Amor vincit omnia.
Blogje 243.
Lieve allemaal, het nieuwe jaar is alweer een week oud. De afgelopen drie weken gebeurde veel. Binnen één nacht en een andere dag verloren drie wanhopige partners hun geliefden. Zelf moest ik op de 30e mijn hoogbejaarde hond laten inslapen. Het leven gaat door. Voor alle achterblijvenden. Voor alle achterblijvende partners. Dumbledore zei het zo mooi:" don't pity the dead, Harry. Pity the living."
Morgen is het de achtste. De eerste dag van week 2. Morgen is het partnerdag. Hou ze hoog. Ze zijn het waard.
10 reacties
Fijn weer iets van je te horen.
Ach lieve Tom, zo te lezen blijft jouw leven ook over een hobbelig pad gaan. Het hoort er allemaal bij, maar betekent niet dat we er altijd even blij mee zijn. Leven gaat zoals het gaat, en niemand weet waarom... Heb ik eens een gedicht over gemaakt.
Ik hoop dat ik je toch enig leesplezier heb bezorgd / bezorg. Ik ben je er in ieder geval dankbaar voor. En leef met je mee; achterblijven is o zo moeilijk...
Liefs xxxxxxxxxxxx Hebe
Hai lieve Tom ook ik vind het fijn om weer een teken van jou te horen . Jullie zijn nog vaak in in gedachten ik noem jou altijd de autowc man vond dat zo'n geniaal idee van je. Zo te horen krijg je nog steeds veel te verduren jammer is ook lastig om in corona tijd te rouwen zonder wat extra knuffels her en der. Bij deze een dikke virtuele knuffel van mij.
Hallo Tom,
Fijn weer eens iets van je te lezen. Zoals je gemerkt hebt was ik ook al een tijd niet op kanker.nl. Er gebeurde veel en er gebeurt nog steeds veel. De corona doet rare dingen met mensen en dwingt ons in een bubbel te leven. Zelfs afscheid nemen van dierbaren wordt er moeilijk door. En dat afscheid nemen blijft maar doorgaan voor jou en voor velen van ons. Ondertussen verloren wij een nichtje van 43 aan kanker met drie opgroeiende kinderen, een zwager, 70+, met kanker binnen 2 maanden, bijna een nicht van nog geen veertig aan leukemie die gelukkig op het laatste moment een donor vond via de wereldbank. Inmiddels heeft een neef van mij dikke darmkanker, nog geen 50 jaar en op de dag dat hij het ons vertelde werd zijn jongste zoontje van 13 geschept door een auto en is na 10 dagen op IC alsnog aan de gevolgen overleden. Hoe zwaar kun je het krijgen en hoe zwaar kun je het verwerken. De behandelingen van mijn neef zijn nu opgestart en we hopen dat hij het redt. Zou wel erg cru zijn als zijn vrouw en 2 andere kinderen hem ook nog moeten verliezen. Blijven hopen en overeind blijven is een hele klus. Ik durf en wil niet klagen want mijn onderzoeken in december waren goede uitslag en ik mag verder. Maar soms is het zo dubbel.
Dit was allemaal 2020 en tot slot belandde mijn lieve zus met corona in het ziekenhuis. Ze heeft het overleefd en is nu weer aan het herstellen. Zo zie je maar: hoop doet leven en er gebeuren ook nog goede dingen.
Nu zijn we in 2021 beland en de gekke corona wil van geen wijken weten, evenmin de kanker en andere chronische ziektes. Wij blijven voorzichtig en alert en hopen dit jaar beter af te sluiten dan het voorgaand. Maar eerst nog maar eens het beste ervan zien te maken.
Ik wens jou ook het allerbeste toe en hoop dat je weer een beetje geluk en vreugde vindt in 2021. Hou je haaks en tot een volgende bericht.
Groetjes Anne
Lieve Anne.
To turn a blind ey, zeggen de Engelsen. Je afwenden van 2at je niet wilt zien. Maar hoe doe je dat? Hoe kan je dat? Zoveel leed, pijn, verdriet. We willen het niet, maar moeten het allemaal meemaken of meebeleven. Enige wat mij opvalt is dat het leven ondanks alles waard is om te leven.
Liefs, Tom XX.
Yep!
Eens. Heb ook daarover gedicht.... Meermaals zelfs geloof ik....
Liefs xxxxxxxxxxxxx Hebe
Wat onwijs heftig Anne! Ken je niet, maar dit komt wel binnen.... Heel veel sterkte!
Lieve groetjes Hebe
Lieve Tom en Hebe. Het is ook heftig en ik heb in mijn leven geleerd mijn blik niet af te wenden van wat ik niet wil zien. Ik ga er dwars door heen en voel de pijn en tegelijk laat ik doordringen dat niets eeuwig is. Niet het geluk en niet de pijn van verlies of gemis. Het leven bestaat uit aaneengeregen momenten en zolang er daar maar genoeg momenten van geluk en mooie belevenissen bij zijn, is het pijnlijke te dragen en kun je van het mooie genieten.
Neem de dag in schjjfjes van 24 uur anders kun je bezwijken onder zijn gewicht. Of zoals de Duitser zegt: das was dich nicht neckt, macht dich stark.
Lieve groet Anne
Lieve Anne, wat zeg je dat mooi!
Ik moet bekennen dat ik er een paar jaar geleden (en dat heeft ook wel 'even' geduurd) wel moeite mee gehad heb me dan niet schuldig te voelen. Blij en gelukkig zijn én voelen, terwijl je hart zo intens verdrietig is. En ik voelde me schuldig tov diegenen wiens verlies nog veel groter was dan het mijne......
Maar ja, de pijn blijft, maar krijgt een mooi plekje. Speciaal en diep in mijn hart. Samen met ontelbare mooie en fijne herinneringen. Verlies wordt langzaamaan draagbaar juist doordat het mooie van hetgeen je wél hebt mogen hebben / beleven/ervaren/enz je sterk bewust maakt van dát geluk. Je hebt wél iets (met iemand) heel moois/speciaals/geef het maar een naam, gehad. Velen kennen dat niet. En dit 'iets' kun je betrekken in de breedste zin.
Maar toch. Soms 'verdrinken' we. Omdat 'het' allemaal zoveel en zo groot is. Zo'n dag of periode gun ik me. Zo eentje had ik deze week. En dan ben ik blij met jouw woorden die me wakker schudden. Dank daarvoor!
En ja Tom, ook jij herkent!
En ja Tom, ondanks alles - dat mag ik denk ik ook wel zeggen - is het leven zeker de moeite waard! Is het mooi en bijzonder om te leven en beleven. Is het zo mooi en bijzonder in je grootste nood mooie mensen te ontmoeten. Zoals ik ook jou 'nader' ontmoet heb. Dat verrijkt mijn leven en daarvoor ben ik oprecht dankbaar.
Veel liefs Anne en Tom vergezeld van dikke knuffels xxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
Lieve Hebe, Fijn dat je iets positiefs uit mijn woorden haalt. Soms verzuip ik ook nog wel in emoties maar dat mag dan van mij. Ik kijk naar mijn hart en dat heeft net als mijn huis meerdere kamers. Een voor verdriet en rouw en een voor vreugde en genieten. Dan nog een voor aandacht voor de wereld om mij heen en een om me terug te trekken en te mediteren en te helen. De deuren ertussen probeer ik zoveel mogelijk dicht te houden zodat de balans blijft gehandhaafd. Het heeft wat tijd en gebeurtenissen geduurd alvorens ik daartoe in staat was maar het helpt me met twee benen op de grond te blijven en vooral positief de wereld in te kijken. Hoop dat jou dat ook blijft lukken in deze rare en bizarre tijd. Nu bedenk ik opeens dat wij op de blog van Tom zitten te corresponderen zonder hem te vragen of hij daar moeite mee heeft. Je mag ook op mijn blog reageren hoor, maar ik heb al lang niets meer geschreven. Misschien toch weer eens doen..
Groetjes Anne.