"Gelukkig was je er op tijd bij..."

"Gelukkig was je er op tijd bij..."
Zo kijken de meeste mensen er tegenaan.
En dat klopt natuurlijk ook:

  • Waarschijnlijk was ik er op tijd bij (al duurt het nog tot aan mijn pensioen voor ik daar ook echt zeker van durf zijn...)
  • En natuurlijk ben ik in dat opzicht een geluksvogel.

Stel dat zusjelief geen borstkanker had gekregen, en dat dus die BRCA2 mutatie niet gevonden was, en ik vorige maand geen 'preventieve' operatie zou hebben ondergaan?

En dus ben ik voor iedereen die geluksvogel die aan het noodlot ontsnapt is.
Die geluksvogel die op het punt stond kanker te hebben, maar die tijdbom nog net heeft kunnen (laten) ontmantelen
Die geluksvogel, die dus weer helemaal gezond is...

En meestal voel ik het zelf ook wel zo.
Meestal durf ik echt wel geloven dat ik door het oog van de naald gekropen ben...
En aan iedereen verkondig ik luidop dat de STIC die bij mij werd weggehaald beschouwd wordt als een precursor-letsel voor ovarium-kanker.  
Maar in mijn hoofd wordt daar dan achteraan gefluisterd: "

[...] it is believed that STIC itself is likely to have metastatic potential (bron)" 

Mijn omgeving beschouwt me dus als iemand die aan kanker ontsnapt is, en verwacht ook dat ik me zo gedraag.  En eerlijk is eerlijk, de aard van het beestje is ook zo, dat ik naar de buitenwereld vooral wil laten zien wat er goed gaat.  Nee, de aard van het beestje is gewoon, dat ik meestal het glas (ruim) half vol zie, en dat ik altijd al mijn zegeningen tel...

En toch...
Ik merk dat ik zelfs nu aarzel om het zwart op wit op het scherm te zien verschijnen.
Ik voel wèl de dreiging van kanker.
Ik zal de komende jaren bij elk pijntje en elk gek gevoel in mijn buik bang zijn dat 'de kanker terug is', hoewel ik zelfs op dit moment niet weet of ik wel of niet kan/mag zeggen 'dat ik kanker heb'.

Ik herinner me hoe ik een paar maand geleden vreemd opkeek, als mensen die een DCIS hadden gehad weigerden dat 'kanker' te noemen, die op vragenlijsten ivm verzekeringen op de vraag of ze ooit voor kanker behandeld waren ronduit 'Nee' zouden antwoorden omdat een DCIS voor hen geen kanker is.
Voor mij is een Carcinoma in Situ echt wel kanker, zij het dat het het allereerste en best behandelbare stadium is.

En tegelijk merk ik, dat ik hierdoor het gevoel heb dat ik me aanstel...
Ik ben waarschijnlijk aan ovariumkanker ontsnapt...
Ik heb waarschijnlijk nog heel veel gezonde jaren voor me...

Waarschijnlijk...
Zekerheid is er niet...

1 reactie

Ja. Die diepe vrees. Zo logisch. Zal je nog wel even meedragen. Maar voor nu geluk gewenst. Wat de toekomst brengt...? Liefs.

Laatst bewerkt: 19/07/2020 - 16:58