht moet groeien, een stoma waar je aan moet wennen en een huis wat net klaar is. Je bent al snel een paar maanden verder voordat je überhaupt aan klussen of verhuizen moet denken. Gelukkig met hulp van mijn vader, broers en anderen om me heen is het gelukt om alles voor elkaar te krijgen.
Na 6 maanden was het tijd om het stoma weer op te heffen. Ook al was die operatie veel minder heftig had je hiervoor veel meer tijd om over na te denken. Wat als? Mentaal was ik hier meer bij dan de eerste operatie.
Na flink sporten en afvallen was ik gelukkig aardig fit waardoor mijn herstel ook voorspoedig ging. Jammer genoeg kreeg ik dan weer last van mijn galblaas door het afvallen. Nou, haal die er ook maar uit dan! Operatie nummer 3 was een feit.
Een aantal jaar rust en voorspoed volgen, mijn huis verkoop ik en ik bouw met mijn vriendin en haar/onze zoon (ik ben in zijn leven vanaf dat hij 1,5 jaar is) een nieuw huis. Het leven lacht ons toe! Vlak voordat we ons oude huis waar we tijdelijk wonen uit moeten komen we erachter dat we zwanger zijn.
Vader? Ik? Dat had ik nooit verwacht. 3 weken voor haar geboorte krijgt mijn vader te horen dat hij darmkanker heeft. De 2 jaar die volgen zijn heel heftig, de geboorte van onze dochter op 31 december 2018, het overlijden van mijn vader op bevrijdingsdag 2019 en vele tripjes naar het ziekenhuis door gezondheidsproblemen voor onze dochter. We hadden al de nodige uitdagingen met onze zoon (autisme, adhd, spierproblemen) dus dit kon er natuurlijk ook nog bij...
Zo komen we aan in 2024. In maart de diagnose gevolgd door de gebruikelijke ct scans en bloedonderzoeken. Uiteindelijk breek ik, ik beland in een depressie en ben nu echt weer bezig met het ontdekken van mezelf. Ondertussen besloot mijn werkgever om mijn functie boventallig te verklaren door een reorganisatie en zo sta je na 24 jaar bij dezelfde werkgever op straat. Gelukkig niet letterlijk en uiteindelijk komt ook dat op het juiste moment in mijn proces van het vinden van mezelf, van zelfliefde en keuzes maken.
Nu, met de uitzaaiingen van mei 2025 staan we aan het begin van een nieuw avontuur. Ook dit gaan we redden, ik voel me gesteund door mijn allerliefste vriendin, die me steunt door dik en dun.
Ik zal later nog een blog schrijven over wat ik in mijn lijf voelde. Ook al voordat ik de originele diagnose kreeg...