Twee jaar na de diagnose (ruim)

Sinds mijn diagnose borstkanker, eind oktober 2015, heb ik af en toe een blog geschreven. De laatste is alweer ruim een jaar geleden zag ik. Ik kreeg leuke reacties, ook op de schrijfsels die ik mailde naar vrienden en kennissen om ze op de hoogte te houden. Dat heeft me gemotiveerd om hier toch eens wat meer werk van te maken. Ook omdat ik inmiddels afscheid heb genomen van mijn oude werkgever: ik was na twee jaar nog niet aan het werk en voorlopig zal ik ook niet aan het werk raken.
Door het UWV ben ik meer dan 80% arbeidsongeschikt verklaard. Ik doe een paar uur per week vrijwilligerswerk, waaronder stukjes schrijven (en redigeren) en fotografie.
Gisteren was ik weer voor controle bij de oncoloog. Mammografie was in orde, hartpompfunctie weer op weg naar normaal. Ik beklaagde me een beetje over die rottige Tamoxifen tabletten en over het feit dat ik soms zo ontzettend traag ben, zowel van begrip als van handelen. Ik zei dat ik teleurgesteld was dat het zo lang duurde voordat ik me weer een beetje fit voelde. Want ja, alles wat je voelt hang je automatisch op aan je behandeling, daarom zit je tenslotte bij de oncoloog. Bij het lichamelijk onderzoek meende de specialist een verdikking te voelen in mijn hals en sprak het vermoeden uit dat er misschien iets niet in orde was met mijn schildklier. Whatever, dacht ik nog. Ik voelde zelf niets in mijn hals. Bij het woord schildklier denk ik zelf altijd gelijk aan het woord 'dik': dus het leek me nuttig om te melden dat ik idd wel veel was aangekomen afgelopen tijd. Waarop zij weer grapte dat het wel de pepernoten zouden zijn. Maar voor de zekerheid toch maar een bloedonderzoek en een echo van de hals laten maken. En dan over twee weken weer terugkomen.
Bloedonderzoek had ik gelijk laten doen in het ziekenhuis en voor de echo zou ik gebeld worden. Ik was amper thuis toen ik gebeld werd dat er dezelfde middag nog plaats was voor een echo. Ik had verder geen plannen dus hop, weer in de auto, naar de rontgenafdeling van het ziekenhuis. De laborant die de echo maakte gaf ondertussen tekst en uitleg aan een leerling laborante, zodat ik kon meeluisteren met wat hij zag. Niets verontrustends, zo begreep ik. Hij was wel wat dingen aan het opmeten en opslaan, liep op een gegeven moment de ruimte uit en kwam terug met een radioloog. Ook zij meende niets geks te zien.
Ik kon gelukkig nog wel duidelijk maken dat die echo niet mijn idee was, want ik wil nou eenmaal niet als een aansteller te boek staan. Dat blijft een dingetje: vooral flink blijven!
Prima, jas weer aan, paraplu mee en weer de regen in. Naar huis, eten koken voor man en dochter en vriend, die zichzelf hadden uitgenodigd. Vlak na het eten, ging de telefoon. Anoniem nummer. We hadden het net gehad over al die marketeers die je altijd bellen rond etenstijd, dus ik zou wel even laten horen hoe je zo iemand afpoeiert. Ik zou ff alle bel-me-niet-registers opentrekken!

Het bleek de oncoloog te zijn: Mijn bloedwaarden waren niet in orde en op de echo waren ook wat gekke dingen gezien. Diagnose: een mogelijk ontstoken schildklier. Nog meer bloedonderzoek en pillen zijn er nodig om alles weer in balans te krijgen.En dan vallen opeens een hoop dingen op zijn plek: gewichtstoename, moeheid, spier- en gewrichtspijn, mijn ongelofelijke traagheid, afgewisseld met een opgejaagd gevoel (een gevoel dat ik toeschreef aan de hartpompfunctie), droge huid, afbrokkelende nagels. Allemaal dingen die ook bij algehele aftakeling bij het ouder worden horen, dacht ik.

Hoera! Ik heb iets 'gewoons'! Wel vervelend maar niet levensbedreigend.(ik weet natuurlijk niet of dit een gevolg is van de chemo's, de radiotherapie of dat ik het anders ook gekregen zou hebben)
Een dikke pluim voor de oncoloog! Dat mag ook wel eens gezegd worden, want er wordt heel wat afgemopperd op onze gezondheidszorg. Ik ga haar de volgende keer een heel groot compliment geven voor haar alertheid.