Punctie...

Weer lig ik plat.

Weer andere ogen boven mijn gelaat.

Jij bent bezig met een echoapparaat.

De bus had een serieuze onrust gebracht.

De medische wereld had mij in zijn macht.

Ik mag meekijken op het scherm.

Voor mij een warboel van grijs, wit en zwart.

Je geeft uitleg, maar het klinkt voor mij allemaal even verward.

Je vraagt toestemming, weefsel is van doorslaggevend belang.

Zonder spreken knik ik ja.

Jij pakt een soort tang.

Weer uitleg: “Kijk een soort bekje doet straks zijn werk”.

Ik hoor je niet en denk maar één ding, “blijf sterk”.

Verdoving volgt, toch maar twee hapjes hoor ik je zeggen.

Weer begin je met uitleggen.

Zekerheid moet worden genomen, geen half werk.

Ik laat je gaan en hou me sterk.

Schiet nou maar op.

Mijn gedachten zijn vol ongeduld. Ik wil naar huis.

Ik weet toch de uitslag al en draag mijn kruis.