Amor vincit omnia
Blog 146.
Lang keek Joke er met gemengde gevoelens naar uit. En nu, nu dat er zekerheid is betreffende haar afkeuring, schieten er gedachtenballonnen als luchtbellen omhoog.
Wat gebeurt er met mijn pensioenopbouw?
Wat schrijf ik als afscheidsbrief aan al die lieve collega's die jaar in jaar uit Tom hebben bestookt met vragen en steunbetuigingen?
Is er een mogelijjheid dat mijn chef een afscheidsreceptie voor me kan regelen?
Wil ik dat wel, of zal ik het toch maar houden bij een brief?
Dat gaat zo de hele dag door, gepaard met emotionele buien. Stille tranen, melancholie, woeste vrolijkheid waarbij de honden als zeer vrijwillige danspartners fungeren, achterom kijken naar de fantastische tijd met fijne collega's van allerlei pluimages. Van alles. Het borrelt achter haar ogen.
Maar de belangrijkste emotie is toch wel verlangen. Verlangen naar de toekomst. Een toekomst die we samen maken.
6 reacties