Alweer een paar dagen thuis!

Wie had dat gedacht! Woensdag een enorme operatie aan mijn buik en op zaterdag was ik alweer onderweg naar huis! Mijn man en zoontje kwamen me ophalen. Een heerlijk moment aangezien de kleine niet op visite was geweest in het ziekenhuis. Om hem weer te zien, te voelen en ruiken was fantastisch. Een moment waarop ik zeker dankbaar ben voor het feit dat we al een kind hadden voor de diagnose. Ondanks al het verdriet dat het er nooit meer zullen worden... En nu ben ik alweer een paar dagen thuis. Het valt mee en tegen op hetzelfde moment. Ik kan nog vrij weinig en dat is enorm frustrerend. Na het douchen moet ik uitrusten en ik kan hooguit een uurtje uit bed. De huid van mijn bovenbenen is erg gevoelloos, en opgezwollen. Mijn darmen zijn ook weer op gang gekomen en dat was ook echt enorm pijnlijk. Maar aan de positieve kant is het heerlijk om weer in mijn eigen bed te liggen, dicht bij familie en vrienden in de buurt. De wondjes helen mooi, en met de pijnmedicatie die ik heb is het ongemak redelijk onder controle te houden. Ik merk dat mijn emoties hoog zitten en dat ik snel boos ben. Ik ben blij dat alles zo voorspoedig is gegaan maar het zijn vooral de kleine dingen die me frustreren. Het feit dat ik op gezette tijden moet plassen omdat mijn aandrang een beetje weg is. Het feit dat ik niet meer mag scheren ivm kans op wondjes en daarmee op lymfe oedeem. Het is een heel dubbel gevoel. Dankbaarheid en boosheid op hetzelfde moment... Daarnaast hik ik erg aan tegen aankomende vrijdag. Het PA gesprek. Het definitieve eindoordeel! Ik ben als de dood dat ik toch nog nabehandeld moet worden alhoewel ik rationeel wet dat de kans daarop vrij klein is. Ik wil er nu gewoon even vanaf zijn en mijn normale leven weer oppakken...