Amor vincit omnia 38

38
Heel voorzichtig krijgen we hoop. Nog voorzichtiger dan een slak die voor een bocht afremt. Maar ze zijn er wel degelijk. De tekenen van herstel. Gistermiddag zei Joke al dat ze zich fitter voelde. Ons wandelingetje werd met de helft van de andere gang verlengd. Bewegen gaat met minder grimassen gepaard. Het poedertje doet waar ie voor besteld wordt. De ontlasting begint zowaar spoortjes van vastigheid te vertonen. Als het zo doorgaat, dan denk ik dat we zowat op het zelfde schema schaatsen als Abdoet. Maar, laten we toch maar niet te hard van stapel gaan. Eerst moet haar vochthuishouding op orde zijn. Zoveel als ze nu er uitgooit, kan ze thuis niet drinken. Desnoods kluunen we liever een dag langer, dan dat we een smak maken. Ook thuis zullen we het heel zachtjes aan doen. Voor het eerst werd er weer wat gegeten. Een plakje ontbijtkoek, een sneetje brood, en zelfs een warme maaltijd. Alleen de bloemkool niet. Die bleef staan. Dat, terwijl ze zich al zorgen maakte, omdat de lucht van het avondeten haar tot nu toe erg tegenstond. Joke gaf al voorzichtig aan dat ze het wel leuk zou vinden om bezoek te krijgen. Gedoseerd, dat wel. Dat appte ze zelf, en haar appje werd met net zoveel blijdschap ontvangen als haar blog van een paar dagen geleden. Nou, daar werd meteen dankbaar van gebruik gemaakt. en dus kwamen Kees en Hans in de avond.Ik zal wel een lijst maken met wie wanneer komt, maak ik me ook maar eens nuttig. Elke ronde bezoek is nog te zwaar, dus een bezoekje per dag.
Nou komt er ineens een andere onrust bij me. Ineens begin ik het ziekenhuis zat te worden. Ik weet het, het zal nog een paar dagen duren, maar de laatste loodjes…Het zou leuk zijn geweest als we vandaag de verjaardag van Stitch, en van Floortje, dinsdag, samen thuis hadden gevierd. Ach, dat doen we dan maar dunnetjes over op dierendag.