De eerste kuur zit erop....

Gisteren de eerste kuur caelyx gehad. Nou dat was me weer een avontuur. Eerst met mijn vader lunchen in het ziekenhuis restaurant en toen op naar de afdeling oncologie. Ik werd vrij snel geroepen en alles lag klaar. Eerst medicatie voor de misselijkheid door het infuus en rond half 3 wordt de limonade (de caelyx is namelijk rood) toegediend. De verpleegkundige heeft het nog over mocht ik me raar voelen dat ik dan moet bellen en ik denk het zal wel.... De zuster was nog niet weg of het lijkt wel of er een olifant op mijn borst gaat zitten. Wil het aankijken maar mijn vader ziet ook dat het niet goed gaat en de zuster merkt het helaas ook op. Infuus stop en de arts bellen. Verhaal gedaan en tavegyl voor allergische reactie gekregen. Pfff van dat spul wordt je suf heb denk ik wel een uur geslapen en dat terwijl ik met mijn vader verder zou kijken naar oude afleveringen over mijn lijk. Vervolgens mag de chemotherapie in halve snelheid inlopen en dat gaat goed. Rond 18.00 uur ben ik weer thuis. Hoe voel je je is de vraag die iedereen stelt. Ja pfff hoe voel ik me, over het algemeen goed maar toch verward. Het leven is in de afgelopen 2 jaar zo veranderd en op zich kan ik nog een hele hoop maar ik moet ook een hele hoop laten. Zo kan ik geen volle dag meer werken, is een vergadering vermoeiend en wil ik in de avond iets doen ja dan moet ik daar overdag rekening mee houden. Niet echt dingen die bij mij passen maar die ik toch zal moeten doen. Het plassen na de botox behandeling is nog niet echt verbeterd. Maar er zitten wel betere momenten tussen. Dus iets winst maar nog niet IK SPRING EEN GAT IN DE LUCHT. Volgende week bel afspraak uroloog denk dat we dan zullen kijken of drain wisselen nog zin heeft. Had wel ook weer een blaasontsteking waarvoor ik antibiotica geslikt heb een nu onderhoud dosering zal blijven gebruiken. Hoop dat hierdoor die ontstekingen ook weg blijven. Verder ben ik veel bezig met het leven maar ook met de dood. Er zijn momenten dat ik klaar ben met alles maar dan zie ik mark, mijn ouders, de kinderen en mijn vrienden en denk ik nee ik kan nog niet klaar zijn. Dan voel ik me weer schuldig dat ik dat dacht en gaan al mijn emoties met me op de loop. Het leven is zo ontzettend oneerlijk maar het is wat het is. Wat brengt het mij nog, wat kan ik nog meemaken en wanneer stopt het voor mij. Ik hoop dat ik nog een paar maandjes of langer op deze aarde rond mag lopen en ik uiteindelijk een seintje krijg dat het goed geweest is. Oh en afgelopen zondag hebben we carnaval gevierd in het krabbegat (bergen op zoom). Zo leuk om dat eens te zien bontjas rode sjaal en een gordijn om je heen en dweilen langs alle kroegen. Mitch en stef bedankt dat we mee mochten en de ouders van Stef bedankt voor de gastvrijheid. Waarschijnlijk is dit 1 van die dingen die ik niet gedaan zou hebben als ik niet ziek was geweest. Was gezellig 😃 Alles komt goed 💖.