Amor vincit omnia

Blog 115 Het stopt maar niet. Ik lig nu al vanaf kwart over elf in bed te woelen. Om mijn gedachten te ordenen grijp ik maar naar een beproefd middel. Ik schrijf maar weer. Het is half twee geweest. Daar lig ik weer. Alleen! Weer! De smelttabletten en kalium kwamen te laat. Joke was al te ver verzwakt om goed te eten en drinken. In en in verdrietig bracht ik haar naar het ziekenhuis. Ze kon niet meer. Diep triest. Nu moet ze weer aan een infuus. Ze heeft wel andere klachten erbij. Waarom heeft ze zo idioot veel lucht in haar buik? Waarom blijft haar maag zo vol? Het lijkt wel of het o zo nodige voedsel ergens een barrière tegen komt. Zou het de plaats zijn waar de stoma zat? Of haar maag? Zo mager als ze nu is is ze nog niet geweest. Nu hebben ze ingezien dat het verminderen van de loperamide verkeerd uitpakte. Nu mag ze er zelf weer mee spelen. Weer heeft ze een vochtbeperking. Weer mag ze naast haar infuus slechts een half liter zelf drinken. Laat ze alsjeblieft vinden wat de werkelijke oorzaak is. Anders wordt het zo een tragedie. Zou het het resultaat zijn van iets wat er tijdens de operatie gebeurde? Bah, we krijgen er allebei de schijterij van.