Vier het leven, ik word 63!

Het besluit was snel genomen: al jaren fantaseer ik over een groot feest. Zo een waarvoor je iedereen uitnodigt die je kent en waarbij je het stralende middelpunt bent. Zoals Frie deed toen ze vijftig werd en haar diagnose al op zak had. Ik was er met de autimams natuurlijk bij en het was geweldig. Maar mijn vijftig was gekomen en gegaan zoals elke verjaardag: ik vierde helemaal niks. Ik ging voor het laatst samen met man en kinderen op gezinsvakantie. Niet al te lang daarna hielden we het als echtpaar voor gezien en gingen een soort van latten in eigen huis, wat een prima basis bleek om nog jarenlang in goede harmonie samen de kinderen groot te brengen. Een feest als je 65 wordt dan? Mwah. Gedoe, zo’n feest. Mijn lijfspreuk is niet voor niets al jaren ‘Gedoe. Ik houd niet van gedoe. Grrrmbl.’

En toen kwam die ongenode gast in mijn leven. Die bult onder mijn sleutelbeen die in stealth mode zijn ontspoorde celletjes lanceerde. Die op avontuur gingen en zich als stoere pioniers op maagdelijk terrein vestigden. Ze namen het ‘gaat heen en vermenigvuldigt u’ iets te letterlijk. Wat weer leidde tot de knikker in mijn kop die kortsluiting in mijn elektrisch systeem veroorzaakte. En dan moet ik ergens nog blij zijn dat de toeval die ik bij toeval kreeg heel snel duidelijk maakte wat voor destructief proces er gaande is. Ik had immers helemaal geen klachten, op wat vage kan-van-alles-zijn na. Ik voelde ineens een soort urgentie. Want ik kan wel leuk roepen dat ik ga voor nog tien jaar erbij, maar wat als het er maar twee of drie worden? En zo is het gekomen ... feestje, nu!

Feestje!
En nu doorpakken! High as a kite van de dexamethason heb ik gisteren als een krankzinnige een groot deel van de stuk of honderd beoogde gasten al een save-the-date gestuurd voor zaterdag 9 mei. Ik wist meteen waar ik het feest wilde houden; ik ben er al een paar keer als gast geweest. Een mooie locatie waar ze hun hand niet omdraaien voor een koud en warm buffet met een groot aandeel biologisch, vegetarisch en vegan eten. En de datum bleek beschikbaar te zijn. Dan erven de kinderen straks maar wat minder. Zelluf weten wat ik met mijn geld doe. 

Ik zal dolblij zijn als ik ooit zonder dexamethason kan, want dat gehyperdepyp vind ik tien keer niks. Maar het effect kun je kennelijk ook nuttig inzetten. En niet alleen voor een feest natuurlijk. Een beetje speed op recept is best handig voor een van nature lui persoon met uitstelgedrag. Eerder op de dag had ik zelfs voor het eerst in weken de keukenvloer gedweild en wat kastfrontjes gepoetst. Wie, ik? Ja ik! Ik kreeg zelfs een aanval van internetshoppen (hypomaan gedrag,zouden ze zeggen in de psychiatrie) en heb een opvolger gekocht voor de oude combimagnetron die bijna dagelijks gebruikt wordt maar steeds onbetrouwbaarder gedrag vertoont. Jongste is er blij mee, want zij is hier de bakprinses.

Gelukkig was ik niet helemaal mijn verstand verloren. Ik heb meteen een Excel gemaakt voor de gastenregistratie en de feestorganisatie en niet alleen dat, ik ben gaan delegeren. Deze keer niet ‘zelluf doen’, dat zou erg onverstandig zijn. Want ik heb geen idee hoe ik me in mei ga voelen. Ervaren kankerpatiënten zitten vast hoofdschuddend te lezen en te denken: heeft dat mens überhaupt enig idee wat ze onder de leden heeft en wat ze tegemoet gaat. Ik zie het zo: idealiter houdt Queen Mary hof, kan ze met iedereen even praten of knuffelen of wat ook en zit ze voor de rest op haar troon te zien dat het goed is. De lakeien mogen het werk doen. Dus heb ik binnen subgroepen zoals het koor en een paar familieclans een groepscontactpersoon aangewezen en dat gaat mij enorm veel gemak opleveren. En mensen vinden het fijn als ze iets kunnen doen, ervaar ik. Ik heb zo’n idee dat dit feestje weleens een succes zou kunnen worden.

Wel bezoek, geen bloemen, geen cadeaus alstublieft! Ik heb een voor- en achtertuin vol bloeiende planten en in materieel opzicht heb ik helemaal niets te wensen. Goed doel nummer 1 wordt de groep die namens kanker.nl aan Alpe d’HuZes meedoet. Met daarin onder meer Frie plus haar onvolprezen Jurgen en Dasje (die net een enorm bedrag heeft binnengeharkt met haar bingo!). Doel 2 is het Ronald McDonald Huis dat naast het Máxima in Veldhoven staat. In mijn werkzame leven als corrector ben ik jarenlang met de digitale rode pen door het donateursblad [t]Huis gegaan en onder de indruk geraakt van alle verhalen. Kinderen mogen helemaal niet zwaar ziek worden, laat staan doodgaan. Maar het gebeurt toch en dan moeten ze hun ouders en broertjes en zusjes bij zich hebben en elke avond een nachtzoen krijgen. De Huizen van het Ronald McDonald Kinderfonds zorgen voor een thuis ver van huis. Je mag ook aan ze doneren als je niet op mijn feestje komt, hoor.

Ik sla helemaal op hol en bedenk dat er heel veel muzikale mensen zijn uitgenodigd. Maandag ga ik een en ander op de locatie bespreken. Ik wil zo veel mogelijk rond krijgen nu ik me nog goed voel. Vraag één: hebben jullie een fatsoenlijke piano? 

Update
* Ik had 's morgens een bijzonder prettig gesprek met mijn huisarts. Ik kom al zo'n 25 jaar bij hem, maar soms jarenlang niet. De laatste tijd was ik er steeds vaker. Het is goed om te weten waar we staan aan het begin van deze trip. Conclusie: als ik nog minstens tien jaar meega mag hij nog minstens tien jaar niet met pensioen. Blij mee. Dat heb ik weer, die relatieve mazzel.
* Uiteraard was ik weer hartstikke vroeg wakker. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat het blijkbaar normaal is dat ik weinig slaap, wat op deze site aan alle kanten bevestigd wordt.  Als het meezit doe ik overdag nog een tukkie op de bank. 
* Ik ben bezig de oude blogpostings een beetje bij te schaven en op te leuken met plaatjes en muziek. Kennelijk gaat deze blog ooit in de verre toekomst mijn digitale nalatenschap worden. Dan moet ie er - net als ikzelf t.z.t. in de kist - wel een beetje netjes bij liggen. En eens een redacteur, altijd een redacteur. Ook al word ik nu niet meer per woord betaald. 
* WEER de krant niet gelezen, de nieuwe lag alweer op de mat! En mijn Wordfeudspelletjes dreigen ineens te worden afgebroken. Echt zo helemaal niks voor mij. Wat ben ik in godsnaam de hele dag aan het doen? Geen flauw idee.
* 's Middags was ex hier. Naar aanleiding van het gedoe rond mij is hij eindelijk overstag en gaat hij een smartphone gebruiken. We hebben hem samen geïnstalleerd en ik heb de basisuitleg gegeven. Wat nog niet meevalt met een knikker in je kop. Ik was doodmoe na afloop en toen moest die uitnodigingen-uitputtingsslag (lang woord, leesbaarheidsstreepje toegestaan) nog komen. We hebben nu een heuse familieapp!

Grap van de dag
Waar gebeurd. Ik rooster iets te enthousiast een broodje en zie zwarte randjes. Automatisch denk ik: hè nee, daar krijg je kanker van. Eh ... laat maar, dat heb ik al.

Gelukje van de dag
Zie de paragraaf Feestje.

Raar ding van de dag
Ik heb alsmaar de neiging overbodig Engels te gebruiken terwijl ik mijn moerstaal uitstekend beheers. Why??

Liefs, Marian