Tranen

Te laat ga ik met de hond lopen. Eigenlijk wilde ik nog even die aflevering afkijken, maar het liep al tegen twaalven, dus het moest nu toch echt nog even. 
We doen het laatste rondje altijd het korte loopje. Nog niet eens halverwege begin ik een beetje te huilen. Het is dinsdagnacht en er staan al een paar containers langs de weg, klaar voor de ophaaldienst die woensdagochtend vroeg langsrijdt. Sinds de diagnose van mijn man heeft onze buurman steeds zonder te vragen naast de zijne ook onze container langs de weg gezet. Dat vind ik zo lief, want normaal deed mijn man dat altijd, voordat hij in de auto stapte. 
Nu lukt het hem niet eens meer iets buiten in de container te gooien, laat staan dat ie hem aan de weg zet. 

Al na 5 minuten vindt onze hond het genoeg geweest en we zijn weer thuis.  Intussen wordt mijn huilen steeds meer en dieper, totdat ik de pijn van het verdriet in alle spieren voel. Ik kan niet meer stoppen. Ik geef de lieve buurman de schuld, maar dat is het niet. Het is de onzekerheid, de angst mijn man te verliezen, de opbouw van al die weken spanning die ineens eruit spat. 
Ieder moment kunnen we gebeld worden met de uitslag of hij in aanmerking komt voor doelgerichte therapie of niet. Al een week wachten we op nieuws. Het niet weten is slopend. Mijn man steeds meer achteruit zien gaan is ook slopend. Ik help hem met liefde met zijn dagelijkse dingen, knop is op standje overleven. 
Maar bij dat rondje met de hond daarnet schoot de knop even naar standje paniek. 
En nu is de druk er weer af en staat ie weer op overleven. 
Voor nu, want het moet.