Rustig weekje
Het is een relatief rustig weekje geweest na het relatief goede nieuws dat we vorige week vrijdag hebben gekregen.
Afgelopen maandag moesten we naar de fertiliteitsarts. Een moeilijk woord voor iemand die ons meer kan vertellen over onze kansen op een eventuele tweede. Ik had eigenlijk geen zin, maar het is onderdeel van het behandelplan, dus we moesten.
We hebben een uur lang informatie over ons uitgestort gekregen. En wat blijkt. Een ontbrekende baarmoeder maakt het toch wel lastig :P De enige mogelijkheid is een combinatie van IVF en draagmoederschap. Omdat in eerste instantie mijn eierstokken heel blijven hebben we besloten om nu nog niets te doen en ons te richten op de behandeling. Mocht ik toch bestraald worden (en in mijn geval worden mijn eierstokken dan meebestraald), dan kunnen we het altijd nog hebben over een eventuele spoed IVF behandeling. Maar dan moeten we wel rekening houden met een kans van 20% dat er ooit een zwangerschap gaat komen. Als we al een draagmoeder weten te vinden.
Nu heb ik zelf nooit een hele sterke kinderwens gehad, en ik ben al enorm blij met ons zoontje. Het verraste me dus een beetje dat ik hier zo emotioneel van werd. Het gevoel dat de keuze je wordt ontnomen, in plaats van dat je zelf de beslissing maakt is blijkbaar toch ingrijpender dan verwacht. Daarnaast voel ik me enorm schuldig naar mijn man, die misschien wel nog een tweede had gewild. Het voelt nu voor mij een beetje alsof hij een 'miskoop' heeft gedaan toen hij met me trouwde. Al vindt hij dat uiteraard niet :)
De rest van de week heb ik heel rustig aan gedaan. Ik werd flink verkouden, dus dat heb ik geprobeerd eruit te zieken (met redelijk succes).
Gelukkig werd ik dinsdag al gebeld dat ik aankomende woensdag (30 september) geopereerd zal worden. Aan de ene kant een heerlijk idee, aan de andere kant angstaanjagend. Ik ben bang voor de operatie, ik ben bang voor de narcose, maar het aller, aller, allerbangst ben ik dat ik om 12 uur al wakker wordt en dat blijkt dat ze toch nog een uitzaaiing hebben gevonden in mijn poortwachterklier. De operatie wordt dan namelijk gestopt en dan gaan ze toch over op chemoradiatie.
Ik weet dat de kans erop relatief klein is. Vijf tot tien procent. Maar terwijl de dagen voorbij trekken en ik meer kans krijg om te gaan piekeren verandert mijn denken van 'Oh, dat is 90% dat het goed gaat' naar 'Oh nee, 10% dat het fout gaat!'. In mijn hoofd wordt die tien procent steeds groter...
Ik zal dus blij zijn als het achter de rug is en ik weet waar ik aan toe ben! Vandaag moet ik nog naar Utrecht voor de POS afspraak, en aankomende maandag nog voor een afspraak op de verpleegkundige afdeling. En dan is het dinsdag zover. Ik word dan opgenomen, zodat ik woensdagochtend om 8 uur onder het mes kan.
Fingers crossed dat ik dan pas rond een uurtje of drie wakker word en alles is verwijderd! (en hoe krom is het dat dat je grootste hoop is)...
Afgelopen maandag moesten we naar de fertiliteitsarts. Een moeilijk woord voor iemand die ons meer kan vertellen over onze kansen op een eventuele tweede. Ik had eigenlijk geen zin, maar het is onderdeel van het behandelplan, dus we moesten.
We hebben een uur lang informatie over ons uitgestort gekregen. En wat blijkt. Een ontbrekende baarmoeder maakt het toch wel lastig :P De enige mogelijkheid is een combinatie van IVF en draagmoederschap. Omdat in eerste instantie mijn eierstokken heel blijven hebben we besloten om nu nog niets te doen en ons te richten op de behandeling. Mocht ik toch bestraald worden (en in mijn geval worden mijn eierstokken dan meebestraald), dan kunnen we het altijd nog hebben over een eventuele spoed IVF behandeling. Maar dan moeten we wel rekening houden met een kans van 20% dat er ooit een zwangerschap gaat komen. Als we al een draagmoeder weten te vinden.
Nu heb ik zelf nooit een hele sterke kinderwens gehad, en ik ben al enorm blij met ons zoontje. Het verraste me dus een beetje dat ik hier zo emotioneel van werd. Het gevoel dat de keuze je wordt ontnomen, in plaats van dat je zelf de beslissing maakt is blijkbaar toch ingrijpender dan verwacht. Daarnaast voel ik me enorm schuldig naar mijn man, die misschien wel nog een tweede had gewild. Het voelt nu voor mij een beetje alsof hij een 'miskoop' heeft gedaan toen hij met me trouwde. Al vindt hij dat uiteraard niet :)
De rest van de week heb ik heel rustig aan gedaan. Ik werd flink verkouden, dus dat heb ik geprobeerd eruit te zieken (met redelijk succes).
Gelukkig werd ik dinsdag al gebeld dat ik aankomende woensdag (30 september) geopereerd zal worden. Aan de ene kant een heerlijk idee, aan de andere kant angstaanjagend. Ik ben bang voor de operatie, ik ben bang voor de narcose, maar het aller, aller, allerbangst ben ik dat ik om 12 uur al wakker wordt en dat blijkt dat ze toch nog een uitzaaiing hebben gevonden in mijn poortwachterklier. De operatie wordt dan namelijk gestopt en dan gaan ze toch over op chemoradiatie.
Ik weet dat de kans erop relatief klein is. Vijf tot tien procent. Maar terwijl de dagen voorbij trekken en ik meer kans krijg om te gaan piekeren verandert mijn denken van 'Oh, dat is 90% dat het goed gaat' naar 'Oh nee, 10% dat het fout gaat!'. In mijn hoofd wordt die tien procent steeds groter...
Ik zal dus blij zijn als het achter de rug is en ik weet waar ik aan toe ben! Vandaag moet ik nog naar Utrecht voor de POS afspraak, en aankomende maandag nog voor een afspraak op de verpleegkundige afdeling. En dan is het dinsdag zover. Ik word dan opgenomen, zodat ik woensdagochtend om 8 uur onder het mes kan.
Fingers crossed dat ik dan pas rond een uurtje of drie wakker word en alles is verwijderd! (en hoe krom is het dat dat je grootste hoop is)...