Amor vincit omnia

Blog 112. Scheetje was een prelude op een onverwacht diepe depressie. Weifelende, twijfelende peristaltiek. Het ging zowel naar boven als naar beneden. Maar het echte werk bleef maar uit. Pas diep in de nacht raakte de boel los. In driekwart nacht stroomde in etappes bijna drie liter spuitpoep in de po. Er moest in allerijl een tweede po komen, want het moest wel gemeten worden. Weg waren pijn, misselijkheid, angst. Weggespoeld in een gierstroom. Ijskoud, oververmoeid, doch voldaan werd ze gewassen en met een verwarmde deken ingestopt. Na uren van een welverdiende slaap werd Joke drijvend in de poep wakker. Het was zoveel dat haar pamper overstroomde. Weer moest ze gewassen worden en moest haar bed verschoond worden. Het spuiten bleef doorgaan, maar niet meer in die idiote hoeveelheden. Haar anus werd enigszins in conditie gehouden met Aldanex. Maar elke medaille heeft zo zijn keerzijde, en bij Joke was dat de hoeveelheid vocht die er zowel ingepompt werd als uitgeplast. Het spoelde prachtig, maar nam ook alle kalium mee. Dus werd dat via het infuus toegediend. Maar kalium is oplosbaar, en zo bleef het kalium maar zakken. Twee keer de normale hoeveelheid werd gegeven. Letterlijk werd ook die in de pot gegooid. Als Joke voorstelt om weer voorzichtig met loperamide te beginnen, vinden ze het véél te vroeg. Laat die darmen maar eerst tot rust komen. En de K-waarde bleef maar zakken. Er werd zelfs met spoed een ECG gemaakt omdat een tekort hartritmestoornissen kan veroorzaken. Woensdag ochtend was ik optijd en kon met de zaalarts praten. Nee meneer, loperamide is nu nog uit den boze. Na een korte doch heftige woordenwisseling werd toch eindelijk onder protest loperamide voorgeschreven. Resultaat? Binnen enkele uren krijgt Joke weer een kleurtje. Na bijna een week niet eten wordt voorzichtig met smaak gegeten. Donderdagochtend gaf de zaalarts voorzichtig toe dat wij het bij het rechte eind hadden. En nu........nu is het vrijdag avond en ligt mijn vrouwtje lief al sinds vanmiddag prinsheerlijk languit op de bank bij me. Soms, soms moet je met klem eisen wat je denkt wat het beste is voor de patiënt. Het was absoluut niet de bedoeling om de zaalarts tegen de haren in te strijken, maar het meest voor de hand liggende werd totaal over het hoofd gezien. Gisteren gaf ik hem wel mijn welgemeende excuses. Binnen achtenveertig uur van een dooie mus naar een voorzichtig lopend patiënt thuis. Het kan dus. Daar had ik nog wel meer ruzie voor over.