Mijn laatste dag op aarde
Als ik dit schrijf is het 2 uur in de nacht, het is niet dat ik de slaap niet kan vatten maar ik moest nog zoveel doen en dat terwijl ik doodop ben. Ik ben moe ik wil slapen. De afgelopen 2 weken waren genieten, de laatste week in mindere maten omdat ik helaas toch weer te maken kreeg met een darm afsluiting en de dexametason die ik gekregen had zijn werk niet meer deed. Ik moest dus helaas toch nog bikkelen op het eind maar het is gelukt. Ik heb van iedereen op een liefdevolle manier afscheid kunnen nemen, nog kunnen zeggen wat ik wilde, kunnen lachen en kunnen huilen en heerlijk kunnen knuffelen.
Met de kinderen nog mooie dingen beleefd, naar toverland geweest, naar de bioscoop geweest, een nachtje naar de camping, zo gek kunnen we het niet bedenken of we hebben het nog gedaan. En wat zijn ze groot en dapper maar oh zo verdrietig.
Mijn laatste dag vul ik in met mijn meest dierbare personen om mij heen, mensen die de afgelopen periode een belangrijke rol gespeeld hebben in ons leven. We proberen er met elkaar een mooie ochtend van te maken met een hapje en een drankje en wanneer de huisarts in de middag komt zal ik in besloten kring afscheid nemen van het leven. Hoe dat gaat dat kan ik jullie niet vertellen, ik hoop dat het een mooie reis zal worden.
Ik wil al mijn volgers bedanken voor alle lieve berichten, ik zal ze niet meer lezen maar heb mijn vader gevraagd nog een aantal keer te schrijven op mijn blog, over hoe de euthanasie is gegaan, mijn vier het leven feest en het leven na het verlies van een dierbare.
Ook alle kaartjes, appjes en andere dingen heb ik altijd zeer gewaardeerd
Hopelijk tot weerziens
Alles komt goed, zo niet dan toch
21 reacties
Ik heb je lang gevolgd en zoveel aan jou gehad. Altijd in stilte. Je zult goed naar de andere kant gaan dat weet ik zeker
X Gerard
Ik volg ook jouw blog. Ik weet verder niet wat ik moet schrijven. Ben verdrietig. Het moet allemaal zo moeilijk zijn. Ook voor je kinderen. Respect.
X Dominiek
Ik wens je naasten heel veel sterkte!
Ook ik was al heel lang een stille volger van je moedig geschreven blogs.
Mijn God wat heb ik veel aan je gedacht.
Je bent een voorbeeld voor anderen hoe je het hebt gedaan!
Ik zal je hier missen.
Voor jou een hele hele diepe buiging.
Goede reis Kim.
Ik denk aan je.
Groet Petra
Ik wens je dierbaren alle kracht van de wereld. Rust zacht, Kim...
Carolina