Amor vincit omnia 100

Blog 100

Waar gaat het heen? Ik weet het niet.

Zes weken geleden verruilde Joke haar antihormoonkuur voor een aromastasekuur, of zoiets. Nog steeds vanwege de hormoon gevoelige borstkanker. Sindsdien zijn haar klachten veranderd, weer erger geworden. De bijwerkingen na al die antihormonen zijn onder andere botontkalking. Maar er is niets bekend van schildklierproblemen. Die is bij haar namelijk op hol geslagen. Na haar Noro avontuur is ze niets meer aangekomen. De waardes waren dusdanig dat ze al weken een schildklierstopper moet slikken. Ze was onderweg om de ziekte van Graves te krijgen. Soms zie je mensen met van die uitpuilende ogen. Dat is een van de zichtbare kenmerken ervan. Of ze worden mager. Dat is dus wat Joke heeft. Ze blijft afvallen. Ze is leeg. En haar rug doet zeer na het slapen.

Haar schildklier moet weer op orde komen, dus krijgt ze een pil om het te stoppen. Volgende week volgt er een controle en krijgt ze, als haar schildklier gestopt is, hormonen in een pilletje omdat je er niet buiten kan. Ze zal ze wel weer een batterij andere medicijnen krijgen om de botontkalking tegen te gaan. Daarnaast hebben we een orthomoleculair arts in de arm genomen. Die heeft uiteraard ook specifieke voor haar onderzoek andere bloedwaardes en haarmonsters nodig. Dat haaronderzoek wordt zelfs helemaal naar een lab in Amerika gestuurd.

Er wordt nu van verschillende hoeken gekeken. Beide artsen hebben zo hun adviezen. Wat is voor ons de middenweg? Zoveel inzichten, zoveel tegenstrijdigheden. Suikervrij bouwt geen reserves, maar suiker voedt mogelijk verborgen kankercellen. Gezond eten gaf al diverse keren een tegenovergesteld resultaat. Waar moeten we nu naar luisteren? Welke richting moeten we op? Als er maar een beetje reserve op haar botten komt. Mijn mooie vrouw ziet bijna er als een anorexiapatiënt uit. Bah, wat zou het fijn zijn om minder onrustig te zijn.