Sprakeloos

Mijn stem. Die begint schor te klinken, ergens in november. Het wordt erger, terwijl ik niet verkouden ben. De vervangende huisarts leest mijn ziektegeschiedenis en neemt geen enkel risico. Ze regelt een verwijzing naar een KNO-arts in één van de grootste academische ziekenhuizen in het land. Ik mail mijn specialist in datzelfde ziekenhuis om haar bij te praten en vraag haar om hulp. Na zes dagen (en nog een mail van mij), belt de specialist. Ze hoort mijn gebroken stem en belooft contact te zoeken met de triage arts die beoordeelt welke patiënt wanneer gezien moet worden. De volgende dag bel ik de KNO-afdeling. Mijn aanvraag staat in het systeem. Ik zeg dat ik inmiddels een week wacht en vraag of ze een indicatie kan geven wanneer ik gezien kan worden. Dat weet ze in eerste instantie niet. Ze kan niet zeggen of de triage-arts aanwezig is deze week (of vorige week). Nee, ik mag haar niet zelf benaderen. Ik leg uit dat ik slokdarmkanker heb gehad, dat mijn schorre stem de huisarts zorgen baart en dat ik snel gezien wil worden en als dat niet in dit ziekenhuis kan, dan misschien elders. Dan zegt ze dat ik waarschijnlijk na medio januari aan de beurt ben. Het is eind november.
De volgende dag probeer ik het weer. Ene Frans gedraagt zich zó onbeschoft dat ik na het gesprek gefrustreerd google op ‘privé-kliniek KNO’. Er plopt een naam op, ik zie dat de arts bij de Daniël den Hoed heeft gewerkt en bel direct het nummer van de kliniek. Het is tien voor vijf. Tot mijn grote verbazing neemt de arts zelf op. Zijn secretaresse is naar huis, legt hij uit om vervolgens naar mijn schorre stem te vragen (iets dat verder geen enkele ziekenhuismedewerker deed). Iets in zijn stem geeft direct vertrouwen. Of ik morgen, vrijdag, zijn secretaresse wil bellen en dan wil hij me maandag zien. Als ik ophang, moet ik heel hard huilen.
Vijf minuten, langer duurt het onderzoek met een cameraslangetje in mijn neus niet. Mijn stembandzenuw is verlamd, mogelijk omdat er iets tegenaan drukt. Logopedie en een ingreep kunnen de stem verbeteren maar de verlamming blijft. De ongelooflijk aardige KNO-arts laat er geen gras over groeien. Hij belt tijdens het consult met mijn specialist (die overigens nog steeds niets heeft gehoord van de triage-arts), meldt zijn bevindingen en geeft mij een verslag en USB-stick met de beelden mee. Deze doortastendheid is een verademing!
Weer een week later wordt er in het academisch ziekenhuis, tevens kankerinstituut, een scan gemaakt. Daarbij gaat er zoveel onnodig mis dat het me moedeloos en bang maakt.
In het voormalig kankerziekenhuis, dat door het kankerinstituut is opgeslokt, kreeg je in dit soort spannende situaties de uitslag van de scan na een paar uur. Daar stond de patiënt centraal. In dit megalomane nagelnieuwe gebouw is dat niet zo. Na een zenuwslopende week meld ik me op het spreekuur van mijn specialist die alle zeilen heeft moeten bijzetten om deze onmenselijk lange termijn nog niet langer te laten duren.
Er zijn drie ‘verdikte klieren’ gevonden. Dat is een vriendelijke beschrijving voor tumoren. De kanker is na ruim twee jaar terug. Ik ben sprakeloos.