Amor vincit omnia

Blog 240

Amor vincit omnia.

Amor fati, omarm je lot. Dat deed ik, dat doe ik nog steeds. De gifbeker is nog niet op. Maar met vallen en opstaan begin ik steeds meer mijn rust te vinden. Mijn nachten worden minder een waken. Mijn derde oog gunt het zich om steeds vaker ook zijn rust te nemen. Vaker sta ik nu op, beseffend dat ik in de nacht maar even een keertje wakker werd. Dan gaan mijn ogen wel naar waar Joke normaal zou slapen, maar niet meer controlerend.

Dat missen, tjaā€¦ dat missen, daar heb ik een hard hoofd in. Dat zal verzachten, maar niet echt overgaan. Dat vertelde een collega me laatst ook. Dat blijft, ook al heeft ze nu weer een fijne relatie. Ik vertelde haar dat ik, kort nadat ik laatst bij Joke langs ging, schrok van de echo van een vreemd geluid. Ik hoorde ergens de nagalm van gelach. Het klonk me vreemd in mijn oren. Ik keek in de rondte, om te kijken waar het vandaan kwam, maar het was echt mijn eigen gelach.

Afgelopen week ontmoette ik een buurvrouw van mijn zus. Ze praatte vrij, maar toch op een manier van tot hier en niet verder. Je mag het over van alles hebben, maar niet over hoe het nu met haar gaat. Wist ik veel dat haar man na een samenzijn van achtendertig jaar haar was ontvallen. Ook aan kanker. Zij op haar beurt begreep niet dat Joke er ook niet meer is, want ik praat nooit over mijn lief in de verleden tijd. Ik betrek haar in mijn onderwerpen alsof ze zo uit de keuken kan komen om ook een kopje thee met een koekje te nemen. Groot was haar schrik dan ook dat ik dus die Tom van Joke ben waar ze het wel eens over hadden. Ineens begonnen haar ogen zich te vullen. Ze brak, voor het eerst, waar anderen bij waren. Ze verontschuldigde zich voor haar tranen. Tegen mij notabene. Ik ben zelf nog volop met Joke bezig. Is dus helemaal niet nodig. Dat zei ik haar ook. Gewoon janken, ik doe wel mee. En het gevoel dat ze het liefst gisteren nog haar ogen voorgoed sloot? Kennen wij, na het verlies van je grootste liefde, niet allemaal die brandende pijn? Dat gevoel van geamputeerd zijn van het stralendste licht?

Vanochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel. Alsof Joke me riep. Opstaan Tom, ik wil dat je een boek pakt. Ik laat je wel zien welke. Zo liep ik dus naar de boekenkast, en pakte zonder te zoeken het eerste de beste boek. Meteen in het voorwoord stond een uitspraak van Friedrich Nietzsche. Amor fati. Omarm je lot. Zelfde aanhef als mijn blog, Amor vincit omnia. Zelf leerde ik sinds Jokes heengaan om mijn verdriet te koesteren, te omarmen. Weglopen ervan had ook gekund, maar daar ben ik de man niet naar. Ik accepteerde mijn lot. Niet zomaar, het waarom van zoveel pijn, angst, verdriet, onmacht leed, zal altijd onbeantwoord blijven.

Wel zal ik altijd de zekerheid hebben dat mijn lief aan mijn zijde is. Samen keken we naar de dodenherdenking op de dam. Liefde overwint alles.

 

30 reacties

Lieve Caro, er brandt altijd een kaarsje op de wc, in een windlicht. De wc hangt vol met foto's en van alles wat van Joke was. Vaak praat ik daar met haar. Misschien is het wishful thinking, maar vaak danst dat vlammetje als ik even iets zeg, en staat stil als om te luisteren. Als er niets gebeurt denk ik dan maar dat ze bij een van de kinderen is. Laat ik het maar voor mezelf zeggen, ze staat altijd naast me. Geeft mij houvast. XX 

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 21:03

Dat geeft houvast en er is meer tussen hemel en aarde, tenminste dat hoop ikšŸ˜Š

Laatst bewerkt: 07/05/2020 - 20:43

Wat mooi geschreven lieverd !

Ik kijk uit naar onze leuke diensten ( gezellig met Joke erbij šŸ˜˜)

Tot snel mop šŸ¤—šŸŒ³šŸ’•

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 07:45

Pijnlijk en verdrietig maar toch ook warm en mooi om te lezen. De liefde die jullie deelden en hoe je Joke nabij voelt. 

Mijn vader stierf toen hij 35 was. De grote liefde van mijn moeder. Ze was zelf 34 toen,ze is nu 72. Ze heeft een nieuwe partner, is na jaren met hem getrouwd, ze is al langer samen met haar tweede man dan ze met mijn vader samen was. Maar nooit, nee nooit, is dat missen over gegaan. Maar wel verzacht. Milder geworden, een 'onderdeel' geworden van haar bestaan. 

Ik gun het je ook zo, lieve Tom. Rust, bitterzoet gemis, troost, in plaats van verscheurende pijn en verdriet om het lijden en de onmacht. En liefde die alles overwint. XXX

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 13:56

Dankjewel lieve Frie. Jouw ouders waren en zijn nog samen. Je vader leeft in een hoekje van haar hart nog in je moeder voort. XX 

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 14:10

Hallo Tom. Dat klopt. Wat je in je hart bewaard, vergeet je nooit. Ook mijn partner heeft zijn vrouw verloren toen ze 53 was. We praten nog regelmatig over haar en  hij koesterd haar ook in zijn hart. Hij zegt altijd: ze gaat met ons mee, waar we ook gaan, maar ze zal nooit tussen ons staan. Haar foto staat hier in onze woning alwaar zij ook mag zijn.  Ze is al 19 jaar dood maar soms ook springlevend. Ik ben blij dat je ontdekt dat je lach er ook nog is en je langzaam rust en gemoedsrust vindt. Fijn wat van je te horen. Geniet van het voorjaar in deze rare tijd. Groetjes Anne

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 17:17

Lieve Anne, wat heeft het leven toch vele gezichten. Ik ken ook zo'n fijn stel. Ze waren al heel lang bevriend. Na het overlijden van de man, en jaren later de vrouw van beide stellen besloten ze om samen het leven verder te vieren, in plaats van achter de spreekwoordelijke  begonia's te gaan wegkwijnen. Het kon niet uitblijven. Twee vrienden werden elkaars allerbeste maatjes.  Ik smelt steeds als ik die twee oudjes ergens zie. Op hun kast pronkt trots beider foto's. XX, Tom

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 20:50

Oh lieve Tom wat fijn om weer eens een blog van je te lezen. Ik heb altijd veel aan je blogs gehad en nu dus weer, omdat jij zo eerlijk en liefdevol laat weten hoe het is om partner van te zijn. Ik heb deze tussen mijn tranen door gelezen, omdat ik weet dat ook mijn lief dit moment gaat krijgen. Toevallig hangt ons toilet ook vol Met fotoā€™s en snuisterijen die met mij te maken hebben, dus wie weet dat die kleine ruimte mijn lief tegen die tijd iets van troost kan bieden. 
Joke en jij zijn zielsverwanten dat blijft altijd ā¤ļø Heel veel liefs xx Kim
 

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 17:33

Lieve Kim. 

Deze spagaat went nooit. De voorwetenschap van het onontkoombare. Aan de ene kant de verlossing, aan de andere kant verdriet. Jakkes, wat een kut ziekte is het toch. In welke schoenen je staat maakt niets uit. Er zijn alleen verliezers.

Wat fijn dat er in jullie huis ook een speciale plaats is. Ik koester het ook. Er brandt altijd een kaarsje, en vaak ook een stokje wierook. Heel veel sterkte en liefde, XX 

Laatst bewerkt: 08/05/2020 - 18:56

Tom, wat fijn om te lezen dat je een weg begint te ontdekken hoe met het verlies van Joke om te gaan.

Knap hoe je het verwoordt.

Groetjes Paul

Laatst bewerkt: 09/05/2020 - 00:56

Hoi Tom,

Wat kun jij gevoelens toch mooi omschrijven, ik herken mezelf in 80% van wat je

schrijft en dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik bij je zus mijn tranen rijkelijk liet vloeien. Ik heb ondertussen veel van je blogs gelezen en het geeft troost, hoe gek het ook klinkt, dat ik niet de enige ben die zijn geliefde vreselijk mist.

Ik wens je heel veel sterkte, dikke knuffel van mij.

Martie

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 09:43

Lieve Martie,

Wat fijn om te lezen dat je troost vindt in Amor vincit omnia. Gedeelde smart is voor jou hopelijk de opening geweest om aan jouw eigen rouwverwerking toe te komen. Ik ben er zelf nog lang niet, echt niet. Net als zoveel anderen. Maar ik laat de pijn wel toe. Zolang ik mezelf niet toesta om alle pijn van mijn verlies binnen te laten komen zal ik altijd heel goed moeten letten op die zeepbel die de pijn buiten houdt. Het is maar een dun vliesje, maar het kost ontzettend veel energie om die in stand te houden. En ik garandeer je, ooit spat het uit elkaar. Kijk maar naar heel veel depressieve klachten. We zullen doorgaan, zong Andre van Duin. Doe dat. Tot je zelfs voorbij het gaatje bent. Ooit zal ook voor ons de wens op Jokes bedankkaartje  "huil niet omdat het voorbij is, maar lach omdat het zo mooi was" opgaan. Dat duurt bij de een langer dan bij de ander, maar zal nooit zover komen  zolang je je energie steekt in je o zo kwetsbare zeepbel. 

Liefs, Tom 

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 10:47

Fijn Tom  om weer eens wat van je te lezen wat een strijd is het om het leven op te pakken en wat verwoord je mooi dat Joke nog bij jou is kippenvel krijg ik daar van  hou vol Tom.

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 09:49

O Tom, heb kort geleden nog aan je gedacht... Gedachten die zich afvroegen of je nog eens een blog zou schrijven; ik hoopte er op. Het doet zeer. Ik hou het niet droog. Toch ook mooi te lezen dat je samen met Joke je weg alleen begint te vinden. Heel erg bijzonder dat met de buurvrouw van je zus! Kippenvel.....

Ik heb in mijn boek gedichten geschreven die o zo passen bij jouw woorden. Ik wil je een stukje 'geven'...

Wat wij elkaar gaven in het leven

nemen we mee in onze dood;

daardoor blijven we verbonden

en samen oneindig groot.

Er is meer dat ons verbindt

dan voor mensen zichtbaar is;

ons gevoel, ons diepste wezen

dat in ons ontsproten is.

Deze liefde

heeft ons veel gegeven

onze eenheid

was ons leven.

Lieve groetjes xx Hebe

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 13:37

Lieve Hebe. 

Met tranen in mijn ogen heb ik jouw gedicht gelezen. Zo prachtig verwoordt. Mag ik, als ik ooit mijn stoute schoenen aantrek, en mijn manuscript waar ik nu mee doende ben, jouw gedicht ook er in plaatsen. 

Liefs, Tom. 

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 13:51

O Tom, zeker mag je dat! Ik weet niet of je dat dan officieel moet vermelden. Echt geen idee. Ik vind het prima en voel me er dankbaar voor. Maar het staat in mijn boek 'Kanker, je zult het maar hebben'. Elke letter die in dat boek staat, is van mijzelf. Dus ik neem aan dat ik ook zelf de beslissing mag nemen wie er wat uit mag overnemen? 

Zal ik je dan het hele gedicht geven?

 

Weten dat het komt

het einde zo gevreesd;

mijn God ik ben zo bang

maar waarvoor nou het meest?

Wat moet ik nou alleen

alleen zo zonder jou

en jij wilt hier niet weg

maar jouw reis begint al gauw......

Het leven is een raadsel

geeft zijn geheimen aan ons niet prijs;

we moeten het beleven

al raken we dan van de wijs. 

 

De eenvoud van de liefde

die wij hebben gekend

met zoveel kleine dingen

hebben we elkaar verwend.

Dat geeft ons wel een troost

in deze zware tijd

want velen in de wereld

leveren elkaar alleen maar strijd. 

 

Wat wij elkaar gaven in het leven

nemen we mee in onze dood;

daardoor blijven we verbonden

en samen oneindig groot.

Er is meer dat ons verbindt

dan voor mensen zichtbaar is;

ons gevoel, ons diepste wezen

dat in ons ontsproten is. 

Deze liefde

heeft ons veel gegeven

onze eenheid

was ons leven.

 

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 15:24

Dankjewel Hebe. Ik zal jouw naam en boek vermelden. Wat een prachtige woorden. Echt wat je zegt, ze sluiten naadloos aan aan mijn gevoel.

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 15:37

Pfff, wat kan jij schrijven. Net alsof je met weinig lijnen een heel schilderij maakt. Een heel leven van liefde in een paar zinnen. Ga deze ook bewaren. XX Tom. 

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 16:31

Lieve Tom, ik las je en 'voelde' meteen. Snap je dat? Meteen zat ik in mijn eigen woorden en gevoel over hetgeen mijn man (en mij) nog te wachten staat. Twee gedichten schoten in mijn hart; ik koos er Ć©Ć©n, dit is het tweede. 

Liefs Hebe

 

Samen Sterk

samen Ć©Ć©n

dan breekt die eenheid middendoor....

Hoe ga je verder?

Wat heeft het voor zin?

Heb je daar nog wel zin in?

Hoe kom je de dagen door

als je je zĆ³ gebrekkig voelt

als je je zĆ³ geamputeerd voelt

als het Ć©cht een amputatie Ć­s

want het belangrijkste deel van jou

is verdwenen in het niets

dat deel van jou

dat van jou een compleet mens maakte

is verdwenen in het niets....

Of.....?

Is het er nog steeds?

Hoor je het nog steeds?

Zie je het nog steeds?

Voel je het nog steeds?

Voel je dat deel van jou

dat van jou Ć©Ć©n geheel maakt?

Maar ja!

Altijd!

Want niets

maar dan ook niets

is in staat te verbreken

wat in liefde is verbonden.

Ware liefde

blijft altijd bestaan

omdat we in ons leven samen

een heilig verbond hebben gesloten

het verbond van Samen EĆ©n

een eenheid die

niemand verbreken kan

geen mens

geen geest

geen God

geen dood.

Niemand neemt weg

wat jij voor mij betekent

niemand verbreekt

wat wij verbonden hebben

niemand ontneemt

ons de liefde van ons leven

niemand deelt

onze eenheid in twee

jij leeft voort in mij

ik leef voort in jou.

Met elke lach

lach ik met jou

met elke stap

loop ik naast jou

met elke stap

loop ik nƔƔr jou

want met elke stap

kom ik dichter bij jou.

Eens in die eindigheid

zijn wij weer die twee-eenheid

verbonden voor het leven

kunnen wij met een Ɣnder leven

die ander weet van jouw bestaan

moet mƩt jou met mij verder gaan

die ander weet van mijn bestaan

moet mƩt mij met jou verder gaan;

verbonden met een ander

verbonden door een ander

staan wij weer naast elkander.

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 16:03

Lieve Hebe. Heb lang moeten spitten, maar het doet me denken aan een lied. Killing me softly, with his words. Net als jij het voelt, zo komen jouw woorden binnen. XX 

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 18:17

Ik heb een (te?) groot inlevingsvermogen. Ik kan me verplaatsen in gedachten en gevoelens van anderen en voel wat ze voelen. O jee, dit klinkt heel zweverig..... 

Maar alle gedichten in mijn boek heb ik recht uit mijn gevoel geschreven. Ik schrijf mijn tekst - maakt niet uit welk onderwerp - en ineens rolt er een gedicht uit mijn hart en schrijf ik dat op. Een paar tellen van te voren, bestaat het nog niet. Nergens. Ook niet in mijn gedachten. Ik voel en ik schrijf.

Veel dank voor je ontzettend lieve woorden! Dank voor je herkenning. En veel dank dat ik je heb mĆ³gen raken met mijn woorden / tekst. Dankbaar dat je ze leest zoals ik ze gevoeld heb. En dat lied vind ik heel mooi!

Liefs xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 20:15

Daar schermen vele mensen graag mee....het empathische in de mens. Velen hebben het graag, jij hebt het in overvloed. Blijf jij het alsjeblieft nog heel lang uitstralen.

Ik hoor of lees ook iets, ook muziek, en dat vertaalt zich in woorden. Liefs, Tom 

Laatst bewerkt: 11/05/2020 - 20:57

Lieve Tom, je ontroert me telkens weer met jouw lieve woorden terug. Ik doe het met liefde! En ja, je hebt gelijk. Ik hoef het niet 'te zoeken', ik hoef niet na te denken, ik hoef niet iets 'te verzinnen'. 'HĆ©t' zit Ć­n mij! Ik ben dat! En ja, ik vind het heel bijzonder dat ik die mens zijn mag. Dankbaar voor. En hoop dat ik mijn 'gave' (mag ik dat zo noemen?) altijd op de juiste manier gebruik en 'naar voren' breng.

ps

Realiseer me dat nu pas..... Geen idee of je ooit iets van mij gelezen hebt en daardoor weer van mijn o zo dierbare overleden vriendin (en lotgenote dus). Ze is Ć©Ć©n jaar eerder op dezelfde dag overleden als jouw Joke. En samen met haar man heb ik een heel mooie plek voor haar uitgezocht op de natuurbegraafplaats...... Geloof dat ik een foto daarvan bij Ć©Ć©n van mijn blogs heb gebruikt; met haar lievelingsbloemen voor haar / de eerste verjaardag zonder haar...

Liefs Hebe xxx

Laatst bewerkt: 13/05/2020 - 14:57

Lieve Hebe.

Joke las weleens iets van je voor. Zij volgde echt veel. Eerlijk gezegd reageerde ik in eerste instantie doordat ze mij er op werd. Pas sinds afgelopen week ben ik jouw blogs gaan lezen. Er sprong tussen alle het moois, verdrietige en pijnlijke  echt Ć©Ć©n ding naar voren. 

Dat over die bijzondere ontmoeting. Op de juiste tijd, plaats. Ik heb daar veel over nagedacht. Ik merk zelf vaak dat ik zelf die persoon was die net dat extra stukje aan een ander geeft. Net als dat ik vroeger op cruciale momenten iemand ontmoette die mijn ogen een nieuwe visie gaf.

Na Jokes overlijden zijn er diverse van zulke ,,toevallige" ontmoetingen geweest. Allemaal zijn ze kanker gerelateerd. Drie hebben ook darmkanker. Allemaal hebben ze een naam, beginnend met Mar. Laat Jokes naam nou Marijke zijn. Daar heb ik tot een paar dagen geleden nooit bij stilgestaan. Corona of niet, ik kon niet anders dan de buuv van mijn zuster een stevige knuffel geven. Dat gebaar deed meer dan alle wijze woorden van de wereld.

Voor iedereen mag het zijn wat hij of zij er van vindt, voor mij is het Joke, die mijn voeten soms in een bepaalde richting sturen. Sturen naar daar waar iemand net een praatje met iemand van buiten zijn eigen vertrouwde groep nodig heeft. Net als dat jouw gedichten mij weer heel dicht bij mezelf brachten. Gisteren vroeg ik het Joke nog, maar kaarsje gaf een flakkerend antwoord.

Liefs, Tom. 

 

Liefs, Tom.

 

Laatst bewerkt: 13/05/2020 - 16:14

O lieve Tom, als mijn pap geen Maria aan mijn naam had toegevoegd, had ik helemaal geen Hebe mogen heten! Ik had geen doopnamen en Hebe stond niet in het 'grote boek'. 

Je bedoelt het blog 'soms kruist een bijzonder mens je pad'; denk ik. Ja, 'normaal' ben ik degene die dat voor een ander betekent. Bedoel hier serieus niet mezelf op te hemelen! Maar op ons (grote) kantoor had ik ook als bijnaam 'het zonnetje van Obragas te zijn' en 'als Hebe bij je is geweest dan lach je weer en voel je je weer beter'. Zwaar vereerd heb ik me daarmee altijd gevoeld! Op Ć©Ć©n of andere manier heb ik het altijd gezien / aangevoeld / geweten als iemand 'even' 'iets' nodig had. Dat 'iets' kan van alles zijn, maar blijkbaar deed of zei ik altijd nĆ©t het juiste. 

Voor mij was dat bijzondere mens 'de omgekeerde wereld', en daarmee een nog altijd heel speciale gebeurtenis. Ook jij acteert op je gevoel en hebt een extra zintuig in / bij je gevoel. Zo vertaal ik dat maar. Soms is het lastig, maar over het algemeen ben ik er blij mee en dankbaar voor. 

Joke zit zĆ³ intens diep in je verankert, dat het niet vreemd is dat ze een letterlijk onderdeel van jouw zĆ­jn is geworden en is. Liefde die zĆ³ intens is, vormt een hechte 'twee-eenheid'; zonder de Ć©Ć©n 'bestaat' de ander niet. Je bent totaal met elkaar versmolten. Dat betekent dan ook dat ze nooit Ć©cht bij je weg is! Ze is en blijft deel van jou. Waar jij bent, is zij ook. In wat jij denkt, voelt, vraagt, of wat dan ook, speelt zij altijd een rol. Je hoort haar antwoord geven op jouw vraag. Je komt soms ergens zonder te beseffen dat je juist daarnaar toe bent gegaan. Eenmaal daar is de 'plek' nĆ©t die die je op dat moment raakt, nodig hebt, of wat dan ook. Dan zeg je 'dank je wel Joke!', want zĆ­j heeft je bij de hand genomen en gebracht waar je bent. 

Mag ik vragen wat je bedoelt met jouw laatste zin? Gaf Joke jou een bevestigend antwoord op jouw vraag door het vlammetje te laten flakkeren? 

Liefs xxxx Hebe

Laatst bewerkt: 13/05/2020 - 17:07

Hoezo ijdel worden? Wil je weten hoeveel keer mijn blog al is gelezen? Ik ben ook niet ijdel geworden. Het tegenovergestelde is het meer. Verbaasd, ongeloof. Maar heb wel geleerd dat ik mensen bereikte. Net als jij. Jij raakt mensen. Simpel. 

Laatst bewerkt: 23/05/2020 - 22:12

Precies. Dat Ć©Ć©n zijn. Dat zei ik ook tijdens haar ceremonie. Dat gevoel hadden we allebei hĆ©Ć©l sterk.  Als een 40 jaar geoliede machine. Vroeger zou ik in een dwangbuis gezet worden, om mijn praten in de ruimte. Tegenwoordig vindt de overgrote meerderheid het gelukkig normaal. Ik schaam me er ook absoluut niet voor. In tegendeel, iedereen weet ervan.

En nu weer een Mar, die veel voor me is gaan betekenen. Naar beide kanten toe kunnen we steunen of steun geven. Want ook mijn ontmoeting laatst, met de buuv, deed me iets waar ik steun en kracht uit kon putten.

Joke zei het me wel vaak genoeg, dat ik anderen meer zou moeten stoppen. Het viel haar steeds vaker op dat mensen antwoord of steun bij mij zochten met hun verhalen.

En wat Joke me laatst zei? Dat is zo'n goeie vraag. Dat vraag ik me ook elke keer weer af. Ik denk dat ik graag hoor wat normaal gesproken haar reactie zou zijn. Misschien is het mijn geweten? Wie weet? Zo zijn er ook situaties die ik maar achterwege laat, omdat het vlammetje mij te nadenkend  wiegde. Dan zag ik die nadenkende, afwegende ogen van Joke. Dat vlammetje flakkert me veel te toevallig op verschillende manieren nadat ik een vraag heb gesteld. En dat boek, dat ik laatst moest pakken? Ook toeval? Ik heb verder niets met dat boek gedaan. Het ligt weer op zijn plekje, alleen met iets minder stof.

En wat betreft dat jezelf ophemelen,  dat vind ik niet. Net als dat ik Joke kon helpen. Het is gewoon een gegeven. Het gebeurde, simpel. Jij verspreidt jouw licht, omdat je er genoeg van hebt. Dat het anderen raakt is een fijn gevolg. Dat een kok van lekker eten houdt, dat ook maakt, heeft als nadeel dat anderen het ook zijn gaan waarderenn. Toch?

Liefs, Tom. 

Laatst bewerkt: 13/05/2020 - 18:26

Sorry Tom, hier was even eea loos... met lotgenoten en dierbare vriendin die ook strijdt voor nog een 'tijdje' leven met kanker. 

Ik ben zeer onder de indruk van jouw woorden! Wat je me toevertrouwt en wat je me zegt over mij. Heel speciaal vind ik dit! Ben je dankbaar voor je openheid / eerlijkheid en voel me gevleid. Maar dan op een 'zuivere' manier; snap je? Ik zal nooit ijdel worden, wellicht zo wat meer zelfvertrouwen krijgen... Geloof in mij is soms een beetje wankel; maar ja, ik weet wel welk effect mijn woorden (ik dus....) op mensen heb en hebben kan. 

Veel liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 23/05/2020 - 21:59