Bom

Een luie dag gisteren; 's middags wat in de keuken gerommeld. Ik maak graag allerlei basisproducten zelf: deze keer amaranthpap (lijkt op griesmeel, erg lekker met blauwe bessen), gomasio, een maalsel van geroosterd sesamzaad met zout dat heerlijk smaakt op allerlei groenten, en vegan nepstrooikaas voor Jongste op basis van cashewnoten en gistvlokken. Ze gaat weer met een tas vol eten naar huis na carnaval. Zal wel komen doordat ze de jongste is: ik blijf als een soort mamavogel de neiging houden hapjes in haar bekkie te stoppen.

Bakkie
Toen het alweer donker was bedacht ik dat ik de hele dag nog niet buiten was geweest. Nu was het ook pokkenweer, dus dat scheelt. Toch maar even naar het huis van Oudste gelopen om de kat gezelschap te houden, want hij was een lang weekend alleen thuis en dat vindt ie erg ongezellig, dan eet ie bijna niks. Dan gaan we altijd 'een bakkie doen' samen: Bobbie gaat naast mij in zijn bakkie (mandje) liggen en ik kijk Netflix en drink koffie. Eenmaal weer thuis lukte het nog net om naar Zondag met Lubach te kijken en om halfelf lag ik in bed, terwijl ik toch echt een middagdutje had gedaan. Zou ik dan toch vermoeidheid als bijwerking hebben? Nou, als dat alles is, dan kan ik er prima mee leven. 

Puinhoop
De avond ervoor heb ik  gewerkt aan mijn adresboek in Google. Om te beginnen heb ik zeker een derde van de pakweg 500 vermeldingen verwijderd omdat ik geen idee had wie al die mensen waren;  waarschijnlijk vooral Marktplaatsklantjes. Daar hoeven mijn nabestaanden te zijner tijd echt geen bericht van te krijgen, vandaar deze opschoonactie. Gaandeweg kwam ik ook een hoop rommel tegen van ten onrechte samengevoegde vermeldingen die ik allemaal handmatig moest rechtzetten. Kortom, het was een puinhoop en hier en daar maakte ik de puinhoop nog groter, want (belangrijke tip) dit is een foutgevoelige klus die je niet moet willen doen als je eigenlijk moe bent. 

Theezakje van de dag
Vandaag weer eentje die ik nog niet heb gehad! Welke droom is al uitgekomen? Een leuke vraag voor weer zo’n biografisch stukje en dat komt goed uit omdat alles rustig is op het kankerfront. Wie dat niet interessant vindt slaat het maar lekker over, maar dan heb ik tenminste weer iets om over te schrijven.

Een jaar of wat geleden kwam ik via LinkedIn weer in contact met H, die ik meer dan veertig jaar geleden leerde kennen in mijn zogenaamde studententijd, waarin ik van alles uitvrat behalve studeren. Tegenwoordig woont ze deels in Frankrijk, waar ze een gîte heeft. Ze nodigde me uit om haar een keer te bezoeken en dat leek me erg leuk, alleen kwam het er niet van. Eind vorig jaar mailde ik haar opnieuw om te laten weten dat onze gemeenschappelijke vriend, mijn vroegere huisgenoot in het studentenhuis, plotseling overleden was. Een paar maanden later mailde ik haar alweer, nu om te vertellen dat mijn deeltijdpensioen een onverwachte wending had gekregen: uitgezaaide longkanker.

BOM-moeders
En dat theezakje dan? Nu wordt het ingewikkeld. In de tijd dat ik met H omging, eind jaren zeventig, kwam er een fenomeen op genaamd de BOM-beweging. Vrouwen die zelf over hun kinderwens beslisten, niet braaf gingen wachten op de ware jacob en ‘bewust ongehuwde moeder’ werden. Dat leek me wel wat. Ook al was ik pas 22, ik vond mezelf erg wereldwijs en dacht dat ik wel de nodige levenservaring had. In zekere zin klopte dat wel, want ik had al het een en ander meegemaakt, alleen zag ik toen niet in dat die avonturen me eerder belastten dan dat ze me sterker en volwassener maakten. Het verstand komt met de jaren, zegt men; ik ben geneigd het daarmee eens te zijn met de kennis en de leeftijd van nu.

Complicatie in onze minisamenleving was dat ik nogal gek was op de huisgenoot en de huisgenoot nogal gek op kleine blonde meisjes in het algemeen - wat ik zeker niet ben - en H in het bijzonder. H en een vriendin van haar wisten van mijn kinderwens en gaven me een leuk cadeautje: zo’n speeldoosje met het overbekende wiegenlied van Brahms. Er zat een gedichtje bij dat ik nog steeds uit mijn hoofd ken.
(Toelichting bij de eerste regel: Biet was destijds mijn bijnaam en het oplappen van versleten spijkerbroeken van onder anderen de huisgenoot was mijn hobby.)

Biet, vlijtig over haar naaimasjien gebogen
Krijgt nu iets om haar ogen bij af te drogen
Stilletjes koestert zij de wildste dromen
Om zo’n lief klein BOM-kindje te laten komen
Dit speeltje krijg je van H***** en M***
De vader zoek je er zelf maar bij

En zo geschiedde! De geboorte van Oudste, gewoon thuis op mijn studentenkamer, te midden van mijn beste vrienden, is een van de hoogtepunten van mijn leven geweest en was absoluut een droom die uitkwam, theezakje.|

De kunst van het sterven
Een lezenswaardig artikel in de Volkskrant van zaterdag over de kunst van het sterven. Ik hoop dat dit voor iedereen leesbaar is; anders stuur mij even een berichtje, ik heb het opgeslagen. Aanleiding is hoe journaliste Barbara van Beukering het overlijden van haar ouders beleefde. Sommige mensen zoals haar vader verzetten zich tot het uiterste en weigeren hun aankomende sterven onder ogen te zien, terwijl anderen zoals haar moeder er juist soepel in meegaan en er met hun naasten over praten.
Je kunt het maar één keer doen. Een persoonlijke zoektocht naar sterven, het grootste taboe in ons leven. Verschijnt 25 februari bij Spectrum, € 20,99.

Ik ben van plan nog tien jaar overeind te blijven, maar als dat niet op mijn weg ligt hoor ik echt wel bij de tweede categorie. Met mijn ouders was het anders; het taboe was te groot. Ik wist niet wat ik ermee moest en achteraf vind ik dat jammer. Het werd maar ten dele 'goedgemaakt' door de zorg die we thuis konden geven. Mijn moeder is thuis overleden aan darmkanker na palliatieve sedatie, mijn vader in zijn slaapkamer in het verzorgingshuis aan een longontsteking. Ze hebben hun gouden huwelijk nog kunnen vieren, een paar weken daarvoor. En gelukkig hebben we als dochters bij allebei samen met de huisarts de regie kunnen behouden, dat is zeker een troost.