Onverwacht nieuws

Afgelopen dinsdag bij de bedrijfsarts geweest. Een jonge vrouw nog.
Ook zij reageerde best wel geschrokken op de mededeling dat er borstkanker bij mij geconstateerd was.
We hebben eigenlijk alleen maar uitgebreid gesproken over de mentale kant van deze ziekte. Dat vond ik erg verfrissend, want hoewel ik denk dat ik alles onder controle heb, kon zij alles in een goed perspectief zetten. Ze gaf aan dat als ik straks door de behandelingen lichamelijk zwakker ga worden, ook de mentale kant zwaarder wordt. Een gewaarschuwd mens . . . .
Ik hoef van haar niet aan het werk als ik dat niet wil. En ik wil het niet. Ik wil aansterken en klaar zijn voor de strijd die komen gaat.
Ik ben daarna nog even bij mijn collega's langgeweest: wat een schatten! Zoveel belangstelling en hartelijkheid, ik werd er verlegen van.
De woensdag daarop weer eens lang gewandeld met een goede vriendin, gevolgd door een uitgebreide lunch met een goed glas wijn. We hebben ons daarna weer op laten halen en terugbrengen door haar man: ik had geen zin om ook nog anderhalf uur terug te wandelen.
Ik had best wel last van de operatiewond in mijn oksel, deze lijkt een beetje open te gaan staan.
Donderdagochtend (vandaag) toch maar even gebeld met de mamma care verpleegkundige over de wond: zij kon me geruststellen, het komt allemaal goed, het hoort er bij. Terloops meldde ze me dat ze even in mijn dossier had gekeken: de uitslag van de patholoog (die ik pas dinsdag zou krijgen) zat er in: geen uitzaaiingen!!!!
Maar de uitslag wordt nog besproken in het team, dus nog geen officiële mededeling van haar. Maar zo fijn om te weten!
Ik heb direct man, moeder, kinderen, broers en schoonzus geïnformeerd.
Dit bericht zet een punt aan de horizon waar ik heen kan werken: en dat ga ik doen! Ik ben er klaar voor!