Zie het niet meer zittenten

Heftig meis, heel erg heftig. Ik kan me je allergie voor slechte uitslagen levendig voorstellen. Ik duim voor je dat deze uitslag goed is. Tot die tijd ontzettend veel sterkte!

Allemachtig.......wat een ontzettend lang en diep zwart gat. Het zit je al zo lang niet mee. logisch dat er dan een moment komt dat je niet meer kan. Wou graag dat we je een hart onder de riem konden steken. Sterkte is zo'n goed woord, maar voor jou op dit moment misschien niets zeggend.
In gedachten zijn we bij je. Liefs, Joke en Tom

Snif, ik huil zachtjes met je mee, Een mens kan maar zoveel hebben tegelijkertijd en soms is het gewoon klaar. Kop onder je kussen, wegduiken, en de tijd stilzetten. Je wereldje heeel klein maken.
herken je angst, lieo al de hele week om de telefoon heen te draaien om de uitslag van cea niet te hoeven weten.
Annemiek

Lieve Mona. Ik lees t nu pas, blijkbaar was de volgknop gedeactiveerd....
Wat heftig allemaal! Logisch dat je er doorheen zit. Hoe gaat het nu met je? We zijn nu 10 maanden verder. Ben je mentaal aangesterkt? Heb je de (hopelijk GOEDE!) uitslag gehad? Ik hoop dat je er weer bovenop bent gekomen. Hou je haaks meid! Liefs Maria

Hoi Maria, poeh of ik mentaal aangesterkt ben? Toevallig dat ik vandaag in de auto tegen mijn man zei dat ik me zo verschrikkelijk ongelukkig voel, waarom is dat toch? We zijn net een week terug van vakantie, maar uitgerust ben ik zeker niet. Een turbulent jaar geweest, snoeihard moeten werken, veel gekwakkeld met de gezondheid, maar vond dat ik me niet ziek kon melden. Het ging van een veel te hoge bloeddruk naar een flinke ischias naar een wortelpuntontsteking vd voortand en een week voor de vakantie een nierbekkenontsteking. De huisarts heeft me op m'n donder gegeven, hij zei dat ik niet naar mijn lichaam luister, en dat ik maar blijf doorgaan ondanks pijn en ellende. Maar wat de beste man niet snapt is dat ik geen bal meer begrijp van heel mijn lichaam, het heeft me al zo ernstig verraden. Ben trouwens ook kilo's aangekomen, dus houden van mijn lijf? En weet je, ik heb geen recht van klagen, er zijn mensen die voor hetere vuren staan, ik moet me gewoon schamen. Ik heb intern gesolliciteerd en ben aangenomen, dus die zorg is gedeeltelijk weg. Ik zal wel weer flink aan de bak moeten, opleiding(en) doen maar kan ik het nog wel. Mijn vader gaat inmiddels al 2 dagen per week naar de zorgboerderij, maar hij moet volgende week weer in de scan omdat hij niet eet en veel te mager is geworden. Her circus begint weer, is zijn kanker terug? Ik krijg steeds meer last van mijn buik, in oktober weer controle, ik ben zo verschrikkelijk ziek en moe van alle stress en angst. Continu onrust en storm in mijn lijf en hoofd. En ja, ik heb psychische hulp gezocht omdat ik het leven niet meer zie zitten. De eerste psycholoog vond na lange gesprekken mijn casus te zwaar en de tweede was al uit dienst voordat ik er überhaupt mee gesproken had en de derde meldde zich 2 uur voor de afspraak af. Een megabevestiging, wat doe ik er nog toe. Iedereen is echt beter af zonder mij. Ik kan er niks aan doen, het zit in mijn hoofd geworteld. En ja, ik haat mezelf voor die gedachten, ik weet maar al te goed hoeveel mensen er vechten voor hun leven. Maar ik voel me enorm moe, ongelukkig en ziek. Sorry Maria voor de hele klaagzang, ik weet het allemaal niet meer zo goed. Leef in het lijf van een 90 jarige, zo voelt het, gewoon op. 😢

Lieve Mona, ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik maak ongeveer t zelfde mee. Je gevoelens en gedachten: ik begrijp ze. Zoek goede hulp, want t klinkt niet goed. Ik denk dat je echt stappen terug moet doen. Ik werk t nieuwe schooljaar nog maar één dag, verdeeld over 2 dagen, omdat ik t anders niet trek. Voor t eerst heb ik hier vrede mee. Heeft wel 2 jaar geduurd. Door zo hard en snel te willen, terwijl er in mijn privéleven ook veel andere heftige dingen gebeuren, ook met familie, dus niet eens perse met mij, heb ik mezelf juist tegen gewerkt. Binnenkort vertel ik meer, ik moet nu echt naar bed. Ik vind t heel knap en dapper van je dat je hier open over durft te zijn, want ik merk om me heen dat hier een groot Taboe op rust. Als je kanker hebt overleefd mag je vooral niet klagen of verdriet hebben, want je moet dankbaar zijn dat je nog leeft, hoor ik nog geregeld mensen zeggen.....
Houd vol! Liefs Maria

Lieve Mona, doe alsjeblieft een stap op de plaats! Het is tijd voor bezinning en tijd om jezelf eens goed onder de loep te nemen. Je bent alleen maar aan het overleven terwijl je het recht hebt om te mogen leven!!!
Je doet er toe, ook al geloof je daar zelf niet in. Neem een periode vrijaf, wel of niet in de ziektwet, gewoon you time....mindfulniss, in de buitenlucht wandelen wat dan ook....je lichaam moet resetten!❤️