Alweer borstkanker april 2025

Vorig jaar op 11 maart zat ik in de wachtkamer van de huisartsenpraktijk. Ik voelde dat wat ze me ging vertellen niet oké was. Dit klopte er was duidelijk in de linkerborst een knobbel te voelen. Ook zo groot dat ik de volgende dag al in het ziekenhuis moest zijn. De bekende route foto’s, echo, biopt, chirurg.

Mw het is heel vervelend maar u heeft een agressieve vorm van borstkanker. Bloom Richardson graad 3. Graag zouden we u met spoed opereren. Graag willen we u vragen of u bereid bent weefsel af te staan, zodat we meer over deze tumor te weten kunnen komen. Uiteraard knik je ja. Ik stelde heel direct de vraag hoe de operatie eruit kwam te zien. Ach mw. we opereren borstbesparend u bent dezelfde dag al thuis. Maar, ik wil helemaal geen borstbesparende operatie. Die borst van mij mag u eraf halen. Er zitten 2 tumoren in weg ermee. De arts keek me wat glazig aan. Zegt wat hij zeggen moet. Mw. We opereren nooit met een amputatie bij de eerste keer borstkanker als we geen noodzaak zien. Overdonderd als ik was mompelde ik nog dat ik wel de noodzaak zie. Mw. U zal zien daarna volgen er wellicht  bestralingen en chemo en hormoontherapie dan komt het allemaal goed. Ik riep gelijk dat ik helemaal geen chemotherapie wil. Hij leek zich al bezig te houden met de volgende “ patiënt “. Ik voelde me niet gezien en gehoord.

Thuis hebben we het erover gehad en heeft mijn partner nog  het Alexander Monro ziekenhuis gebeld. Die vertelde dat ongeveer 80% van de mensen die een second opinion willen toch wel uitkomen bij de gestelde behandeling. Omdat mijn partner moest gaan werken hebben we nog lopen drammen dat de operatie eerder plaats moest vinden. Anders zou ik alleen thuis zijn. Advies ingewilligd. Nog geen 2 weken later was ik geopereerd en thuis. Na met de oncoloog gesproken te hebben kwamen we uit op bestralingen en hormoontherapie. Met chemotherapie zagen  we niet perse een langere levensverwachting.

Daarna was ik al snel herstellende en ging weer aan het werk en aan de studie.maar er bleef een donkere wolk boven mijn hoofd hangen. Iets in mijn lijf vertelde me dit is niet oké. Ik merkte dat ik slecht sliep bleef piekeren maar dacht ook laten we vertrouwen hebben. Toch ging mijn gevoel  van onrust niet weg, We gingen op vakantie voor een aantal weken. Ik was daar kapot moe elke dag  en knapte maar  niet op. De vermoeidheid bleef en werd dagelijks erger zelfs hebben we van de oncoloog,voor de rust in mijn hoofd een pedscan gehad. dit omdat ik ging twijfelen in mijn eigen hersenen in mijn hoofd. Werd ik depressief of is het mijn lijf die me een boodschap geeft ? De pedscan was schoon, blijkt achteraf dat een petecan helemaal niet de geschikte test is om deze vorm van kanker opnieuw op te sporen maar,oke. Geluk is wel dat  met de wetenschap dat deze vorm van borstkanker graag terugkomt in de broze botten en nu 3x een zometa infuus gehad te hebben, wel blij dat het niet in de botten zit. Omdat ik zelf in de zorg werk was  werken 36 uur per week  een goede afleiding . Daarbij deed een post HBO opleiding als CTG therapeut. Ik ging door inmiddels met antidepressiva 40 mg Seroxat  en extemestaan ( hormoontherapie). Ik trok het werk nauwelijks meer werd kortaf, boos, down  en sliep niet of nauwelijks meer. Ik kreeg nachtmerries over maden die overal gaten in mijn lijf aan het maken waren. Ik stopte ze met mijn vingers de maden weer in mijn lijf terug. Gillend werd ik wakker. Zo was er nog een nachtmerrie die is even wat op de achtergrond maar, van dezelfde strekking. Wat vertelde dit aan mij? Ik wist en voelde niet gezond te zijn. 
Drama de Exemestaan Hormoontherapie gooide ik aan de kant.

April eindelijk de jaarlijkse controle. BAM het was gelijk duidelijk. Je komt voor standaard borst foto’s’ je wacht even in de wachtkamer. Als snel roepen ze je terug omdat er een foto niet goed zou zijn. Nou voordat die foto gemaakt werd wist ik het al. Nog even zitten in de wachtkamer. De radioloog bekijkt hem nog even extra goed. Ik bleef staan want ik kon zo doorlopen wat klopte. Een biopt 2x. Weet inmiddels dat het dan om 2 tumoren gaat. Even wachten dan sta je bij dezelfde chirurg. Dit voelt niet goed De linkerborst heeft weer 2 tumoren iets kleiner deze keer maar dezelfde kwaadaardige vorm. Mw het is ongelofelijk vervelend dit zien we echt bijna nooit dat de kanker zo snel terugkomt. Ook nog in dezelfde borst. De oncoloog en chirurg stonden voor een raadsel. U begrijpt mw. we gaan de borst amputeren. In mezelf kookte ik van woede L*L dat had je een jaar geleden moeten doen. Ik wilde naar een andere chirurg gelukkig is dat zo geregeld .Deze arts was bereid om zelfs voor mijn geestelijke welbevinden de andere borst preventief te verwijderen. We hebben naar deze chirurg geluisterd want de kans dat dezelfde vorm van borstkanker terugkomt in de andere borst is slechts 2%. Maar denkt u erover na en laat weten wat we voor u kunnen betekenen. 

Besloten om voor de amputatie van de linkerborst te gaan. Dit ging goed. Echter de snijranden bleken niet schoon dus volgde 2 weken later de volgende operatie. De klieren bleken schoon. Wat nu ? De oncoloog stelde voor om  een mama print te doen. Daarbij heb je iets meer duidelijkheid of je een laag of hoog risico op recidive hebt . Tussendoor haalde ik mijn examens als CGT therapeut. Voelde me niet eens blij en geslaagd. Ik voelde me als een geslagen hond en o zo klein. Een chemo zou bij een hoog risico nodig zijn .Uitslag bleek hoog risico. Ik sta zeer negatief tegenover chemotherapie. Wilde dit dus niet. Echter mijn partner had een droom.

Die vertelde me als je echt wilt blijven leven zal je nu keuzes moeten maken. Oké ik heb ook eerder nachtmerries gehad die mij het antwoord al gegeven hadden dus ik besloot met enorme tegenzin dit avontuur aan te gaan. 

Op dit moment heb ik 3 AC kuren achter de rug. Ik ben ziek, depressief , enorm  druk aan het piekeren. En denk dagelijks dit is het leven wat ik niet wil leiden. 
Volgende week kuur 4. De laatste van de zwaarste hebben ze me verteld.

Inmiddels doet alles in het lijf pijn en vecht ik ertegen om boven de 50 kilo te blijven. En dan de twijfel over de keuze welke ik heb gemaakt . Het maken  van deze reuze heeft me enorm geraakt, dit is niet mijn leven, ik ben niet voor deze kanker gemaakt. 
Ik heb stil verdriet waarvan ik hoop dat een andere het niet zo ziet.