Amor vincit omnia 79

Blog 79. Langzaam kruip ik uit mijn grauwsluier. Grauwsluier, brrrrrr.  Wat een woord.  Net zo eng als die wasmiddelenreclames. Vele generatiegenoten zullen zich die leus herkennen. Als er wel een reden was om onze steeds plattere kijkbuizen van hun ereplaats te rukken, dan was het volgens mij dus wel vanwege die reclames. Of van die o zo blije ongestelde dames. Net zo irritant. Maar voor nu drukt die term wel ff goed mijn gemoedstoestand uit. Enige gesprekken met de psycholoog, met mijn broers en zusters, en vele met Joke, trokken mij steeds verder uit mijn donkerte. Heel fijn is dat. Ik heb weer een open veld voor me. Kan me nu enigszins meevoelen met iemand met een tunnelvisie. Maar ben ik er? Is het echt voorbij? Ja en nee. Mijn hoofd is weer helderder aan het worden. Maar mijn lichaam zegt wat anders. Een tijdje geleden had ik dat ook. Somatische klachten. Weer jicht, weer onbestemde klachten. Darmen die als Jos Verstappen aan het racen zijn. Wat zal er volgende week gebeuren, als we de uitslag van de waardes van het bloed zullen krijgen? Ik hoop in ieder geval dat ik zover ben dat ik niet opnieuw terugval. Die ervaring was geen pretje. Ik denk dat ik er sterker door ben geworden. Dat is natuurlijk geen garantie, maar ik denk dat ik zo'n terugval nu eerder zal herkennen. Ik voel me nu in ieder geval al een stuk sterker.