To stop the train

Het wordt een saai verhaal –  gisteren was ik weer eens om halfvijf of zo al wakker. Twee uur later Jongste uitgezwaaid die naar Engeland vertrok. Fijn voor haar, ik was vroeg genoeg om als een echte vertroetelmama heel zorgzaam koffie te maken en brood te smeren. Een paar uur later toch maar een ochtenddutje. Ik ben in de kortste keren vertrokken, dus het was vast nodig. Later wandel ik met m'n trolley naar het winkelcentrum en kom mijn vroegere buurman tegen. Hij had een melanoom, maar dat was op tijd ontdekt, vertelt hij. Een op de drie mensen krijgt kanker. 

Het wordt een rustig dagje. Ik doe zelfs óók nog een middagdut en maak samen met Oudste weer een Hello Freshbox. Deze week voor het laatst, want ik kook graag en kan het wel weer zelf af. Verder zit ik vooral aan de computer: uitwerken van mijn feestplannen en omschrijven wat ik van mijn uitgebreide team helpers verwacht. Een goede voorbereiding is het halve werk en ik heb er nu de tijd en de energie voor. Serieus, een microdosis dexamethason, dat zou me echt geholpen hebben in mijn vroegere normale leven waarin ik nogal eens niet vooruit te branden was.  Misschien kwam dat toen al door die stiekeme energieslurpende kankerindringertjes. Ik zal het nooit weten. En dan nog, wat heb je eraan.

Start een actie
Ik mail naar het Kinderfonds om te vragen hoe ik een inzameling kan starten voor het Ronald McDonaldhuis en toe te lichten waarom ik dit doel heb gekozen. Ik word meteen teruggebeld door zo’n fundraisingmeisje. Ze is getroffen door mijn verhaal en wilde daarom liever even bellen dan mailen. Dat soort verhalen moet ze toch vaker horen, merk ik op. Nou nee … zo’n verhaal als het mijne niet! Ze helpt me op weg en mailt info. Ik maak alvast een profiel aan op starteenactie.nl en een mailadres. Vierhetleven is als voorvoegsel bij Gmail al in gebruik (heel goed, nog iemand die het leven viert!) maar vierhetlevenikword63 nog niet. Dus dat gaat ’m worden.

In m’n mail tref ik ook een bericht aan van de yogadocent die Oudste jaren geleden heeft geholpen met technieken om zijn stress de baas te worden. Ze organiseert yogavakanties op mooie plekken en vraagt of ik interesse heb. Ik moet zeggen dat het er erg aantrekkelijk uitziet: de omgeving, een kleine groep, vegetarisch eten … Ik heb nog nooit aan yoga gedaan en was dat ook niet van plan, maar in dit 180 graden gedraaide leven is niets meer wat het was. Ik bewaar die mail nog even voor je weet maar nooit. Tijd zat voor reisjes, met na de eerste zes keer nog maar om de zes weken immunotherapie. Mits er voldoende vooruitgang is op de CT-scan en ik  kan doorgaan. Hoelang zal mijn befaamde relatieve mazzel nog aanhouden?

Infuuspoort
Ik lees de info voor het plaatsen van de port-a-cath nog maar eens door. Vier weken voorzichtig doen met je arm aan de kant waar ie geplaatst wordt? Ik ben zo rechtshandig als wat, maar links zit al iets hoog in mijn borst, namelijk de primaire tumor. Ik neem aan dat erover nagedacht is, maar ik hoop ondanks de oxazepam die ik straks neem nog helder genoeg te zijn om ‘links of rechts’ even ter sprake te brengen. En ... vandaag kom ik eindelijk weer in het ziekenhuis met de muntjesvijver. Het bakje losse centen zit al in mijn rugzakje.

Theezakje van de dag
Wie is de laatste persoon waar je gisteren aan dacht? Vermoedelijk was dat Oudste. We hadden een aanvaring waar ik niet op inga. Zelfs voor mij zijn er grenzen, al zou je soms denken van niet. Dus mondje dicht deze keer.

Gelukje van de dag
Vakantievriendin M weet van geen ophouden. Ik kan inmiddels twee forse kaartencollages maken: eentje met alle kaarten van haar alleen en eentje met de rest!
(Deze keer kwamen er twee kaarten tegelijk. Ik heb wel een vermoeden hoe dat komt. In mijn PostNL-team van pakweg honderd bezorgers zijn volgens onze teamleider maar liefst elf mensen langdurig ziek en volgens hem "zit daar geen enkel griepje bij". Dus mensen ... heb wat begrip als je post een dag te laat is. Dat is echt overmacht.)

To stop the train
Als je bij een koor zingt leer je in de loop der jaren heel wat ‘inzingmuziek’ kennen. Grappige of mooie liedjes, vaak in de vorm van een canon, gezongen als warming-up voor de stembanden en de zangspieren. Dat varieert van het wonderschone ‘Fietsie foetsie is mijn fietsie, ai mijn fiets is foetsie, zonder fietsie kan ’k nie fiets nie, ai mijn fiets is foetsie’ tot de muziekvideo van vandaag. Ik moet hier telkens aan denken als ik mijn telefoon aanzet en de melding zie van het alarmpje dat mensen ertoe moet bewegen hulp in te schakelen als ze me in deplorabele toestand op straat aantreffen: “In case of emergency …” De boete voor oneigenlijk gebruik van de noodrem bedraagt volgens het liedje vijf pond. Dat zou ik er best voor overhebben om deze trein stil te zetten. Wat zeg ik, vijftig pond, nee vijfhonderd! Vijfduizend ook nog wel! Vijftigduizend, het zou in de zorgverzekering moeten zitten! Een jaar immunotherapie is stukken duurder.