En dan dringt het door...

Morgen operatie, maar vandaag werd ik al om 11.00 in het ziekenhuis verwacht...

Bloedname, wachtcatheter inbrengen, steunkousen aanmeten...
De operatie zal pas morgenmiddag plaatsvinden, pfffffft...

Vanaf half drie contraststof drinken voor de CT... 
Anderhalf uur later zou ik opgehaald worden voor het onderzoek.
Een voorzichtig klopje op de deur, en een rolstoel die wordt binnengereden.
"Moet dat echt?" wijs ik met uitgestrekte hand naar het vervoermiddel.
"Nee, natuurlijk niet", is het antwoord, "Maar het is wel ver hoor... Helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis..."
Tja, vorige zondag liep ik met manlief nog zo'n 15 km door het Land van Herve (zie foto), dus een ommetje door het ziekenhuis zal nog wel lukken.

De radiologieverpleegkundige legt me vriendelijk uit, dat ze via de wachtcatheter bijkomende contraststof zal inspuiten, en dan de CT Longen en Abdomen zal maken.

Hé stop... wacht eens...
Vorige week werd ik opgebeld met de mededeling dat men voorafgaand aan de operatie toch ook nog een CT abdomen wilde, en dat klonkt toen als: "gewoon, routine... we gaan daar niks speciaals op zien..."
Maar nu dringt de werkelijkheid zich ineens in volle hevigheid aan me op...
Misschien zit er wel iets!
Misschien zien ze  niet alleen tumoren in mijn buik, maar zijn er ook longmeta's...

En intussen blijf ik aan de buitenkant het stoere, lacherige, ik-kan-dat-allemaal-wel-aan type... Maar vanbinnen gieren de zenuwen zo stilaan door mijn lijf...