♡ Believe in yourself ♡

De eerste klap

Op 13 november 2009 veranderde mijn leven in één seconde. Ik zat daar, met mijn goede fatsoen, en kreeg te horen:

 “ Mevrouw,  ik ga er niet omheen draaien. "U heeft borstkanker.”

Ik dacht: Nee, dit kan niet waar zijn. Dit overkomt mij niet. Maar het overkwam me wel. Alles stond stil, alles werd anders.

Vanaf 4 januari 2010 begon ik aan de chemotherapie. Zes kuren waren gepland, maar na vier kuren moest ik stoppen. Mijn lijf gaf het signaal:

De grens is bereikt. 

Ik kreeg geen gevoel meer in mijn tenen en dat was een grens.

Daarna volgden 29 bestralingen. Iedere keer opnieuw dat ziekenhuis in, iedere keer weer de spanning, het branderige gevoel, de vermoeidheid.

Een jaar lang immunotherapie. En daarna nog eens vijf jaar chemotabletten. Die vieze smaak proef ik nu nog, alleen al bij de gedachten en herinnering, alleen al weer.  Vraag me af of dat ooit over gaat. 

》Het traject van wachten, hopen en weer doorgaan.

Vijf jaar lang leefde ik in de driemaandelijkse controles. Vijf jaar lang leefde ik tussen hoop en vrees. Elk telefoontje, elk onderzoek kon weer een klap zijn.

Toch bleef ik doorgaan. Voor mijn gezin, voor mezelf. En telkens opnieuw vond ik de kracht om door te zetten.

Eindelijk genezen verklaard 

Op 16 september 2014 kwam eindelijk dat ene verlossende woord:

 "U bent genezen verklaard.”

Ik kan je niet uitleggen hoe dat voelt, tenzij je het zelf meemaakt. Een soort bevrijding, een last die van je schouders valt, maar tegelijk ook een rare leegte: 

Wat nu?

Ik besloot mijn kracht om te zetten in iets positiefs. Op 16 mei 2015 organiseerde ik een Pink Ribbon sponsordag, een dag die ik tot in de puntjes geregeld had. Veel sponsers en bedrijven gevonden,  die een georganiseerde dag en vrijwillig meededen in een soort van braderie en zo ook reclame voor hun eigen konden maken en de bezoekers voor een vriendelijke prijs iets konden kopen en/of een behandeling kregen. 

♡ Overdag was er van 10.00 tot 17.00 uur braderie

♡ 18.00 tot 22.00 uur Pink lady bingo,  waar veel kaarten in de voorverkoop al verkocht waren. Ik had veel bedrijven persoonlijk benaderd met persoonlijke uitleg van mijn georganiseerde dag en wat hier de opzet van was. Kreeg veel positieve reacties en iedereen was vol lof en vrijgevig. Waardebonnen, dinerbonnen, presentjes van de bedrijven zelf etcetc.  Ook had ik een brievenbus gemaakt waar je geld kon doneren. De ambassadeur van Pink Ribbon zelf was er ook deze dag en met ook een kraam met Pink Ribbon artikelen en wat HELEMAAL SPECIAAL was,  dat de ambassadeur die er overdag was een verrassing geregeld had wat de kers op de taart voor mijn was. 

Het moment van de bekendmaking van het opgehaalde bedrag van deze dag,  met een grote geweldige opkomst  werd aan mij en alle aanwezigen bekend gemaakt door:

Quinty Trustfull Ambassadeur vanaf 2006 van “Pink Ribbon”  met maar liefst het bedrag van  €2678,-

Een dag vol warmte, saamhorigheid en trots.

♡ TROTS ja dat was ik 100%

♡ De tranen vloeiden gestaag deze dag bij vele. 

♡ Staande ovatie voor het behaalde resultaat van iedereen. 

♡ De burgemeester van Oosterhout die mij in het zonnetje kwam zetten en woorden vol lof uitsprak.

♡ Mijn momentje van dank naar “Pink Ribbon” toe,  om het opgehaalde bedrag op passende wijze over te dragen,  om bij te dragen aan steeds betere onderzoeken van borstkanker op de kaart te zetten. 

Deze dag met een lach en een traan is en zal voor altijd een speciale herinnering in mijn hart krijgen en ik zal deze dag vol lof, trots, dank zal koesteren.  Woorden schieten te kort hoe TROTS en zenuwachtig  ik me deze dag voelde.  Zo zie je maar weer,  als je ECHT iets wilt bereiken je doel zal halen!!!

Het voelde als de slagroom op de taart na vijf jaar vechten. Een dag waarop ik niet alleen patiënt was, maar ook iemand die anderen iets terug kon geven

Weer foute boel

Ik dacht klaar te zijn. Ik dacht dat ik het boek van borstkanker dicht kon slaan. Maar in november 2015 sloeg de mokerslag opnieuw toe: borstkanker. Dit keer in mijn andere borst.

Ik herinner me nog zo goed die mammografie, het gesprek met de radioloog, en hoe ik bijna boos werd toen hij zei dat er iets mis was. “Dat kan niet,” dacht ik. “Daar heeft mijn port-a-cath gezeten”.

Maar hij zag het wel goed.

Een punctie volgde. Het wachten was slopend. En dan de woorden:

 "Het is weer foute boel.”

Daar zat ik, samen met Gert-Jan, keihard te huilen. Twee keer in zes jaar tijd. Het voelde zo oneerlijk.

》Diagnose:

Triple negatief borstkanker:             

Mamma lumpectomie links: infiltrerend ductaal carcinoom nos; Bloom Richardson graad III; Afmeting 1,4 cm. Snijvlak vrij; Kleinste tumorvrije marge minder dan 0.1 cm. Lokalisatie dichtsbijzijnde snijvlak: craniaal.ER  En PR: negatief. HER2 status: negatief.Schildwachtklier oksel links: geen metastasen of geisoleerde tumorcellentripple negatief gradatie 3

Ik wist: dit wordt zwaar, maar ik ga er WEER voor vechten.

Er volgden 21 bestralingen en 16 chemokuren. Vier keer om de twee weken, daarna nog twaalf keer elke week. Twintig weken onder de pannen.

Het traject was intens, maar ik zette door.

Ik koos dit keer voor een port-a-cath (onderhuids infuus), omdat mijn aderen op waren en me blauw prikte, de aderen steeds klapten en het infuus weer storing gaf en dit geen optie van chemotherapie toedienen was op steeds weer drama en ellende van infuus prikken. Ik wilde alles aangaan om deze strijd te winnen. 

》de erfelijke belasting《

●BRCA1 mutatie

Alsof het nog niet genoeg was, kreeg ik in april 2016 nóg een klap te verwerken.

Mijn zus kreeg het slechte nieuws die NIEMAND te horen wil krijgen in dit traject. Mijn zus zette ook haar schouders er weer onder en weer gaan met die banaan.  Geen keus heb je,  je moet ermee dealen,  positiviteit is en blijft het beste medicijn en dat blijkt steeds maar weer keer op keer. Haar terugkerende diagnose heeft me aan het denken gebracht en dat zette ook bij mij een reeks onderzoeken in gang waar ik goed over na had gedacht. Na het bloedprikken kreeg ik een onverwachte persoonlijke telefoontje van de verpleegkundige specialist en professor van de “klinische genetica” in het MC Erasmus ziekenhuis Rotterdam dat de uitslagen van het genetisch onderzoek bekend was en ze graag op korte termijn een afspraak in wilde plannen. 

De afspraak was gepland op 16 oktober 2016.

Na een uitgebreide uitleg van de chromosomen en waar het foutje zat,  werd het voor ons een beetje Jip en Janneke en begrepen we wat de professor ons uitlegde.  Ze nam de tijd en beantwoordde mijn vragen.

●De uitslag

Mijn uitslag van het genetisch onderzoek:

Ik ben de draagster van de BRCA1-genmutatie. 

Dit betekent  dat 80–90% kans dat de borstkanker terugkomt, met uitzaaiingen.

Met het gezondheidsprobleem:

"Associated protein 1 tumor predispositie-Syndroom"

Uitleg "TPS":

Het is een erfelijke aandoening waarbij een persoon een verhoogd risico heeft op het ontwikkelen van bepaalde soorten tumoren. Dit komt doordat er een genetische mutatie aanwezig is die de kans op kanker vergroot.

• Belangrijke punten over tumor predispositie syndromen:

• Erfelijk:

De genetische mutatie die het syndroom veroorzaakt, kan van ouders op kinderen worden overgeërfd of nieuw ontstaan in een individu. 

Verhoogd risico:

Personen met een TPS hebben een hogere kans om tumoren te ontwikkelen dan mensen zonder het syndroom.

Toen ik dat hoorde, zakte de grond weer onder mijn voeten vandaan. Je denkt: hoeveel moet er nog op mijn bord komen?

》Keuzes maken.

Ik moest een beslissing nemen. Alles overwegen, eindeloos praten met mijn lieverds, het verwerken, het wikken en wegen.

Na weken kwam ik tot mijn besluit: ik zou een dubbele DIEP-flap operatie met reconstructie van eigen weefsel ondergaan.

Niet omdat ik wilde, maar omdat ik moest. Omdat ik nog zoveel heb om voor te leven. Vooral voor mijn gezin.

Het vooruitzicht was zwaar: opnieuw een operatie, opnieuw herstel. Maar diep vanbinnen wist ik dat het de juiste keuze was.

●Een BMI als drempel

Toen ik eindelijk bij de plastisch chirurg terecht kon, dacht ik: nu komt de volgende stap.

Maar daar kwam de klap: mijn BMI was te hoog.

“Eerst afvallen, anders geen operatie.”

BAM. Alsof ik niet al genoeg had meegemaakt. Ik woog toen 105,7 kilo (BMI 40,3) en moest onder de 30 komen.

Ik voelde me boos en teleurgesteld.

Na alles wat ik had doorstaan, moest ik weer een gevecht leveren. Weer bewijzen dat ik sterk genoeg was.

●De keuze voor een gastric bypass (GBP)

Na goed overleg met mijn huisarts en chirurg kreeg ik groen licht: ik kon een gastric bypassoperatie doen.

Op 19 juni 2017 vond die plaats. Tien dagen op voorhand moest ik een streng pre-dieet volgen om mijn lever te laten slinken. Het viel me zwaar, maar ik haalde het.

De operatie zelf viel mee. Twee dagen ziekenhuis, daarna herstellen. En het werkte: ik viel kilo na kilo af

●Het emotionele gat

In april 2018 kwam de klap alsnog. Niet lichamelijk, maar emotioneel.

Jarenlang was ik maar doorgegaan. Doorgaan met vechten, doorgaan met werken, doorgaan met leven.

Maar mijn lichaam gaf signalen die ik had genegeerd. Rug en nek zaten muurvast. Ik belandde bij de fysiotherapeut en via mijn huisarts ook bij een psycholoog.

●Leren kwetsbaar zijn

Ik dacht altijd dat ik de sterke moest zijn. Maar zelfs de sterkste kunnen breken.

Ik moest iets opschrijven, van mijn psycholoog:

👉 “Ik, Mary-Ann, ben supertrots op mezelf, om wie ik nu ben en wie ik was."

Mijn rugzak heeft me gemaakt wie ik nu ben en daar ben ik fucking trots op.

Ik ben een hele sterke vrouw, die om hulp durft te vragen wanneer dat nodig is en die haar kwetsbare ik-persoon durft te laten zien!!!!”

En weet je? Dat voelde bevrijdend.

●Leven met littekens

Na al die stormen brak er een rustiger periode aan.

Ik viel af tot een BMI van 31 en kwam uiteindelijk op de wachtlijst voor de reconstructie.

Mijn dagen kregen weer ritme. Ik werkte, zorgde voor mijn gezin, genoot van de momenten die er wél waren.

Maar de schaduw van BRCA bleef.

Ik wist: mijn leven is veranderd, mijn lichaam draagt littekens. Zichtbare littekens van operaties. Onzichtbare littekens van angst, verlies en vechten.

Toch leerde ik in deze jaren om trots te zijn. Trots dat ik er nog was. Trots dat ik door alle stormen toch weer kon zeggen: ik leef.

●Nieuwe beproevingen

Alsof mijn rugzak nog niet zwaar genoeg was, kwamen er opnieuw nieuwe beproevingen.

Op 24 april 2025 werd ik opgenomen met boezemfibrilleren. Mijn hart sloeg op hol. Het gevoel dat je eigen lijf je opnieuw in de steek laat, is angstaanjagend. Er volgden onderzoeken en onzekerheid.

Alsof dat niet genoeg was, kwam op 10 juni 2025 de volgende klap: een galblaasoperatie. Wat een routine-ingreep had moeten zijn, draaide uit op een nachtmerrie.

●Complicaties na de operatie

Ik kreeg te maken met een ontstoken alvleesklier (pancreatitis), er ontstond een biloom (met gal gevulde holte) bij mijn lever en ik moest een drain krijgen.

Mijn herstel verliep moeizaam: pijn, vermoeidheid, angst en frustratie.

Soms voelde ik me machteloos: hoeveel kan een mens verdragen?

●Verlies en rouw

Alsof mijn eigen strijd nog niet zwaar genoeg was, kreeg ik opnieuw verlies te verwerken.

Op 8 mei 2025 overleed mijn zus.

Na een periode van afstand hadden we elkaar teruggevonden. Haar overlijden brak mijn hart, maar ook dat van mijn vader. Voor de tweede keer verloor hij weer een dierbaar persoon. Zijn dochter.

En toen, nauwelijks twee maanden later, op 25 juli 2025, overleed mijn nichtje Annemiek.

Slechts 35 jaar oud. Moeder van twee kleine kinderen.

Het is onvoorstelbaar dat zulke jonge levens zo wreed worden afgesneden.

●Mijn broer en mijn vader

Mijn broer worstelt met zijn verdriet, maar ook met alcohol, dat sterker om  aandacht vraagt,  dan zijn trots niet opzij te willen  zetten,  om SAMEN  te rouwen. Dat maakt het moeilijk.  Ik,  het  "kleine" zusje is dan toch de wijste en gaat verhaal halen en ben wel degene die oprecht, eerlijk en in zijn ogen durf te kijken en MIJN gevoel van zijn handelen uitspreekt en wat het met mij, onze pa, zijn gezin doet. Misschien geen recht van spreken, maar als niemand het doet en het niet uitspreekt,  ben ik drek ook nog mijn broer kwijt.  Was een pittige bijeenkomst zal ik maar zeggen. Kreeg harde onterechte woorden naar me hoofd geslingerd. Hem voor de keus gesteld om de uitgesproken woorden terug te nemen, hij een nacht moest ontnuchteren en na te denken wat hij wilde (hij zou nog een zus kwijt hierdoor kwijt kunnen raken,  want ik was erg aangegaan,  wat hij onterecht aanhaalde en NIET waar was/ is) en voor 7.00 uur in de ochtend de tijd had om op ons gesprek terug te komen en excuses aan te bieden,  want ben keihard met al mijn oprechte goedheid afgeschoten door hem. Dat verdiende ik niet.  6.45 uur  ging GELUKKIG  de telefoon.  Mijn broer had echt de ballen om zijn fouten in te zien en verkeerd bezig was.  Hij weet nu dat ik recht op me doel af ga en goud eerlijk ben en niet met twee monden praat. Eindelijk snapte hij wie ik NU ben en waarom ik nu handel naar mijn handelen. EINDELIJK

Mijn vader… hij draagt zoveel. Een zoon die  struisvogel gedrag vertoont en  vaak NIET reëel is en zijn uitspraken vaak NIET bij wilt stellen. Dan mijn moeder verliezen, dan zijn dochter verliezen, dan ook nog zijn kleindochter verliezen. K ...K-ziekt . Zijn jongste dochter (ikke) steeds aan de sukkel, maar kan het wel nog na vertellen gelukkig en zal mijn vader bijstaan met al wat ik heb en kan. Zo moet de volgorde eigenlijk niet zijn toch....... Ik zie zijn verdriet, zijn pijn, en probeer er voor hem te zijn. Trots op mijn STERKE nog steeds vitale maar oldie pa (80 jaar)

Ik voel me vaak de steunpilaar, degene die het overzicht houdt, degene die anderen draagt. Sterker nog IK KAN HET GEWOON ZONDER MIJN GRENZEN TE OVERSCHRIJDEN 

Maar ook ik ben een mens. Ook ik huil soms.  Ook ik val soms stil. Maar ik probeer wel vooruit te kijken, niet te blijven hangen,  maar positief te blijven.  Het heeft me tenslotte gemaakt wie ik nu ben en hoe ik nu in mijn leven sta. 

●Mijn kracht

Vandaag sta ik hier. Moe, maar staande.

Mijn lijf draagt littekens.

Mijn hart draagt wonden.

Maar mijn geest draagt kracht.

Ik heb stormen doorstaan die ik niemand gun. Ik heb gevochten tegen kanker, tegen operaties, tegen complicaties. Ik heb geliefden verloren die niet meer terugkomen.

En toch… ik sta hier nog.

Sterker, eerlijker, kwetsbaarder en trotser dan ooit.

Mijn motto blijft, en zal altijd blijven:

♡ “Haal het positieve uit het negatieve"

♡ "That's my power.”

●Samenvatting:                              Het levensverhaal van Mary-Ann 

》twee keer borstkanker 

》de erfelijke BRCA1-mutatie

》Dubbele DIEP-flap operatie met reconstructie van eigen weefsel 

》Gastric bypass

》haar moeder heeft verloren die slechts 60 jaar is mogen worden

》Verlies van haar “grote zus”  Anita die slechts 58 jaar heeft mogen worden

》Verlies van haar nichtje Annemiek die slechts 35 jaar heeft mogen worden

》Jaren van herstel met een enorme kracht

Het is een verhaal over vallen en opstaan. Over strijd, verdriet en hoop.

Maar bovenal over liefde en veerkracht.

●Motto’s

♡ Na regen komt zonneschijn (Motto van mijn moeder)

♡ Pluk de dag en geniet van de kleinste dingen (Motto van mijn grote zus)

Mary-Ann de Hoogh-Oomes is een zorgprofessional, moeder en levensgenieter.

Ze schreef dit boek niet alleen om haar eigen verhaal vast te leggen, maar ook om anderen moed te geven en dat je met een lach en een traan bergen en dalen beloopt.

● Haar levensmotto's:

♡ “Haal het positieve uit het negatieve"

♡ "That's my power.” 

♡ Never lose hope

♡ Believe in yourself

♡ You make me smile

♡ Niet lijden, maar leiden

♡ Kijk niet achterom, maar lach in de regen en dans in de storm

♡ Positiviteit is het beste medicijn 

♡ Je krijgt wat je aankan en soms is dat heel veel. Dus wees maar trots op jezelf, want blijkbaar heb je de kracht                          

Liefs Mary-Ann