Kleine dingen die het luchtig houden

Er kwam vandaag een theezakjesvraag voorbij: "Welke zonsondergang is je mooiste?"  en daardoor vlogen de herinneringen terug naar onze vakanties met de oldtimer camper. De afgelopen drie jaar waren deze met ons tweetjes. Mijn mooiste zonsondergang was die in Denemarken. We zouden eerst overnachten op een plek wat achteraf niet zo geschikt bleek te zijn, vanwege de stank van de visverwerking die een paar kilometer verder was. Binnen tien minuten vertrokken we en kwamen we een kwartier later op een strand waar we met de camper op mochten rijden. De zon was intussen al aan het onder gaan. Wat was het een betoverend iets. Nog niet eerder waren wij met een gemotoriseerd voertuig op een strand geweest, laat staan met onze camper. Het was fantastisch.

Mijn man had een andere zonsondergang in zijn gedachten. Twee jaar geleden stonden we tijdens een hittegolf aan een prachtig meertje onder in Schwarzwald. De camping zelf was erg basic, maar het restaurant was goed en op loopafstand kon je prachtig zwemmen en had je een schitterende zonsondergang bij het meer. Ik liep regelmatig tijdens zonsondergang met de hond, maar had die ene keer tegen mijn man gezegd dat ie mee moest, omdat het zo mooi was. Wij zaten daar op een steen een beetje onhandig, want echt geweldig zat het niet. Ik was zoals altijd aan het fotograferen en vond het ook nu weer een prachtig gezicht. Zegt mijn man ineens: "Nou dat duurt allemaal wel heel erg lang niet? Is die zon nu nog niet onder?". waarop ik zei: "Nou je mag ook best wel eens een beetje romantisch doen, zeg!" 

En daar kwam hij dus mee, dat had hij onthouden en vond hij de mooiste zonsondergang. En zo zijn wij dus, ondanks of dankzij onze grote verschillen, al jaren samen. Al 30 jaar hebben wij verkering, zoals ik het altijd zeg (waarvan bijna 25 jaar getrouwd). En ik zeg hardop hoe blij ik ben dat wij elkaar al zo jong hebben leren kennen, en dat wel al in 2018 die camper hebben gekocht en niet hebben gewacht tot later... Want later is er niet meer, er is alleen nog maar nu. 

Als ik dat soort dingen zeg dan voelt het heel dubbel. Het is waar, maar toch wil ik dat het niet waar is. En ook andere kleine dingen laten me glimlachen. Een vintage eierdopje wat nu dienst doet als medicijnbekertje, de Happy Socks die hij gisteren aanhad toen ie voor de PET-scan moest. En ik ben opgelucht dat we gistermiddag gebeld hebben met de verpleegkundige en dat we wederom de pijnstilling mochten opschroeven, want oh wat had hij een rugpijn. En dan hoor ik mezelf zeggen " wat fijn dat je meer pijnstilling mag" maar het liefst wilde ik dat het niet nodig was. 

Verbazingwekkend hoe snel je je aanpast aan de nieuwe werkelijkheid, maar ja, echt een keuze heb ik ook niet.