Blog 3: Gone Running

De eerste kennismaking op de dagbehandeling waar alles wordt uitgelegd en je alvast een beetje vertrouwd raakt met de plek waar we de komende 4 maanden regelmatig zullen zijn.

De eerste keer.

Mijn lief en ik werden allebei wakker met een zenuwachtig en onrustig gevoel. Ik heb al vanaf het nieuws continue buikpijn van de zenuwen en het idee van wat er zometeen gaat komen, mijn lief een infuus waarin 2 soorten chemo en immuuntherapie in haar lichaam zal gaan. Alle bijwerkingen die ze ons de afgelopen 2 weken allemaal hebben vertelt passeren regelmatig en de angst slaat me geregeld om t hart. Pfff wat een journey, nu al en we staan pas aan t begin.

Mijn lief doet haar t-shirt Gone Running aan. Ze benaderd het als een marathon. In de parkeergarage van het AVL nemen we in de auto nog even een rustig momentje met wat meditatie muziek en dan zegt ze: Ok, Lets Do This! Ik glim van trots, wat is het toch een fantastische krachtige vrouw, mijn lief.

Ze meld zich aan, we zitten in de wachtkamer en daar komt een hele vriendelijke verpleger Otto ons ophalen. “Ik heb een fijn plekje voor je gemaakt, met uitzicht op de tuin en dicht bij mij zodat ik je goed in de gaten kan houden”. Mijn lief glimlachte en ik voelde de spanning bij haar en ook bij mij iets afnemen. Otto vertelt het eea, stelt haar op t gemak en geeft de ruimte om alles ondertussen een beetje te verwerken.

Kan je goed prikken ?, vroeg ze als eerst.

“Jazeker, zelfs met m’n bril af prik ik als de beste.” Nadat ze mijn hand heeft fijngeknepen zit t infuus er in 1x in.

Ik ben nog niet helemaal gerust en wil  weten waar er op gelet wordt zodat ik t zelf ook in de gaten kan houden. “Wat zijn de reacties van een allergische reactie op het geneesmiddel?” vraag ik. Laten we het geneesmiddel noemen want dat is het doel; genezing. Otto vertelt het allemaal heel ontspannen, verzekert ons dat hij hierop getraind is en haar goed in de gaten houdt. En dan begint het.

Tussendoor spelen we kaarten, kletsen wat met Otto en een andere gezellige verpleger die langsloopt, hem krijgen we de week erop. Dan komt de coldcap, de maat, ja hij zit goed. Paracetamol genomen? Ja ook dat. Koelkast gaat aan en ze geeft aan er geen last van te hebben en dat het prima te doen is.

Uiteindelijk was het een hele lange zit, 4.5 uur, haar bevroren haren friemelt ze los en dan stapt m’n lief van het bed en lopen we, zij een beetje wankel aan m’n zijde, het ziekenhuis uit. One Down.