2 jaar na Whipple operatie

Ik ben Thea, 61 jaar en precies 2 jaar geleden heb ik een Whipple operatie gehad. Ik deel het hier, omdat  een Whipple operatie gedaan wordt bij Alvleesklierkanker. Ik had alleen geen alvleesklierkanker, maar nierkanker die na 5 jaar was uitgezaaid naar de alvleesklier. Er zaten op de kop 2 uitzaaiingen en op de staart 1. Dit veroorzaakte bloedingen (daardoor ben ik er achter gekomen dat er weer wat aan de hand was) Toen mijn diagnose gesteld was op 1 april 2022 (geen grapje....) had ik niet verwacht dat dit uitzaaiingen waren van mijn nierkanker van ruim 5 jaar daarvoor. Ik dacht dat alles weg was, maar niet dus. De diagnose was niet best: chemo was in mijn geval niet mogelijk, het was niet operabel omdat het op een te moeilijke plek zat zeiden ze. Misschien immunotherapie  werd er toen gezegd. Daarvoor ben ik doorverwezen naar het UMC. Maar na mij een poosje gemonitord te hebben bleek dit ook niet geschikt te zijn voor mijn situatie. TKI (doelgerichte therapie) was het enige wat nog 'op de plank' lag, maar.... dat was helaas ook niet geschikt, omdat dit als bijwerkingen heeft: Bloedingen, en daar had ik al last van. Toen ik weer met een heftige bloeding in het ziekenhuis lag heb ik gevraagd: Kan ik echt niet geopereerd worden, want hoelang kan mijn lichaam deze bloedingen nog aan? Ik wilde LEVEN! Na een overleg in het multidisciplinaire team werd er gezegd: Technisch is het mogelijk. En dat was dus de Whipple operatie. Ik heb deze mogelijkheid met 2 handen aangegrepen, want ik zou alles doen om te mogen leven. Dus 14 december 2022 was de dag van de operatie. De kop en de staart van de alvleesklier zijn toen verwijderd. Ook de milt, de 12 vingerige darm, de galblaas. Voor de operatie stond 10 tot 14 dagen ziekenhuis. Het werden 5 weken. Tjonge, er leek geen einde aan te komen. Elke keer was er weer een andere complicatie. Na thuiskomst was ik zo slap als een vaatdoek, had geen zin in eten, enz. Vanaf het begin dat ik thuis was kwam de oncologische fysio bij mij aan huis. Ik wilde weer gaan opbouwen, al kostte dat bakken met energie. Maar met kleine stapjes en veel geduld en doorzettingsvermogen kwam ik steeds is verder. En nu is het dus 2 jaar geleden. We hebben dit gevierd met taart. Want ik LEEF en dat mag gevierd worden. Ik loop er iedere dag tegenaan dat mijn energie beperkt is, maar.... ik wil vooral kijken naar wat ik wel kan. Meestal lukt dat, en soms even niet. En dat mag ook.