Huisarts

Toch zat me iets niet lekker..

Ik liep al weken met klachten die ik niet kon plaatsen en die ik in eerste instantie zeker niet relateerde aan kanker. Contactbloedingen en vermoeidheid.

Toch de stap naar de huisarts genomen. Na kort lichamelijk onderzoek verwees de huisarts me al snel door naar de gyneacoloog. Toen ik vroeg waar ze aan dacht gaf ze aan dat het ''van alles'' kon zijn. Ergens voelde het voor mij vanaf hier al niet goed. Toch direct een onderbuik gevoel. 

Twee dagen later kon ik al terecht bij de gyneacoloog. En wat de huisarts niet wilde doen deed zij natuurlijk wel. Ze maakte een uitstrijkje en sprak haar zorgen uit over ''dat'' wat daar zat bij mijn baarmoedermond/hals.

Wat ik me toen nog niet besefte is dat ik hier al in een achtbaan was gestapt. Vol onzekerheid maar ik voelde me serieus genomen, het komt vast goed!

Weer twee dagen later hadden we school korfbaltoernooi van onze oudste dochter, en natuurlijk stond ik daar. De telefoon ging; ziekenhuis Harderwijk. De uitslag van het uitstrijkje was al bekend; PAP 3b met HPV. De gyneacoloog gaf aan biopten af te willen nemen.

5 dagen later gebeurde dat, die biopten. Wat een naar gevoel, maar het was te doen. En weer hielp de gedachte mij; ''ik heb geen keus, kom op!''. Wat een geweldige vrouw ook, die gyneacoloog. Zo duidelijk, eerlijk, wond nergens doekjes omheen en nam me voor mijn gevoel op haar rug.  Ze gaf aan me te bellen zodra ze meer wist, ook als dat eerder was dan het afgesproken bel moment.

Deze week was wel rot, wat labiel. Grapjes met verdriet wisselde elkaar af. 

Precies een week later werd ik gebeld; weer ziekenhuis Harderwijk.

"Debbie, ik heb slecht nieuws meid.. baarmoederhalskanker (Adenocarcinoom), ik stuur je door naar het Antoni van Leeuwenhoek''. Wauw, alsof de grond even onder je vandaan zakte. Ik was alleen thuis en belde overstuur m'n partner op. Toch, hoe gek ook, ging er al snel een knop op. Die achtbaan begon door te donderen, sneller en sneller en ik stap niet uit!