Ja

Na regen komt zonneschijn, zeggen ze, en na een Nee volgt dus een Ja. Het werd toch nog een goede dag gisteren. Ik kreeg vrienden op bezoek, of moet ik zeggen kennissen of mensen uit de buurt, wat maakt het uit.

K en M ken ik al jaren. Met M zong ik vroeger in hetzelfde koor, rond de tijd dat mijn tweede leg geboren werd. K kwam ik jaren later weer tegen bij de plaatselijke duurzaamheidsvereniging 040energie waar ik een hele tijd vrijwilliger ben geweest. Hun dochter werd een tijdje onze oppas, maar uiteindelijk verloren we elkaar min of meer uit het oog. Tegenwoordig speel ik dagelijks Wordfeud met M, een leuke en makkelijke manier van contact houden. En dat is dus het mooie: mensen van wie je het niet meteen verwacht blijken heel betrokken te zijn bij mij en m'n ziekte. Gisteren kwamen ze op bezoek, met aardbeitjes en jam uit eigen tuin én het aanbod om van hun vakantiewoning gebruik te maken. En ik weet dat ze dat aanbod niet aan zomaar iedereen doen. Ik voel me vereerd en ik vind het een cadeautje, zulke fijne mensen die bovendien in de buurt wonen, ik mag altijd een beroep op ze doen. 

Daar kwam nog bij dat ik al maanden aan het ruimen ben. Ik heb M een doos bladmuziek meegegeven, partituren van het koor waar ik vroeger zong en zij nog steeds. Om te doneren aan een nieuw lid bijvoorbeeld. Ik wil niet dat mijn kinderen moeten bedenken wat ze er in godsnaam mee moeten, dus ik ben blij dat iemand anders ze kan gebruiken. Dat wordt dan wel een stevig potje gummen want ik ben nogal van de potloodkrabbels waar niemand iets van snapt behalve ikzelf.

Dus mijn dag was toch weer goed en bovendien heb ik nog een paar dingen geregeld: mijn voormalige ziekenhuisdiëtiste heeft nog even de machtiging voor Nutridrink vernieuwd en vandaag komt de bestelling al binnen. Ieder flesje is goed voor 19 gram eiwitten en die kan ik met mijn niet zo optimale eetpatroon goed gebruiken. Weer iets van mijn lijstje afgestreept. Gelukkig heb ik geen last van een veranderde smaak, ik klok dat spul zo naar binnen. Verder gaat de thuiszorg mijn port-a-cath spoelen (tip van de huisarts) dus daar hoef ik niet meer voor naar het ziekenhuis. En ik kreeg antwoord van de natuurbegraafplaats op een paar vragen die ik nog had. De plek heb ik een jaar geleden al geregeld. Ik weet nu ook in wat voor verpakking ik de grond in wil: een myceliumkist met een 'bedje' van mos en ik wil mijn mooie gebloemde linnen jurk aan die ik samen met Oudste kocht toen we op Cyprus waren. Dat er een paar elastische pasvormstukjes in die jurk zitten die niet vergaan in de grond, was geen bezwaar. Die mogen blijven zitten en ook de PAC hoeft niet te worden verwijderd. Ik vind het prettig dat dat allemaal rond is en de kinderen er niet meer over hoeven na te denken.

's Avonds warmde ik een van de pannetjes eten op die S de vorige dag had afgeleverd. Het smaakte uitstekend, dat mogen S en z'n vriendin vaker doen. Eerlijk is eerlijk, ik heb altijd erg van koken gehouden maar ik ben blij dat ik het nog maar zelden hoef te doen. Het is niet alleen het koken, je moet ook boodschappen doen en de keuken opruimen.

Na het rolstoeldagje op zaterdag ben ik even vrolijk op zondag weer met de e-bike naar de Jumbo gegaan. Het is telkens een afweging welke wieltjes de beste optie zijn. Sinds de tweede hersenmetastase had ik niet meer gefietst, maar ik vond dat ik best op een rustige zondagmorgen even een paar boodschappen kon halen. Voor de zekerheid had ik wel mijn irritante fietshelm opgezet. In de Jumbo een winkelkarretje als rollator gebruikt. Veel gehijg en gepuf, dat mondkapje is echt een hindernis als je toch al ademnood hebt. Ik vertrouw op m'n vaccinatie en anderhalve meter en zal heel erg blij zijn als mondkapjes niet meer hoeven.

Het aantal volgers waar ik het aan het eind van mijn vorige blog over had - heel lang bleef het aantal steken op 99 - is inmiddels de 100 ruim gepasseerd :)