Amor vincit omnia

Blog 193

Het is weer chemotijd. Voor de zoveelste keer zijn alle voorbereidingen klaar. Al vroeg moesten we op pad. Een ongeluk zorgde voor fileleed, en zo holden we een halfuur te laat richting de kurenkamer. Holden we maar niet, want in een smalle gang bleef de voedingssonde achter een rolstoel haken. Grote paniek, Joke viel zowat flauw van de pijn en onze angst was dat de sonde eruit gerukt was. Ze kon amper lopen, maar gelukkig kon ik haar in een huur rolstoel naar de afdeling brengen. De toon was meteen gezet. Een verpleegster stelde ons gerust. De sonde zat nog op zijn plaats. 
Na de nodige info werden drie chemo's op volgorde aangelijnd en aan Joke's port-a-cath aangeprikt en toegediend. De eerste twee vloeistoffen gingen normaal. De derde moest anders. Joke reageerde er al eerder extreem op. Nu volgen de oncologen een andere tactiek. De laatste moet er in 46 uur in. Daar is een pomp voor nodig. Daar zit ze dus, op de bank, met twee pompen. Een voor voeding en een voor de chemo. Elk heeft zijn eigen ingang, en op haar rug nog eens de drain. Ze lijkt wel een wandelend lab.

Om het verblijf zo goed mogelijk ontspannen te laten verlopen bieden professionele vrijwilligers aan zowel de patiënten als aan de partners een massage aan. Kaasje voor ons natuurlijk. Joke kreeg een voetmassage en zo werd de paniek weggemasseerd. Ik kreeg een rug en nekmassage. De gedachte erachter is dat de partners een vergeten groep is. Zo kunnen zij bij een vreemde hun verhaal kwijt. Tja, ik hang nou eenmaal niet in de onmondige hoek, dus ik gaf me slechts verheerlijkt over aan een verkwikkende massage.

Weer wordt mijn lief ziek, vergiftigd, in de hoop op beterschap. Weer gaat ze het gevecht aan. Met de nodige ontspanning.