Het hospice

Na het hele weekend in de zenuwen en twijfels of er maandag wel plek zou zijn was ik zo onrustig geworden in mijn hoofd dat ik echt begon te twijfelen moet ik dit wel doen. Zondag belde ze vanuit het hospice ze konden nog niks verzekeren maar dachten dat de kamer maandag eind van de middag klaar was. Ik omschrijf mijn gevoel aan de coördinator en vraag haar of ze zeker weet dat op woensdag wel een kamer vrij zou zijn. Hier kon ze volmondig ja op zeggen, was begripvol en meedenkend en zo besloten we de opname uit te stellen naar woensdag. Ik strompel nog 2 dagen met olifanten poten naar boven, want ja ook dat went en dan ineens staat woensdag voor de deur. Vandaag (Wanneer ik schrijf eigenlijk al gisteren) is het zover. Ik ben voor mijn doen laat begonnen met alle voorbereidingen en ben dinsdag dan ook nog tot laat bezig spullen te pakken. Welke kleding neem je mee, welke spullen heb ik daar nodig om verder te kunnen met bepaalde activiteiten etc.... Maar goed dat is materiaal dat kan later altijd nog opgehaald worden niet heel boeiend. Maar dan komt het lastige deel. Afscheid nemen van weer een stukje van je leven. Ik zal nog wel thuiskomen maar je valt weg uit het gezin, loslaten. Wat komt het nu dichtbij weer een stapje verder in het proces. Het moet, mijn benen kunnen savonds de trap niet op. Mijn hoofd en lichaam samen doen het wel maar echt veilig is het niet. Dat zorgt er dan weer voor dat je er met een positieve instelling heen kan gaan. Het is niet leuk, we zijn verdrietig maar we weten allemaal het is goed zo. Maar weer aanpassen en wennen aan een nieuwe situatie. Dit zijn we constant aan het doen maar soms zit je er dan even doorheen. Mijn man al dagen weinig slaap door alle activiteiten die we hebben ondernomen en extra zorgtaken die op zijn schouders neerkomen had het vandaag even te kwaad. En dus hebben we samen gehuild, er over gepraat en toen schouders eronder en met de kids naar de sport. Wat is hij dapper, stoer en sterk, hij staat er gewoon weer. In de avond is mijn vader nog even bij hem langs gegaan dat geeft hem hopelijk weer wat rust. Morgen (eigenlijk va ndaag) dagje toverland met gezin dus hopelijk doet dat ons ook even goed, even met zijn 5en. Ik ben vanochtend nog wat spullen aan het inpakken geslagen nadat mijn bezoek weg was. Mijn moeder haalde lunch en de kinderen uit school. Nou hele blije koppies dat oma op het schoolplein stond. Gezellig met elkaar geluncht echt even feestje van gemaakt. Afscheid genomen van dean en may, die gingen naar de knutsel club en daarna van seth en mark want seth moest naar de tennis. Seth had gehoopt nog mee te gaan naar het hospice maar na wat uitleg van mijn kant en het proces begreep hij wel waarom oma met mij mee ging. Dus om 14.00 zwaai ik mijn buurvrouw uit en rijden we naar het hospice in Voorburg. Wat een warm ontvangst, wat een mooie uitstraling hier. Ja ik kan zeggen een warm welkom en thuis gevoel. De kamer is licht en ruim. Mama wordt geholpen met de auto uitladen, ik zit op een stoel mijn gedachtes voorbij te laten gaan en daarna knallen we alles in de kasten. Het ziet er gezellig uit en ik kan zeggen dit is een goede stap geweest. Mijn moeder blijft de hele middag en mag zelfs mee eten.... super fijn en een indische rijsttafel op dag van aankomst is ook niet verkeerd. We hebben gesmikkeld. De huisarts kwam tussendoor nog langs en we hebben de euthanasie doorgesproken. Verder besproken hoe we de laatste 2 weken contact houden en het nog even over de kinderen gehad. Zo ontzettend fijn dat ze er niet alleen voor mij is maar de rest ook in de gaten houdt. Mijn moeder staat tegen 8en op het punt om weg te gaan en daar is mijn broertje met vriendin. Goed gesprek gehad, samen wijzer geworden ( denk ik) en een fijn samenzijn. Om half 11 sta ik onder de douche het verzoek om dat voortaan wel iets eerder te doen doordat ze me nog kunnen helpen. De vloer is heel glad dus ik vraag een antislip mat, die ik direct krijg en zo bezorgd en liefdevol als ze hier zijn blijft de vrijwilliger in mijn kamer omdat ze het toch een beetje een eng idee vinden dat het glad is en ik misschien wel val. Ik ben niet gevallen, alle zorg gedaan en in bed gaan liggen. Het bed ligt overigens lekker maar ik kan de slaap niet vatten..... Dat heb je met een eerste nacht maar al slaap je niet dan rust je toch daar gaan we dan maar vanuit. Het hospice avontuur is nu bekend. De afgelopen week en de aankomende 2 weken staat er nog een hoop moois op de planning maar daarover later meer want het is uiteindelijk toch weer een heel verhaal geworden. Klein gedichtje Ook al vind ik het niet fijn mijn dierbare achter te laten. Ik hoop dat het al wat lucht geeft in de straks ontstane gaten. Geen onderdeel meer van het gezin maar nog wel vaak samen. Zal nog gaan zorgen voor de nodige tranen. Ik mis ze nu al ben net een 12 uur van huis. Maar gelukkig is het gevoel pluis. Ik wordt hier liefdevol opgevangen en we zijn alle 5 sterk. We hebben het zo gekozen en gaan zorgen dat het werkt....... Alles komt goed 💖 Wat ben ik trots op mijn mannetje en 3 kindjes. Jullie zijn kanjers 😚