Amor vincit omnia

Blog 102. Wat een vreemde weken. Joke werd opgenomen, ontslagen, en weer opgenomen. Darmperikelen. Vast, liters nat, weer vast. Weer aan het infuus. Schildkliermedicatie die door een te snel werkende dunnedarm helemaal niets doet. Een lichaam die veel te weinig voeding krijgt om op krachten te komen. Na dagen weer ontslag en proberen om in ieder geval zo stabiel mogelijk te blijven. Dat is eigenlijk wat ze nu doet. Stabiel proberen te blijven. Op krachten komen zoals het een tijd geleden wel lukte zie ik momenteel niet gebeuren. Zodra er maar een krampje gevoeld wordt, komt de paniek weer tevoorschijn. Ze wil die pijn niet meer. Het was laatst wel heel heftig. Het naar verre verten idee gaan verdwijnt steeds meer in vakanties naar medisch verantwoorde oorden. Hygiëne en zorg zijn nu de speerpunten van onze zoektochten naar leuke bestemmingen. Gelukkig blijven we lachen. Afgelopen zaterdag was het een groot pindafestijn. We zijn 50 jaar in Nederland. Midden in de drukte kakte Joke helemaal in en was een beste poos slechts latent aanwezig. Mooi hè, dat dat kan zonder dat er aanstoot van werd genomen. Dat is als iedereen op de hoogte is. Verder zijn we weer het afkeuringstraject ingedoken. Dat wordt dus vervolgd. En Corrie ging naar huis. Rust zacht meid.