Moe.... en dat valt vies tegen...

Natuurlijk wist ik dat de staging-operatie van afgelopen vrijdag pittiger zou zijn dan de operatie van vorige maand (laporoscopische verwijdering van eierstokken en eileiders), maar de vermoeidheid valt me toch behoorlijk tegen.
Behalve de klassieke pijn in de rechter schouder na een wat langduriger laporoscopie heb ik ook last van subcutaan emfyseem: van het ingespoten CO2 gas is een hoeveelheid uit mijn buik ontsnapt en heeft zich als kleine gasbelletjes genesteld in het onderhuidse vet.  Ik voel crepitaties ('sneeuwkraken') van mijn knieën tot onder mijn sleutelbeenderen.
Vooral waar dat opgestapeld gas zich tussen huid en botten bevindt, is het pijnlijk bij bewegen en aanraken.
En mijn normaal zo diepe en trage ademhaling is oppervlakkiger en sneller, en langdurig praten is daardoor erg vermoeiend. (En de gebaren waarmee ik mijn gepraat gewoonlijk vergezeld laat gaan helpt ook niet mee...)

Maar ik weet dat dit een niet zo zeldzame (15%) complicatie is, die binnen een paar dagen weer helemaal opgelost zal zijn...
En dan is het alleen nog afwachten wat de resultaten van het pathologisch onderzoek zullen zijn. De preoperatieve CT's waren alvast schoon, en ook tijdens de operatie is er macroscopisch niets verdacht vastgesteld.

6 december de volgende afspraak bij de oncoloog...
En tot die tijd: lief zijn voor mezelf, accepteren dat goed voor mezelf zorgen voorlopig vooral betekent: rusten... en stiekem hopen dat ik vanaf volgende week toch weer stilletjes 'aan de wandel' kan...