De traan
Vandaag is het precies achttien jaar geleden: de Traan toen Wim-Lex in het huwelijk trad met Máx, de naamgeefster van mijn ziekenhuis. Adiós nonino werd een historisch tv-moment, de regisseur smulde ervan (“inzoomen, inzoomen!”) samen met de rest van Nederland. Ex en ik waren zeven jaar getrouwd. Ik dobberde mee op zijn muzikale exploratiedrift en verbreedde zo aanzienlijk mijn muzieksmaak. Carel Kraayenhof en zijn Sexteto Canyengue hadden we al eens live gezien en nu leerde ook heel Nederland de bandoneon kennen.
Gisteren leek de dag te verlopen als vele andere de laatste tijd: ’s morgens bloggen, later op de dag bezoek, deze keer van P. Ze woont in een andere provincie maar eigenlijk helemaal niet zo ver. Ze appte: zal ik even koffie komen drinken? Leuk, zo’n spontane actie! Dus snel nog even mijn trolley en mezelf uitgelaten voor wat boodschappen en frisse lucht en om drie uur stond P voor de deur.
We leerden elkaar kennen tegen 1980 in het studentenhuis waar ik gisteren over schreef. Een paar maanden voor Oudste geboren werd (gewoon thuis op mijn eigen kamer!) terwijl P en haar vriend lagen te slapen in de kamer ernaast. We gingen onze eigen wegen en pikten het contact vele jaren later weer op. De laatste keer dat ik haar zag was onlangs bij de uitvaart van een van de andere bewoners van dat huis dat we deelden in die intense periode. We hadden niet verwacht elkaar zo snel alweer te zien.
Zonder schild
Een fijn bezoek van P, waarbij Jongste heel verstandig de benen nam naar haar kamer omdat ze niet álles van haar moeder wenst te weten als we over 'vroeger' beginnen. Ik heb zoveel fijne gesprekken de laatste tijd. Ze gaan dieper, wat ik geef aan openheid sinds ik mijn schild heb laten zakken krijg ik terug. Ik ervaar ze als een geschenk. Of ben ik eigenlijk stiekem bezig met een afscheidstournee?
P vertrekt en ik duik met Jongste de keuken in. Ze gaat die avond wijnen met een paar meiden en wil minipizzaatjes bakken, terwijl ik voor ons avondeten pasta bijna-bolognese klaarmaak met linzen in plaats van gehakt, overheerlijk en supergezond. We zijn lekker bezig – zij maakt er een bende van, ik ruim op terwijl mijn saus staat te pruttelen – en ik zeg dat ik het gezellig vind zo. En ik denk bij mezelf: hoe vaak gaan we dit nog samen kunnen meemaken?
Weer geen dutje gedaan en uiteraard weer afgebrand ’s avonds. Toch nog even wat op internet gekeken. Nu mijn behandeling serieus van start is wordt het tijd om mijn kop uit het zand te halen. Er blijken nieuwe brieven aan de huisarts in mijn online MMC-dossier te staan. Enorme lappen tekst en uitslagen die ik in grote lijnen wel kan volgen. Ik vond medische teksten altijd leuk om mee te werken; lekker veel Latijn om te ontcijferen. Ik zie niets wat ik niet al wist, maar wel meer details. Zoals dat de ‘plekjes’ op mijn andere long toch zeker wel een centimeter groot zijn en tot ‘referentielaesie’ zijn gepromoveerd.
Stadium IV B
En ja hoor, nu begin ik eindelijk ongerust te worden. Mijn al vier weken durende glijvlucht met de paraglidinghelm van Oudste op mijn getumorde hoofd scheert akelig dicht langs de grond. Stadium IV B, staat er. Dat heb ik en verder gaat de indeling niet. Longkanker met uitzaaiingen in minimaal een ander orgaan. Hoe is het mogelijk dat ik nooit klachten heb gehad? En die knikker is van drie maanden geleden niks naar vier weken geleden 11 mm en daarna 16 mm gegaan en wordt pas over ruim een week gebombardeerd omdat een of andere longarts vond dat ik wel eerst een sessie immuno kon doen. Was dat wel de juiste beslissing? Hoe groot is ie nu dan? Mijn adem lijkt wel wat te piepen. Ik lijk toch weer ietsje wiebeliger te worden. Gaat het nu slechter met me of zie ik dingen die er niet zijn? Gaat die immuno überhaupt werken zolang de dexamethason niet verder omlaag kan maar straks misschien zelfs verhoogd moet worden na de bestraling? Kunnen die artsen echt niks beters verzinnen?
En daar is het dan, terwijl ik uitgeput op de bank lig en aan Jongste en de minipizzaatjes denk: mijn eigen traanmoment, voor het eerst. Verdomme, ik wil dit niet. Ik wil dit hele proces aangaan zoals het is, go with the flow, allemaal prima, kan ik best. Maar ik wil niet huilen. Ik wil dat gewoon niet. Baas over eigen emotie.
Ik ga naar bed en val in slaap, waarschijnlijk al tijdens het eerste nummer dat ik hoor: Time in a bottle van Jim Croce, een veel te jong overleden singer-songwriter die ik via toen-nog-man leerde kennen. En natuurlijk ben ik weer vroeg wakker. Een stille trage stroom drupt zomaar uit mijn ogen, zonder geluid. Een zachte overstroming die niet eens onprettig is en een klein beetje verlichting geeft na vier weken bijna manische opgewektheid. Maar ik wil beslist niet dat de dijken breken en ik brullend mijn ellende uitschreeuw. Aan de andere kant weet ik dat ik flinke koppijn ga krijgen als ik die emotie uit alle macht ga onderdrukken. IK WIL DIT NIET. Ik sta op en ga bloggen. Schrijven helpt. Ik hoop niet dat dit een trend word, ik wil al helemaal niet huilen met mijn kinderen erbij. No way.
Theezakje van de dag
M’n theezakje vraagt welke bordspellen er in mijn top drie staan. Da’s een makkie: drie willekeurige spellen waarbij je het bord en de stukken keihard door de kamer kunt keilen omdat het gdvrdgdvr niet eerlijk is dat ik vroeg of laat ga verliezen. Zet Time in a Bottle maar op mijn muzieklijst. En ja hoor, daar gaan we weer. Ik ben bijna geland, geloof ik.
13 reacties
Lieve Marian,
Fijn dat je ook mens bent. Ieder mens heeft zijn emoties en ieder doet het op zijn eigen manier. Waarom mag jij niet huilen en moet je sterk zijn van jezelf?
Ik kon niet huilen had geen tranen. Onbewust kon ik dat uitschakelen. Er voor een ander zijn en mensen troosten dat kon ik wel.
Wanneer ze komen geef ze de ruimte te stromen. Wanneer je het tegen houd komt het vroeg of laat toch. Het gebeurt meestal wanneer je het niet wil.
Ook jij hebt verdriet ook jij bent mens. Het mag hoor en ook zeker waar je kinderen bij zijn. Je bent ook maar mens van vlees en bloed.
Liefs Alice ❤🤗😘
Lieve Alice, je hebt natuurlijk gelijk en van tranen tegenhouden krijg ik koppijn, weet ik nu al. Maar mijn kinderen ... NEE NEE NEE.
Dat had ik ook maar ik merkte dat zij dat juist wel kunnen hebben. En ook daarmee zagen dat ook ik emoties had en niet een kei harde tante ben zonder gevoel.😏🤔
Natuurlijk was dit een momentopname ... Ik ben begonnen aan het voorbereiden van de lunch voor als straks mijn lieve vriendin M komt. Niet alleen bloggen maar ook lekker bezig zijn in de keuken helpt. En ondertussen beluister ik het hele album van Jim Croce. Probeer eens, dit vind je zeker leuker dan Nico!
Lieve Marian,
Ik sluit me aan bij Alice. Laat komen, die tranen. Het is klote, je voelt je dan totaal ellendig, maar daarna kun je weer door.
Net als jij huilde ik aan het begin ook niet. Ik voelde me verdwaasd, het was te groot om te overzien. Daarna vloeiden de tranen veelvuldig, maar ook dat ging weer over. Nu is het nog maar af en toe, meestal met een duidelijke aanleiding en als ik oververmoeid ben. Ik haat het nog steeds, maar weet dat verzet geen zin heeft. Het duurt altijd maar even.
Veel sterkte,
Hanneke
Dank je Hanneke, dat wilde ik horen. Het is zo fijn om hier herkenning te vinden. Het zou best wel erg nuttig kunnen zijn om te proberen die oververmoeidheid wat meer voor te blijven. Ofwel: inplannen dat dutje en me eraan houden. Die paar keer dat ik dat gedaan heb voelde ik me 's avonds een stuk beter. Dus .. .leuk dat M op bezoek komt, maar ergens tussen 15 en 16 uur is het bezoekuur voortaan afgelopen en niet zoals gisteren meteen doorgaan met avondeten maken en zo. Pfff ik heb nog een hoop te leren.
Liefs, Marian
Ik wil op zoveel reageren dat dit vast een onsamenhangend bericht wordt..
Je hebt al een keer immunotherapie gehad, in het beste geval is er al actie in je lijf op dat vlak en kan de tweede kuur gewoon uitgesteld worden, indien nodig. Verder klopt het dat immuno en dexa niet de beste combinatie zijn, tòch komt het vaker voor dat iemand beide nodig heeft en krijgt. Plekjes op de andere long, oh ja, die had ik ook, al was bij mij de (grote) uitzaaiing bij mijn sleutelbeen de reverentie. Bij mij allemaal niet meer zichtbaar op de gewone ct-scan, houd moed en hoop. Ik zeg dat vaak, houd moed en hoop, ik zeg het elke dag desnoods.
Ik barstte in tranen uit toen de internist me vertelde dat ik uitgezaaide longkanker had, omdat ik meteen aan mijn vader dacht (het was ook nog op zijn sterfdag) en dacht dat ik ook binnen een half jaar dood zou zijn. Daarna bleven de tranen een tijd weg. Tot ik in m'n eentje op de grond bij m'n salontafeltje zat met een fles wijn en nog zat te brullen toen Oudste met zijn (toenmalige) vriendin thuiskwam. Afschuwelijk vond ik dat (NEE, niet bij m'n kinderen), maar ik kon niet meer ophouden. En zoals Alice ook al zegt: kinderen kunnen het zeer zeker wel hebben (jouw zoon en mijn jongste misschien wat minder, even uitkienen dus) en mogen best een keer zien dat je niet van steen bent. En inderdaad-het moet er uit en dan is het over.
Verder moet ik ook aan je denken als ik met mijn boodschappentrolly op pad ben. Geweldige uitvinding, de mijne begint wel gammel te worden en de gevulde tas heeft ook al eens op straat gelegen terwijl ik nog met het rekje stond.
Mijn (huismerk) theezakje van vandaag: ik kan er weer theegenaan!
Veel liefs en een dikke knuffel! XXX
P.S. Zanger en titel zeiden me niks, maar ik ken het prachtige nummer wèl, bedankt!
Hè hè je bent ook een mens en geen robot. Goed van je! Ben trots op jezelf :-)
Ik heb een halve dag / avond gehuild. Maar meer omdat die halve zool me alleen op mijn bed het doodvonnis had gegeven; ook nog zonder daarbij duidelijk te zijn in wat ik nu eigenlijk had. Kahler, ja, nooit van gehoord. Maar goed. Toen mocht ik dus manlief op de hoogte brengen en vele anderen. Iedereen huilen en ik deed mee. Als ik eerlijk ben het meeste omdat iedereen zo verdrietig was en ik iedereen de kerst bedierf. Ik zelf ben er van het begin af aan van overtuigd geweest dat ik toch lekker veel langer zou leven dan de prognose die ze me gaven.
Bovenstaande betekent niet dat ik niet gejankt heb en dan wel de ogen uit mn kop. Natuurlijk! Maar anders. Wens je nog veel tranen die je lekker kunt laten gaan als ze zich aandienen. Opkroppen is geforceerd en eindigt op enig moment toch in diezelfde tranen. Knuffel van hier!
Oh wat herken ik dat ook goed. Niet je verdriet en zorgen willen laten zien bij je kinderen. Dat beschermende wat je als moeder voor hen hebt. Terwijl waarom eigenlijk? Ze krijgen er toch een heleboel van mee. Als ik mij zo verdrietig en zielig voelde zette ik juist een nummer op waarbij ik nog veel meer ging huilen. Dit luchtte mij enorm op en kon er dan weer eventjes tegenaan. Lieve groet Dasje.
Oef, dat wordt nog wel een dingetje. Ik kan veel maar huilen voor het oog van mijn kinderen is voor mij echt een enorme hobbel. trouwens ook voor mezelf. Daarom zit ik nu kennelijk in een Stones-periode qua muziek, agressief en hard in plaats van een hoopje ellende van mezelf te laten maken. Zo zit ik blijkbaar in elkaar.
Wie het droog houdt bij Time in a Bottle van Jim Croce is van gewapend beton. Twee ukkies wiegen op de maat van de muziek, ik lees je persoonlijke mythologie en pink een traantje mee. 😢
Ik herken mij in jullie verhalen...ineens stromen de waterlanders over je wangen.
Niet zozeer omdat je met jezelf te doen hebt maar dat je door deze vreselijke aandoening je dierbaren moet achterlaten. Het besef dat dit misschien nog voor lang uitgesteld kan worden is er op dat moment niet. De HOOP komt even niet door de tranen.
Wat kun je fijn schrijven in je Blog. Ik ben nu al Mv8-klever.
Ach Trees, ik begrijp je zo goed! Blijf het hier van je af schrijven hè. Of ... begin zelf een blog!
Liefs, Marian