Uitgeput

Ik moet toegeven dat het even niet zo lekker loopt. Ik las net het slechte nieuws van Alise en dat triggert een paar tranen die al een tijdje in de wachtrij stonden. Ik voel me gewoon kut. Een gammel wrak. En wat doe ik dan ter afleiding? Bloggen natuurlijk.

Gisteren bij de bestraling het bekende patroon: plat op de bank hijg ik als een stoomlocomotief terwijl je toch echt stil moet liggen. Gelukkig lukt het tot nu toe altijd om mijn ademhaling weer rustig te krijgen. Tot nu toe zijn de scans en bestralingen in één keer gelukt, dat dan weer wel.

De taxibus naar huis was keurig op tijd, een halfuur nadat ik gebeld heb. Maar de regels zijn versoepeld zodat er nu weer meer mensen in de taxi mogen. Gevolg: nog twee mensen opgepikt onderweg, half Eindhoven gezien (wat ik op zich wel leuk vind want verder kom ik nergens meer) en drie kwartier voor een rit die je met eigen vervoer driemaal zo snel doet. Er is een goede ov-verbinding van het Cathrien naar huis maar ik ben te moe om er nu gebruik van te kunnen maken en zeker als het dertig graden is zoals gisteren. Gelukkig is mijn 'eigen' ziekenhuis zo dichtbij dat ik daar vanmiddag gewoon drie haltes met de lijnbus naartoe kan. Op goede dagen zou ik zelfs naar huis kunnen lopen, maar dan moeten er eerst wel goede dagen komen. Ik snak naar medicatie tegen benauwdheid en ik ga vanmiddag de deur niet uit bij de longarts zonder recept!

Uitgeput op het bankbed geploft met een ijsje. Later ga ik douchen maar ik krijg de oranje viltstiftmarkeringen van de eenmalige bestraling niet weggepoetst. Lekker laten zitten, het zijn mijn oorlogslittekens - of hoe noem je zoiets. Ex kwam langs om voor de zoveelste keer voor mij een klusje te doen en vroeg of er bloed op mijn arm zat, ik schrok me een ongeluk maar het was alleen maar stift. Iemand tips om het weg te krijgen of zal ik het maar gewoon laten slijten?

Om tien uur ga ik naar bed en luister naar Ein deutsches Requiem van Brahms. Een bijzonder requiem, hij heeft het namelijk niet geschreven voor de doden maar voor de (over)levenden. Aan het eind ben ik nog niet in slaap gevallen en na een tijdje sta ik op om beneden op het bankbed te gaan liggen, het is daar ook een paar graden koeler.

Ik app nog even met de kinderen, altijd fijn. Vandaag hebben ze alle drie tegelijk hun vaccinatie geregeld! 4, 5 en 7 juli zijn ze aan de beurt. De meiden gaan proberen hun twee datums voor Pfizer op 23 juni te vervangen door een enkele Janssen-afspraak. Als dat lukt zou het zomaar kunnen dat we met drie groene schermpjes IJsland binnenwandelen en niet in quarantaine hoeven. IJsland richting NL is inmiddels groen, maar tot nu toe beschouwt IJsland zowat de hele wereld nog als hoogrisicogebied. Ik kan me niet voorstellen dat dat op 19 juli nog zo is, dus ik houd het allemaal nauwlettend in de gaten.

Ik slaap slecht en mijn bestraalde schouder zeurt als een gek. Mogelijk is er wat zwelling, verder geen last gelukkig. Ik pak wel een halfje dexa extra en neem een keer 4x2 paracetamol in plaats van de gebruikelijke 3x2. Ik zet midden in de nacht een potje thee en daarna doe ik het eerste tukkie van de dag op het bankbed. Ik heb het benauwd en mijn borstbeen voelt aan alsof iemand probeert om het bont en blauw te slaan. Aangezien ik alleen ben hoef ik me niet in te houden. Soms hoor je nauwelijks verschil: ben ik nu aan het kreunen, jammeren of snikken tussen het hoesten en hijgen door? Ik weet het zelf niet meer maar sta soms versteld van mijn geluidsproductie :)

Vanmiddag eindelijk naar de longarts voor de uitslag van de scan en wat ermee te doen. Ik hoop dat ie genoeg tijd heeft want ik heb heel wat vragen.