Angst

In september 2013 had ik wat last van bloed bij de ontlasting, tja toch maar even naar de huisarts. Die maakte zich geen zorgen, ik kreeg een kuurtje zetpillen en dan zou het wel over zijn. Nou niet dus, maar weer terug naar de huisarts, hij wilde nog een ander medicijn proberen en was nog steeds niet ongerust. Ik voelde me hier echter niet prettig bij en wilde een darmonderzoek, ziekenhuis gebeld (op vrijdag) en kon de dinsdag erop (1 oktober 2013) al komen. Tijdens het onderzoek zagen ze al meteen een poliep waarop de arts zei dat ze nu meteen het algehele darmonderzoek zou gaan doen ipv alleen het korte. Zonder roesje, want daar was geen tijd meer voor. Al met al viel dat wel mee, maar na afloop kwam ze voor me staan (ik lag nog op de onderzoekstafel, niet aangekleed en mijn man zat nog in het restaurant) kwam ze voor me staan met de mededeling dat ze geen goed nieuws had, een poliep die voor 99% zeker kwaadaardig was. Het klopt wat ze zeggen, alsof de grond onder je wegzakt. Mijn eerste vraag was, ga ik nu dood? Daar lig je dan, 42 jaar, moeder van 2 jongens van 10 en 13 jaar. Hoe ga ik ze dit vertellen pfff. De week erop kreeg ik een ct-scan en mri, en de dag daarop de uitslag. Wat een week zeg, dat gun je je ergste vijand niet, alles stormt door je hoofd, je kunt niet meer helder nadenken. Toen kwam de verlossende uitslag, geen uitzaaiingen, we gaan je beter maken. Ik heb alleen nog maar gehuild, van opluchting dit keer. Ik zat op de top van de wereld, we hebben 's avonds een klein feestje gehouden inclusief champagne. Ik dacht, laat die operatie maar komen, ik ben er klaar voor! Eerst heb ik nog 5 bestralingen gehad, weinig last, wel moe. Meteen na de laatste bestraling ben ik op 31 oktober geopereerd, 20 cm darm en 28 lymfeklieren verwijderd, gelukkig waren die allemaal schoon. Het herstel ging moeizaam, eenmaal thuis kreeg ik een wondabces dat 6 weken heeft geduurt, ben daar ook goed ziek van geweest. Heb dagen gehad dat ik dacht, breng me maar terug naar het ziekenhuis, ik trek het niet meer. Maar met hulp van mijn man, ouders en hele goede vrienden kwam ik er wel weer bovenop. In februari ben ik weer begonnen met paardrijden, dit ging meteen prima met niet teveel spierpijn na afloop. Helaas constateerden ze bij mijn vader begin februari een buikaneurysma en slokdarmkanker, de zoveelste klap te verwerken. Ik ben met iedere chemo met hem meegegaan, ik vond het zo erg om aan te zien. In de wachtkamer bij de bestraling kwam de arts naar mij toegelopen, hij herkende mij, nee zei ik, nu is mijn vader aan de beurt. Heel confronterend. Nu heb ik de meeste moeite met de ANGST, met hoofdletters ja. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, de angst dat de kanker toch weer terugkomt, waar dan ook. Bij alles wat je voelt ga je twijfelen, zo vermoeiend. Ik ben sinds 3 weken gestart met antidepressiva, ik trok het niet meer, mijn incasseringsvermogen was op. Knettergek maak ik mezelf, en dan zeggen mensen, je moet een knop omzetten. Prima, als ze even zeggen waar die knop zit, dan draai ik 'm onmiddelijk nog om. De oncoloog zegt dat de kans dat de kanker terugkomt kleiner dan 5% is, maar die 5% ligt bij mij onder een enorm vergrootglas. Ben benieuwd of er mensen zijn die deze angst herkennen en daarmee om hebben leren gaan, tips zijn dus welkom!

Groetjesss