Amor vincit omnia 41
41
We zijn er nog lang niet, verre van. Maar we zijn weer een fase voorbij. Een fase die veel zwaarder was dan verwacht. Medicatie die niet het gewenste resultaat gaven. Zoeken naar antwoorden, weinig mogen drinken, liters spugen, pijnen en pijntjes, verdriet, ver van elkaar zijn, geen moment privé, tegenslagen, maar uiteindelijk dan toch de ommekeer. Want het is zover. Ik mag Joke morgen hoogst waarschijnlijk weer mee naar huis nemen. Haar muurtje is weer kaartjes vrij, klaar voor de volgende patiënt. De ijskast leeg, het kastje. Het is nu echt genoeg geweest. We zijn beiden moe, ziekenhuis moe, hollen van hot naar her moe. Maar het is net als een bevalling. Zodra je je kindje in je armen neemt, is alle pijn vergeten. Zo trots als een kindje die voor het eerst met losse handjes fietst, zo trots liep ze door de gang. ‘’Kijk mensen, met zonder naaldjes en draadjes….”. Ze draaide rondjes van plezier, en kreeg heel veel bijval. Ze had geen opsmuk nodig, haar lach van oor tot oor en straalogen waren genoeg.
Vandaag mocht ik op een plezierige manier hollen. Naar de bloemist, naar de versieringenwinkel, gebak voor het personeel moest besteld worden, naar van alles…..HEERLIJK…
Wij gaan nu een hopelijk iets rustiger periode tegemoet. Een periode van herstel, van voorbereiden op wat er verder op onze berg klaar staat. Want dan volgt chemo, opnieuw.
Hele lieve gedachtestromen, duimdraaierijen, lieve reacties op mijn blog, kaartjes, kaarsjes werden gebrand, apps, mail, bloemen. Jokes dochter, die de honden voor twee dagen van me overnam (kon ik het huis doen), haar zoon die bewust wegbleef vanwege griep, mijn zus en zwager met hun heerlijke makanan, familie en vrienden, reacties van jullie allemaal, psalm 91.4, leidinggevenden en collega’s, Kip, die mijn hand vasthield tijdens de operatie. Het personeel van ons resort, en dan bedoelen we niet alleen de dames en heren artsen, maar vooral het animatieteam, het verplegend personeel en de gastvrouwen met hun steeds klaar staande buffet en luisterend oor. En zij, die we helaas mogelijk vergeten zijn op te noemen. Niets was hun ooit teveel om Joke zo goed mogelijk te helpen.Lieve allemaal, het is ongelofelijk, zoveel steun als wij hebben mogen ontvangen deze afgelopen moeilijke periode. We hebben niet één keer het gevoel gehad dat we er alleen voor stonden. Onze woede, pijn, angst, onzekerheid, alle emoties, jullie trokken ons er doorheen. Ik zal in ieder geval nooit meer schromen om op deze manier mijn storm tot bedaren te brengen.
Uit het diepst van ons hart, nogmaals bedankt voor jullie steun en medeleven.
Joke en Tom
Op naar de volgende klim.
We zijn er nog lang niet, verre van. Maar we zijn weer een fase voorbij. Een fase die veel zwaarder was dan verwacht. Medicatie die niet het gewenste resultaat gaven. Zoeken naar antwoorden, weinig mogen drinken, liters spugen, pijnen en pijntjes, verdriet, ver van elkaar zijn, geen moment privé, tegenslagen, maar uiteindelijk dan toch de ommekeer. Want het is zover. Ik mag Joke morgen hoogst waarschijnlijk weer mee naar huis nemen. Haar muurtje is weer kaartjes vrij, klaar voor de volgende patiënt. De ijskast leeg, het kastje. Het is nu echt genoeg geweest. We zijn beiden moe, ziekenhuis moe, hollen van hot naar her moe. Maar het is net als een bevalling. Zodra je je kindje in je armen neemt, is alle pijn vergeten. Zo trots als een kindje die voor het eerst met losse handjes fietst, zo trots liep ze door de gang. ‘’Kijk mensen, met zonder naaldjes en draadjes….”. Ze draaide rondjes van plezier, en kreeg heel veel bijval. Ze had geen opsmuk nodig, haar lach van oor tot oor en straalogen waren genoeg.
Vandaag mocht ik op een plezierige manier hollen. Naar de bloemist, naar de versieringenwinkel, gebak voor het personeel moest besteld worden, naar van alles…..HEERLIJK…
Wij gaan nu een hopelijk iets rustiger periode tegemoet. Een periode van herstel, van voorbereiden op wat er verder op onze berg klaar staat. Want dan volgt chemo, opnieuw.
Hele lieve gedachtestromen, duimdraaierijen, lieve reacties op mijn blog, kaartjes, kaarsjes werden gebrand, apps, mail, bloemen. Jokes dochter, die de honden voor twee dagen van me overnam (kon ik het huis doen), haar zoon die bewust wegbleef vanwege griep, mijn zus en zwager met hun heerlijke makanan, familie en vrienden, reacties van jullie allemaal, psalm 91.4, leidinggevenden en collega’s, Kip, die mijn hand vasthield tijdens de operatie. Het personeel van ons resort, en dan bedoelen we niet alleen de dames en heren artsen, maar vooral het animatieteam, het verplegend personeel en de gastvrouwen met hun steeds klaar staande buffet en luisterend oor. En zij, die we helaas mogelijk vergeten zijn op te noemen. Niets was hun ooit teveel om Joke zo goed mogelijk te helpen.Lieve allemaal, het is ongelofelijk, zoveel steun als wij hebben mogen ontvangen deze afgelopen moeilijke periode. We hebben niet één keer het gevoel gehad dat we er alleen voor stonden. Onze woede, pijn, angst, onzekerheid, alle emoties, jullie trokken ons er doorheen. Ik zal in ieder geval nooit meer schromen om op deze manier mijn storm tot bedaren te brengen.
Uit het diepst van ons hart, nogmaals bedankt voor jullie steun en medeleven.
Joke en Tom
Op naar de volgende klim.
3 reacties