Amor vincit omnia 24
24
Zondag avond, en alweer thuis. We hebben net gegeten. Gemakkelijke hap. Snacks met veel mayo en mosterd. Dat hebben we verdiend, vinden wij. Het was gisteren zo’n zware dag, en dat zonder enige lichamelijke inspanning. Geestelijke vermoeidheid is volgens mij zwaarder dan wanneer je je goed hebt uitgesloofd op een thuisholmachine. We waren echt uitgewoond. Heerlijk vlees op de BBQ, sigaartje, borreltje, vuurtje extra goed opgestookt, geen woord meer gezegd over wat er in het verschiet ligt, het heeft geholpen. De maan hielp ook door akelig mooi tussen de bomen op te komen. We werden langzaam maar zeker weer rustiger. De tranenstroom droogde, en werd met wijn en gerstenat aangevuld. Nog even de honden hun laatste rondje in het bos laten lopen, en voldaan zochten wij ons tampatje op. Na slechts een keertje midden in de nacht mijn overtollige vocht te hebben geloosd, werden we door ongeruste honden ruw uit onze slaap gerukt. Zeer ruw zelfs, want Floortje trippelde met toegeknepen knietjes, Nala jankte en Stitch sprong boven op Joke. ,,Hey Baas, Vrouwtje, leven jullie nog?”. Tenminste, zo zou het ongeveer hebben kunnen klinken na enig overleg met Google Translate. Wat gebeurt er…..wat gebeurt er? Nou, niks eigenlijk. Alleen maar dat het al half elf is, en dat onze ogen zowat in de pis drijven. Waaaaat? Zo laat? Hoe kan dat? We waren dus echt over onze theewater aan het raken. Oververmoeidheid is bij ons een goede voedingsbodem gebleken voor het niet goed kunnen verteren van zware kost. Joke die al een maand vrolijk de nachten doortobbert en ik die steeds al voor het kraaien van mijn wekkertje naar de sterren koekeloer. Het vergt ontzettend veel kracht, energie die we nog heel hard nodig zullen hebben. We hebben in ieder geval iets van het verlorene aangevuld.
Helaas is ook voor ons ,,lekker” ook maar ene vinger lang. Morgen gaat mijn wekker weer om half vier en roept de straalmachine Joke weer tot de orde van de dag.
Zondag avond, en alweer thuis. We hebben net gegeten. Gemakkelijke hap. Snacks met veel mayo en mosterd. Dat hebben we verdiend, vinden wij. Het was gisteren zo’n zware dag, en dat zonder enige lichamelijke inspanning. Geestelijke vermoeidheid is volgens mij zwaarder dan wanneer je je goed hebt uitgesloofd op een thuisholmachine. We waren echt uitgewoond. Heerlijk vlees op de BBQ, sigaartje, borreltje, vuurtje extra goed opgestookt, geen woord meer gezegd over wat er in het verschiet ligt, het heeft geholpen. De maan hielp ook door akelig mooi tussen de bomen op te komen. We werden langzaam maar zeker weer rustiger. De tranenstroom droogde, en werd met wijn en gerstenat aangevuld. Nog even de honden hun laatste rondje in het bos laten lopen, en voldaan zochten wij ons tampatje op. Na slechts een keertje midden in de nacht mijn overtollige vocht te hebben geloosd, werden we door ongeruste honden ruw uit onze slaap gerukt. Zeer ruw zelfs, want Floortje trippelde met toegeknepen knietjes, Nala jankte en Stitch sprong boven op Joke. ,,Hey Baas, Vrouwtje, leven jullie nog?”. Tenminste, zo zou het ongeveer hebben kunnen klinken na enig overleg met Google Translate. Wat gebeurt er…..wat gebeurt er? Nou, niks eigenlijk. Alleen maar dat het al half elf is, en dat onze ogen zowat in de pis drijven. Waaaaat? Zo laat? Hoe kan dat? We waren dus echt over onze theewater aan het raken. Oververmoeidheid is bij ons een goede voedingsbodem gebleken voor het niet goed kunnen verteren van zware kost. Joke die al een maand vrolijk de nachten doortobbert en ik die steeds al voor het kraaien van mijn wekkertje naar de sterren koekeloer. Het vergt ontzettend veel kracht, energie die we nog heel hard nodig zullen hebben. We hebben in ieder geval iets van het verlorene aangevuld.
Helaas is ook voor ons ,,lekker” ook maar ene vinger lang. Morgen gaat mijn wekker weer om half vier en roept de straalmachine Joke weer tot de orde van de dag.