Amor vincit omnia 75

Blog 75. Vandaag was het dan echt zover. Vandaag was ik aan de beurt. Al vroeg uit de veren, want om tien uur was mijn intakegesprek bij de psycholoog. Een heel vriendelijke meneer nodigt mij uit om binnen te komen en pats, het is er. De KLIK. We delen samen de grootst mogelijke gemene deler. KANKER!!! In zijn geval heeft zijn moeder borstkanker. Samen hebben we een heel fijn, open gesprek gehad, waarna er een mogelijk behandeltraject uit komt. Maar bij mij komt niets. Niet omdat ik niet open of oneerlijk was, maar omdat ik samen met Joke al alle mogelijke tools gebruik. We praten er samen over, met anderen. De huisarts, de bedrijfsarts. Met professionals en leken. Ik schrijf en herlees alles wat ik meemaak. Dit medium, wat dan ook. Joke en ik doen al wat mogelijk is al. Ik wil daarmee niet zeggen dat het vanochtend een overbodige bedoening werd, integendeel. Ook dit gesprek was weer een deel van het geheel. Aan het eind komen we allebei tot het inzicht dat het gesprek veel te lang op zich heeft laten wachten. Ik had al alle tijd om weer op m'n pootjes terecht te komen. En dan vroeg de psycholoog zich ook nog af of het zijn hulp zou zijn geweest of dat ik het samen met Joke ook zou hebben gered. Hoe dan ook, ook dit gesprek heb ik als heel fijn en nuttig ervaren.