Amor vincit omnia 37

37
Het is kl…, en het is mooi. Mooi is niet het goede woord, lief is beter. Lief, want Joke en ik worden overspoeld met medeleven. Van alle kanten, en vooral van jullie, mede onvrijwilligers. We zijn er stil van, stil om zoveel verdriet wat er om ons heen is. Jullie, om jullie eigen pijn. Wij, met onze pijn. Allemaal hebben we ons eigen verhaal. Een kanker verhaal. Het is vaak onzichtbaar, maar toch overal om ons heen. Mijn verhaal draait om Joke. Joke die spuugt, Joke die ziek, zwak en misselijk is, die haar stinkende best doet om aan te sterken, en ga zo maar door. Ook jullie zijn er maar al te zeer bij betrokken met jezelf of met een dierbare. Het is niet anders.
Iedere dag gebeurt er wel iets wat nieuw is, en toch heel herkenbaar voor sommigen. Zo las ik dat er heel veel die met de zelfde soort kanker als Joke, ongeveer de zelfde problemen hadden. Bij haar kwam een ander probleem aan het licht. Ze kan niet tegen het middel om haar maag en darmen langzamer te laten werken. Het zorgde ervoor dat de boel er helemaal mee ophield. Daar kwam ze zelf achter, en weigerde daarna om dat middel te gebruiken. Het staat nu ook in haar dossier als verboden medicatie. Het spugen is ook veel minder geworden. Nu krijgt ze een soort van poeder die haar ontlasting moet gaan binden. Tot nu toe is het gewoon vloeibare derrie. Ze heeft het op verschillende manieren geprobeerd, maar het bleef smerig. Vanavond probeerde ze het met karnemelk met een klein beetje bosbessensiroop. Is nog steeds niet lekker, maar het bleef binnen. Voor het eerst dat het lukte. Ben benieuwd hoe het morgen gaat. Werd er mogelijk de eerste stap in de goede richting gezet?
Zelf ben ik de afgelopen paar dagen wel in rustiger vaarwater gekomen. Het wachten op de uitslag van de patholoog was sinds de operatie als een rups in mijn kop aan het wroeten. Ik kon het niet stoppen. Nu, nu weet ik het. Het is niet wat ik wou horen, maar het weten heeft die rups doen stoppen. Mijn onrust ben ik gelukkig kwijt.