Amor vincit omnia 77

Blog 77 CRISIS!!!! Het scheelde maar een haartje, of het was het vorige weekend exit Tom. Ik was al enige tijd boos, onrustig. Zonder er echt de vinger op te kunnen leggen. Een smeulend vuurtje in mijn achterhoofd. Brandweerlieden noemen zoiets een backdraft (dacht ik). Klein beetje wind, zuurstof erbij, en voilà..... Het was er al, maar kwam pas echt naar bovendrijven na de poging tot zelfdoding van de oude dame. Ik heb het wel aangegeven, maar niet op een manier dat het daardoor te onderkennen was. Ook niet toen ik bij de psycholoog was voor mijn intake. Erger nog, niet eens naar mezelf. Ik werd steeds bozer. Wou mensen kwetsen, raken. Heb zelfs bewust situaties veroorzaakt en extra olie op het vuur gegooid. Dat heb ik daarna ook wel verteld aan Joke, maar het kwartje viel bij ons beiden niet. Ik vond steeds minder dingen leuk. Dat kwaaie heb ik dus al eerder meegemaakt, maar niet zo. Ik kon mijn gevoel niet meer kwijt, ook niet door het op te schrijven. Mijn spanning verwerkte ik op een destructieve manier. Op YouTube zocht ik naar nare beelden. Enge spoken, martelingen, vul het maar in. Hoe meer leed, hoe beter. Ik wist dat ik Joke er heel erg mee zou kwetsen, maar kon er niet mee stoppen. Ik besefte heel goed dat ik bezig was om haar te vermoorden, zo voelde ik dat, maar kon niet uit die zwarte wereld stappen. Mijn behoefte aan leed was ontzettend groot. Ik kon er echter niet over praten. Ik zat vast, voelde me vies, een vreemdganger. Ik begreep niet wat er met me gebeurde. Waar kwam die behoefte ineens vandaan? Vorig weekend vond Joke rare links op de computer, en vroeg me ernaar. Ik zal niet in details treden, maar het was heftig. Totale onbegrip. Logisch, ik snapte er zelf al weken niets van. Pas na dagen van doorzagen, zoeken, flinke huilbuien, sloeg Joke een bres in de muur. Ineens zag ik wat voor beelden ik eigenlijk opzocht. Ik zocht pijn. Voor mezelf, van een ander. Pijn, als compensatie voor Jokes leed. De volgende dag heb ik meteen een afspraak met Jokes psycholoog gemaakt. Morgen kan ik al terecht. Ondertussen heb ik de afgelopen week onze achtertuin onderhanden genomen Door de tegels op te hogen. Daar heb ik flink mijn woede op afgekoeld. Diverse tegels sloeg ik stuk. Lekker was dat. Op een gegeven moment was ik in staat om het te stoppen. Dan zei ik : ,,stop, ik ben  weer boos." Dan werd ik weer kalm. Ik kan nu ineens spontaan huilen bij situaties of gedachten. Dan zie ik iets wat ik bij het verliezen van Joke voor altijd kwijt zou zijn geraakt. Maar Joke liet dat niet toe. Ze heeft, ondanks haar woede, net zolang gezocht naar een opening. Hoezo  veerkracht....KRACHT. Joke, zo heet mijn reddende engel.  Amor vincit omnia. Nooit eerder was onze titel zo van toepassing.