Amor vincit omnia 56
56
Heerlijk avondje is niet gekomen. Geen tralala voor ons. Joke daar, ik hier. Net als gisteren. Maar dan ff anders. Gisteren ging ik tussen de bedrijven door een kerstboom halen. Dat doen we altijd samen. Dit keer dus niet. Net als het dorp ingaan. Leuk samen voorpret en spulletjes voor de feestdagen in huis halen. Het zou zo leuk zijn. Zeg nou zelf. Je voelt je toch als een kind in een speelgoed winkel, zo tussen al die mooi uitgestalde kerstartikelen? Gisteren dus niet. Ik was net Andre Hazes. ,,Ik zit hier heel alleen kerstboom te scoren…….”. Uit armoede belde ik Joke maar. Ik voelde me zo alleen tussen al die gezinnen die gezellig over elkaar buitelden en van alles samen bekeken. De Golden Earings hadden hun ,,Radar love”. Wij, iets eenvoudiger, een mobieltje. Ze kon gelukkig iets van mijn triestigheid wegnemen. Als ik na de laatste bezoekronde naar huis rijd, word ik op een kruispunt zowat uit m’n auto geblazen door een bestel auto. Hij flitste me op de verkeerde helft voorbij. Net als Roadrunner. Ik had er in ieder geval flink de smoor in. Zo schrok ik. Maar, soms gebeuren er van die dingen, soms, waar ik dan wel weer met een lekker gevoel naar terug kijk. Ik ben helemaal niet rancuneus, maar was het gisteren dus wel. De flitser werd namelijk, net als ik, in een politiefuik tot stoppen gemaand. Drankcontrole. Als hij voor mij bijna aan de beurt is om het pijpje ter mond te nemen, hoor ik hem in niet te herhalen bewoordingen, vloeken en tieren. Yep. Meneer de flitser werd aan de kant gezet. Fluitend reed ik door, met slechts een klein teleurstellinkje. Het was voor mij mijn elfde keer dat ik moest blazen. En, als ik er nog een BOB sleutelhangertje bij tel, heb ik er in totaal al 1. Het hele voorval zorgde er in ieder geval voor dat mijn malaise als sneeuw voor de zon was verdwenen. Na het verzorgen van de honden, tuigde ik de boom op en versierde het huis, onder luide aanmoediging van kerstgezang op de radio.
En Joke? Had ik het gisteren dus erg moeilijk, vandaag kreeg zij het te kwaad na het zien van de fotootjes van ons versierde huis. Verder hangt ze nog steeds aan een infuus. Drie liter per dag. En vier flesjes krachtvoer per dag. Weer een vochtbeperking. Het alternatief is opnieuw astronautenvoer via een infuus. Of nog erger, een sonde. Ook wordt er drie maal daags medicatie ingespoten om de darmen rustiger te laten worden. Tot nu toe gaat het goed. Mijn verdorde woestijnroos krijgt gelukkig weer een kleurtje. De stoma gedraagt zich behoorlijk. De ontlasting is dik, zoals het hoort. Maar nu moet er nog gekeken worden of haar darmen de voedingstoffen wel opnemen. Maandag velt een weegschaal het vonnis. Ze voelt zich in ieder geval al iets beter. Het was vorige week zo’n enge week. Ze kieperde weer om, had overal last en pijn van. Nu kan ze weer lachen. Onze spoken hangen weer te drogen aan het wasrek. Ik zou ze het liefst in een doos proppen en ritueel verbranden. Ongestreken en wel.
Heerlijk avondje is niet gekomen. Geen tralala voor ons. Joke daar, ik hier. Net als gisteren. Maar dan ff anders. Gisteren ging ik tussen de bedrijven door een kerstboom halen. Dat doen we altijd samen. Dit keer dus niet. Net als het dorp ingaan. Leuk samen voorpret en spulletjes voor de feestdagen in huis halen. Het zou zo leuk zijn. Zeg nou zelf. Je voelt je toch als een kind in een speelgoed winkel, zo tussen al die mooi uitgestalde kerstartikelen? Gisteren dus niet. Ik was net Andre Hazes. ,,Ik zit hier heel alleen kerstboom te scoren…….”. Uit armoede belde ik Joke maar. Ik voelde me zo alleen tussen al die gezinnen die gezellig over elkaar buitelden en van alles samen bekeken. De Golden Earings hadden hun ,,Radar love”. Wij, iets eenvoudiger, een mobieltje. Ze kon gelukkig iets van mijn triestigheid wegnemen. Als ik na de laatste bezoekronde naar huis rijd, word ik op een kruispunt zowat uit m’n auto geblazen door een bestel auto. Hij flitste me op de verkeerde helft voorbij. Net als Roadrunner. Ik had er in ieder geval flink de smoor in. Zo schrok ik. Maar, soms gebeuren er van die dingen, soms, waar ik dan wel weer met een lekker gevoel naar terug kijk. Ik ben helemaal niet rancuneus, maar was het gisteren dus wel. De flitser werd namelijk, net als ik, in een politiefuik tot stoppen gemaand. Drankcontrole. Als hij voor mij bijna aan de beurt is om het pijpje ter mond te nemen, hoor ik hem in niet te herhalen bewoordingen, vloeken en tieren. Yep. Meneer de flitser werd aan de kant gezet. Fluitend reed ik door, met slechts een klein teleurstellinkje. Het was voor mij mijn elfde keer dat ik moest blazen. En, als ik er nog een BOB sleutelhangertje bij tel, heb ik er in totaal al 1. Het hele voorval zorgde er in ieder geval voor dat mijn malaise als sneeuw voor de zon was verdwenen. Na het verzorgen van de honden, tuigde ik de boom op en versierde het huis, onder luide aanmoediging van kerstgezang op de radio.
En Joke? Had ik het gisteren dus erg moeilijk, vandaag kreeg zij het te kwaad na het zien van de fotootjes van ons versierde huis. Verder hangt ze nog steeds aan een infuus. Drie liter per dag. En vier flesjes krachtvoer per dag. Weer een vochtbeperking. Het alternatief is opnieuw astronautenvoer via een infuus. Of nog erger, een sonde. Ook wordt er drie maal daags medicatie ingespoten om de darmen rustiger te laten worden. Tot nu toe gaat het goed. Mijn verdorde woestijnroos krijgt gelukkig weer een kleurtje. De stoma gedraagt zich behoorlijk. De ontlasting is dik, zoals het hoort. Maar nu moet er nog gekeken worden of haar darmen de voedingstoffen wel opnemen. Maandag velt een weegschaal het vonnis. Ze voelt zich in ieder geval al iets beter. Het was vorige week zo’n enge week. Ze kieperde weer om, had overal last en pijn van. Nu kan ze weer lachen. Onze spoken hangen weer te drogen aan het wasrek. Ik zou ze het liefst in een doos proppen en ritueel verbranden. Ongestreken en wel.
