Boosheid, irritatie en frustratie

Hoi Mona, ik denk dat je nog veel last hebt van het afbouwen van de anti depressieve , ik heb het bewust niet genomen omdat mijn moeder er al 30 jaar aan verslaafd is en omdat ik zie hoe het haar gevoelens afzwakt, dat wilde ik niet maar ik rook dan weer dat is natuurlijk niet slim maar voorlopig kan ik nog niet of wil ik nog niet stoppen, mijn man is tijdens mijn ziekte veel thuis gaan werken en hij ziet hoe ik last heb met mijn ontlasting, hoeveel pijn ik soms heb en wanneer ik er helemaal doorheen zit hij is denk ik ook de enige die weet hoe het echt met mij is, voor de buitenwereld 

Voor de buitenwereld zie ik er goed uit, of ze kijken naar je en je ziet ze denken goh leeft ze nog, je kan het de mensen ook niet kwalijk nemen ze hebben niet doorgemaakt wat wij hebben doorgemaakt, en voelen niet wat wij voelen ze kunnen alleen maar meeleven voor een poosje dan en dan gaat hun wereld weer verder, gelukkig maar moeten we denken, je weet nooit hoelang

Een gezond leven duurt, het kan zo over zijn daar weten wij alles van, maar na regen komt zonneschijn weten we dus moed houden meid het komt ooit weer goed, ik zei een half jaar geleden het is overleven nu zeg ik het is mee leren leven gister ben ik weer bloed en cellen wezen prikken en over twee weken krijg ik de uitslag superspannend weer,
groetjes Sari

Thanx Sari, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
ik wens je heeeeel veel succes met je uitslag! Krijg jij trouwens geen echo van de buik bij de controles?

grtz Monique

Hoi Mona. Dat van dat korte lontje herken ik wel. Ik laat me door niemand meer de wet voorschrijven, ik ben echt een beetje een bitch geworden. Dat komt vooral omdat men vond dat ik rekening moest houden en begrip moest hebben voor Horkengedrag. Laat ik dat nou juist niet willen! Als mensen niet menselijk op mijn ziekte kunnen reageren, neem ik ze dat wel kwalijk, ik zou niet weten waarom niet. Als de mensen belangrijk genoeg voor me zijn, dan zeg ik ze dat ook, dat ze me diep gekwetst hebben. Tot nog toe is hier goed op gereageerd. Ik begrijp je boosheid, onzekerheid goed. Ook ik zou blij moeten zijn met goede uitslag. Maar helaas: ik ben toch chagrijnig, voel me toch beroerd, heb pijn in mijn kont en mijn conditie is een ramp. Het kost heel veel energie, momenteel, om hier een positieve wending aan te geven. Nou, aan deze reactie heb je ook helemaal niets! Sorry, moet ik hem wel posten? Ja, ik doe het, want ik vind het prima om positief te zijn, maar het is natuurlijk niet altijd rozengeur en manenscijn bij een ziekte aks kanker, en daar moet ook over geschreven worden. Mijn leven is nu echt Voor en Na de diagnose. Wat een impact heeft deze rotziekte, oko

Kuren, iPad loopt weer eens vast. Ik wilde besluiten met dat ook bij een goede uitslag je toch nog je angsten kunt hebben. En die laat ik me niet afpakken door anderen. Natuurlijk ben ik meestal positief, maar nie t altijd. En daar is weinig begrip voor en dat kan me flink irriteren. Ik merk wel dat ik ook daar me minder van aantrek. Ik bepaal zelf wat ik voel en hoe ik me voel. Sorry voor deze niet-zonnige reactie! Mona, sterkte hoor! X Maria

Hoi Maria, aan je reactie heb ik juist heel veel en ik ben blij dat je 'm gepost hebt! Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben, dat er meer mensen zijn die hetzelfde voelen, heel belangrijk! Ben de laatste tijd weer vaker verdrietig, merk dat ze op mijn werk en privéleven weer het uiterste van me vragen en het wordt me steeds duidelijker dat ikdat gewoon niet meer kan! Sporten gaat ook niet vooruit, bloeddruk blijft hoog, kortom mijn lijf is alleen maar weerstand. Pfff heel erg vermoeiend! Jij ook veel sterkte en tjadie emoties kunnen we toch niet meer verbergen....

liefsMonique

Oh, wat fijn dat ik dit lees. Weer iemand die worstelt. Niet dat ik blij ben dat je worstelt, liever niet. Maar dat worstelen is onontkoombaar. Ik pieker me suf wat ik nu moet aangrijpen om een beetje blijheid en vrijheid terug te krijgen. Anti depressiva, ik had er nog niet aan gedacht. Wat dom van mij. Heeft t geholpen? Anders misschien nog wat langer slikken? Ik weet ook niet wanneer dat zenuwachtige 'doom' gevoel over gaat, misschien wel nooit (angstig idee). Maar je kunt toch niet bang blijven als je voor wat kanker betreft aan de goeie kant van de streep staat? Dat is zonde van je leven. Dit zijn mijn eigen gedachten over mijn boosheid frustratie en angst hoor. Ik lees hier gelukkig veel meer mensen die dezelfde gevoelens hebben, terwijl ze bij zichzelf denken dat ze toch opgelucht zouden moeten zijn, in deze situatie waar t nog erger kan? Maar zo werkt het niet, en daar ga ik me maar bij neerleggen. Ik ben niet blij genoeg. En niet vrij genoeg. En ik heb geen idee hoe de draad weer opgepakt kan worden. En meer dan de helft van de tijd verberg ik het. Zelfs voor man en vooral voor kids. Mijn puber heeft het er nu lastig genoeg mee. In deze leeftijd, middenin een druk leven met jonge kids, moet je dit helemaal niet krijgen. Ik baal ervan dat ik nooit meer zorgeloos denk dat ik vast wel eens oma word. Je moet t tenslotte maar halen. Zou Helen Dowling iets kunnen helpen?

Hoi Inge, ik heb het met mijn bedrijfsarts over Helen Dowling gehad, maar zij dacht dat het niet echt iets voor mij zou zijn aangezien ik dan weer de hele tijd in die "kanker"wereld bleef zitten. Bij mij heeft anti-depressiva zeker wel geholpen. In maart ben ik gestopt en nu gaat het nog steeds best redelijk. Tuurlijk heb ik m'n ups en downs, maar denk dat iedereen hier die wel heeft. De heftigste periodes zijn toch wel de weken voor DE controle, dan verlies ik weer alle controle over gedachtes en angsten. Niet te doen, die spanning. Als ik nu op controle moet is het precies 2 jaar geleden, poeh, al 2 jaar niet meer onbezorgd, dat hakt er toch wel in. Je wordt nooit meer dezelfde persoon, dat kan ook niet met alles wat er gebeurd is. Ik zei pas tegen mijn huisarts, mijn hart heeft zoveel geleden van alle angsten en zorgen dat ik het gevoel heb dat die ook echt fysieke schade heeft opgelopen. Snel hartkloppingen, hoe bloeddruk etc. Tja, het is niet voor niks dat mensen van stress een hartaanval of zo krijgen. Dus probeer maar zo min mogelijk aan kanker en controles te denken, maar ja, ik kan m'n kop ook niet in het zand steken toch? 

Grtz Monique

Weten jullie wat mij goed geholpen heeft? Iemand, die in mijn ogen veel te luchtig reageerde op mijn kanker, zei toch nog iets goeds. Ik had het kleinerend kunnen opvatten, maar dat heb ik niet gedaan. Haar vader had ook endeldarmkanker gehad, is behandeld met de hele mikmak, werd uiteindelijk kankervrij verklaard, hij was toen om en nabij de 50, en is ver.volgens de rest van zijn leven doodsbenauwd geweest voor terugkeren van de kanker.

iPad heeft weer kuren, stopt ermee, maar u ziet: ik ga door. Enfin, de beste man is dus heeeeel erg bang geweest. Laat hij nou gewoon 80 worden en overlijden aan ordinaire ouderdom. Ik vond dit voor mij een goed verhaal. Als bij mij weleens de angst toe lijkt te slaan, dan denk ik aan dit verhaal. Bij mij helpt dit goed. Succes allemaal!

Ik ben trouwens ook een stuk makkelijker geworden met medicatie. Ik had mijn sterke pijnstillers afgebouwd. Had vervolgens een constante, altijd aanwezige pijn in mijn rectum, waardoor ik ook constant aandrang had. Gek werd ik ervan, zat uren op die rotleeftijd, soms wel 6 uur per dag. Ik vroeg me af wat nu de kwaliteit van mijn leven was. Ik slik nu gewoon elke ochtend weer die morfine en ik functioneer prima. 

OMG, die rotleeftijd moet natuurlijk zijn die rotplee.

Haha, fijn he die autocorrect! En klopt, mijn tante was hier vorige week op feest, heeft jaaaaaren geleden ook darmkanker gehad, geopereerd en toen was de snijtand net nog niet schoon dus hup opnieuw onder het mes. Ze is nu 85, supersterk en geniet van het leven. Mijn grote voorbeeld! 

Hoi, 
over anti depressiva, mijn psychologe zei toen ik vroeg, mag ik nu afbouwen ( ben net klaar met de chemo) je gaat herstellen, dat is een bijna nog grotere strijd dan het ondergaan van de chemo die je heel je oijf kapot heeft gemaakt. En dat gaat je enorm veel energie kosten en mentale kracht. En jij wio dan nu ffe stoppen met medicijnen die het dragelijker voor je maken? Of je het nog niet moeilijk genoeg hebt? Eeh, okee, laat maar.
ik stop voorlopig niet, heb geen bijwerkingen, voel me er een stuk beter bij, de dalen zijn minder diep en kan nog steeds vrolijk en gelukkig zijn...
Misschien heb ik ze wel veel langer nodig. Medicijntje min of meer ach...

en ja ook ik sta te schelden als er weer iets uit mn handen klettert door die kut neuropathie, mn stoma midden in de winkek keiharde scheten laat of erger, begint te lekken en op dagen dat het hoogtepunt is geweest, naar zolder om een was erin te doen en dan vervolgens niet meer de moed kunnen opvatten om hem eruit te halen.
toch blijft het beter dan het alternatief, 

en ik kan ook niet meer zorgvuldig typen.

 😝

Annemiek

klopt, heb ik ook ervaren, zolang ik in behandeling was ging het nog wel, maar toen ik klaar was ten begon het verwerken pas. Dat verwerken in je koppie is het ergste van alles, ik zag het niet meer zitten, was (en ben) zo verschrikkelijk bang dat die kanker weer de kop opsteekt. De gedachte dat die angst voor altijd in me zou zitten, dat kon ik niet verwerken, dus ja, ook aan de anti-depressiva en het heeft me wel wat geholpen. Helaas kreeg ik daar ook weer vervelende bijwerkingen van, dus na dik een jaar ben ik daarmee gestopt en over het algemeen gaat het redelijk goed, TOT die controle er weer aan komt. Pffff, nu is dat 7 oktober en voor mijn gevoel begint mijn leven pas weer na die dag (als de uitslag dan goed is natuurlijk). Ben dan zo bang dat ik bijna flauw val, kotsmisselijk ben en steeds zo'n achtbaangevoel heb. En dat alles begint al zo'n maand ervoor. Dat kost zoveel energie dat je met jezelf geen raad meer weet. Zo'n periode heb ik nu dus weer, sta elke dag op met hoofdpijn en m'n lijf staat strak van de zenuwen, en het erge is, ik heb er totaal geen controle over, het overkomt me zeg maar. Bah, hopelijk is het snel 8 oktober en sta ik dan op ket een big smile.......

Heb je al massage geprobeerd? Mindfulness, jezelf meer gunnen, jezelf de ruimte geven om je angst en verdriet een plek te geven? Ik vind mediteren heel moeilijk, maar een oaar minuten mn ademhaling tellen en me daarop concentreren lukt wel. Ook ben ik superfan van de chocolate meditation 
http://franticworld.com/free-meditations-from-mindfulness/

die man heeft echt een rustgevend effect op me, of zou het de chocola zijn.. ( lukt ook met een pepermuntje hoor, maarrrrr....)

ik begin nu net pas morgen laatste afspraak met de oncoloog. Het is een soort nieuwe fase, een soort wipwap, van pure angst naar blijdschap over even voorlopig geen ziekenhuis en terug het leven in duiken.
zucht.
annemiek