Kun je het ooit achter je laten?

Na een hele lange tijd van proberen om "het" achter me te laten komt de kanker weer ons leven binnendringen als een zeer onwelkome gast. Vorige week mee voor de uitslag van de onderzoeken van mijn vader, diagnose uitgezaaide prostaatkanker. Hoe oneerlijk is het, een survivor van slokdarmkanker en dan nu dit. Aangezien hij nu ook Alzheimer heeft dringt het soms wel en vaak niet door, geen nadeel dat niet. Ik kan het allemaal best relativeren, laten we eerlijk zijn, die Alzheimer zal hem wellicht eerder de das omdoen dan die hele kanker. Voor mijn moeder vind ik het echter heel zwaar. Daarbij staat DE controle voor mij a.s. maandag weer voor de deur met woensdag de uitslag en dat legt mij weer compleet lam. Waarom is dat toch elke keer weer zo'n drama voor mij, alsof ik naar het slachthuis afgevoerd ga worden. Zijn hier meer mensen die er ook zo'n mega-angst voor hebben? Tot overgevens aan toe, shaken, buikpijn, niet kunnen functioneren, behalve met een slaappil naar bed gaan bah! Ik was boventallig verklaard op mijn werk, komt op de valreep een interne vacature, gesolliciteerd en direct aangenomen dus supergoed nieuws. Heb een nieuwe functie, nieuwe collega's dus hoog tijd voor een nieuwe start, niet meer achterom kijken. En dus toch, val ik weer in die diepe zwarte put @#$%¥. Afgelopen 2 weken ook nogal pijnlijke aambeien gehad (het zijn toch hopelijk wel aambeien?). Afvegen is sowieso al een gedoe sinds mijn operatie maar nu vooral ook nog pijnlijk. Goede nieuws is dat het nu wat minder is. Maar al met al, bang bang en nog eens bang. Mijn vader heeft nu weer kanker, het zal toch niet zo zijn dat we nu weer samen kanker hebben? En spijt dat ik de afgelopen tijd toch weer bijna dagelijks 1 of 2 wijntjes drink, alleen door die rotspanningen de afgelopen weken. Dus, dat moest ik weer even kwijt. En ja, ik schaam me voor mijn geklaag, want er zijn zoveel mensen die ergere dingen overkomen. Grtz Monique