rollercoaster
Natuurlijk hadden we al een tijdje het gevoel dat er iets niet klopte. Mijn zo sterke, onverwoestbare man van 61 voelde zich al een tijdje niet goed. Kortademig en wat benauwd. ik kan op de fiets de brug niet meer over, dus ik ga maar met de auto naar het werk” zei mijn man de laatste week voor de zomervakantie.
Tsjonge, weer moe voor de vakantie, dacht ik in mijzelf, knapt straks wel weer op als hij in de rust komt, maar voor de zekerheid toch maar even langs de huisarts.
Ik vertrouw het niet helemaal, zei ze, er komen hartklachten in de familie voor, dus ik stuur je door naar een cardioloog. Ik vertrouw het niet helemaal zei de cardioloog…twee adertjes zitten wat dicht, ik ga u dotteren.” En zo geschiedde. Er werd gedotterd. Maar op de dag na de ingreep zei mijn man al….dit was het niet…ik ga terug naar de huisarts.
Dan maar een longfoto, zei de huisarts, maar ik betwijfel of we daar het probleem moeten zoeken.
De foto liet echter een vreselijk beeld zien….totale verkankering in beide longen. Wat een schrik…. Dit gaan we alleen rekken…meer zit er niet in.
We willen alles uit de kast, zeggen mijn man en ik. Gelukkig zijn er allemaal nieuwe ontwikkelingen. We gaan ervoor. Sinds januari van dit jaar wordt er de combinatie chemo met immunotherapie gegeven. Dat geeft goede resultaten. We gaan voor een zo lang mogelijke goede kwaliteit van leven. We gaan ervoor.
Twaalf weken later is hij overleden.
6 reacties
Gecondoleerd nog met het verlies van uw man. Wat heftig en snel. Ik wens u heel veel sterkte en kracht om alleen verder te moeten gaan. Ik hoop dat het bloggen helpt met het verwerken van dit grote verdriet.
Liefs Alise❤
Héél véél sterkte gewenst.
Het doet zo'n pijn.....
Mijn man mankeerde ook nooit iets en is 4 maanden na de diagnose overleden.
Hier kan niemand zich op voorbereiden.
het is een nachtmerrie
Heel veel sterkte met het verlies , hopelijk vindt je de krachten en levenslust om toch nog verder van het leven te genieten .
Ik vraag me soms af wat beter is, of misschien kan er geen sprake zijn van 'wat beter is', dat het allemaal snel gaat, als een soort emotionele wervelstorm van enkele maanden...of een Zwaard van Damocles dat in ons geval al 15 jaar wordt bevochten en nu toch lijkt te gaan vallen.
Je denkt dat je je wel redelijk hebt voorbereid na zo'n tijd. Maar als het zo ver is is het toch weer een storm. Maar ook een storm heeft een oog waar rust is. 12 weken, 15 jaar... Misschien is het allemaal om het even.
Ach lieve Carla, wat een verdriet en amper tijd om je erop voor te bereiden. Veel sterkte!