Amor vincit omnia.

Blog180. Het is ff heel druk, ondanks dat alle andere afspraken werden afgezegd. We gingen de eerste week met een ziekenfondstaxi voor een bestraling naar het AMC, waarbij twee dagen per week extra met artsen wordt gesproken. Bestraling, kwartiertje, gesprek, ook een kwartiertje tot een halfuur. Kan soms iets langer moeten wachten. Reistijd moet ik er ook bij tellen. Heen nemen we ruim de tijd, files hè. Oh ja, vooral niet vergeten dat er ook andere patiënten nog op de route zijn. Omdat Joke en ik zowat aan het eind van de wereld wonen zijn wij dus altijd het langst onderweg. Dus die heenreis begint vaak zomaar twee uur eerder voor de bestraling. Dan, als Joke klaar is, moet er vaak eerst gewacht worden. Soms op de taxi, soms op andere patiënten. Dan gaat het weer via via. Laatst waren we bijna zes uur bezig. Zes uur voor drie hele kwartieren. Het voordeel van je te laten rijden valt weg. Je bent dan net zo moe als van een hele dag werken. Maar, het systeem is wel geweldig. Blinden, kanker-, dialyse, schoolkinderen en mogelijk nog wat soorten patiënten zijn zo verzekerd van vervoer. Voor iets meer dan honderd euro van je eigen bijdrage heb je hulp. En wat schetste onze verbazing? Niet dat alle chauffeurs als Brugman kunnen lullen, want dat kunnen ze. Geen één uitgezonderd. Er werd niet één keer over wat je mankeert gesproken. Niet één keer.  Slechts heel zijdelings komt er een opmerking, omdat het nou net in het gesprek past. Deze en volgende week doen we het anders. We gaan met onze eigen auto. Het scheelt anderhalf uur per dag. Geen slecht woord over de taxi, dat bedoel ik echt niet. Als je er afhankelijk van bent is het fantastisch. Maar Joke kan niet even rustig haar ogen dicht doen. In het busje is dat onmogelijk, en in de luxe wagen te krap omdat we vaak met drie man achterin zitten. En.....er zit wel een wc bij ons achterin hè, dat ding heeft echt zijn geld dubbel en dwars terug verdiend. En vandaag zijn we over de helft. Het is tijd voor een jubileum. Geen mooie, maar toch een jubileum. Een lustrum. Reken maar uit. Het is de vijfde keer dat Joke vecht. Eerst dat ongeluk, dan borst, dikke en endeldarm kanker. En nu uitzaaiïngen. Vijf keer al sta ik aan de zijlijn. Bizar, maar helaas al te waar. Om hier toch niet helemaal aan voorbij te gaan bedacht ik een symbolisch kleinood. Met behulp van Davy bestelde ik een broche. Een broche, in de vorm van gladiolen. ( En ja hoor........, weer een foto op z'n zij ).