Beginnen bij het nu...omdat ik niet weet wat morgen brengt

Vandaag een dagje weg geweest,  even niet "uit" naar het ziekenhuis maar uit naar mijn zusje en zwager. En wat was dat goed om te doen ook al voel ik mij nu een compleet versleten dweil, hahaha, moet toch ook af en toe kunnen? 

Aangekomen bij haar huis treffen we een overbezorgd zusje aan die staat te trillen van de spanning, het is en blijft voor haar moeilijk om te vertrouwen op mijn eigen inzicht in wat ik kan en zo is ze bang en bezorgd bij iedere stap die ik doe...ja heel overbezorgd maar wat een liefde blijkt hier ook weer uit! 

En dat is denk ik wat ik als eerste wil delen in mijn blogs: liefde is zo ontzettend belangrijk bij kanker! Want je kunt 1000 vrienden om je heen hebben en toch heel eenzaam zijn. (Zelf grijp ik dan vaak mijn steun en toeverlaat,  de Bijbel, erbij en lees 1 Kor. 13) Die eenzaamheid kan komen als alles wat er speelt zwaarder weegt dan liefde (in welke vorm dan ook,  tussen man/vrouw, ouder/kind, vrienden,  ). Je voelt het in de gesprekken als er steeds een soort van doodlopende straatjes zijn waar je in bent gelopen.  Je voelt al gauw dat er een wisseling in het gesprek aan komt.  

Maar de liefde kan zich ook heel mooi uiten in de emoties van beide kanten,  kun je jezelf laten gaan en vervolgens je de tranen lachen? Of heb je het "gevoel" dat je waakzaam moet zijn in hoe je dingen deelt? 

Wat een raar begin eigenlijk van mijn blog als ik zo kijk maar het greep mij gewoon vandaag extra aan. Want wat zou het heerlijk zijn als je gelijk met je diagnose een lijstje kreeg met de namen van je vrienden die onderverdeeld zijn in groepjes als: Liefdevol, geen echte vrienden,  wil wel maar heeft het moeilijk door het verdriet.  Snap je mij nog? 🫣

Als ik omkijk naar de maanden die achter ons liggen, (in januari dit jaar de diagnose tnbk, erfelijk, niet uitgezaaid gekregen) dan zie ik iets wat ik vooraf je niet voorspelt zou hebben maar wat ik heel graag had willen weten zodat ik er meer rust om had. Hihi lekker vaag Diana,  maar mijn ontdekking was dat er heel veel mensen om ons gezin zijn die oprechte liefde voor ons gezin voelen! Wat bijzonder om dat te mogen ontvangen...terwijl ik dacht in mijn schulpje te moeten kruipen! 

En misschien voel jij je op dit moment wel alleen, je denkt dat je makkelijk gemist kunt worden en denkt misschien dat je eerder tot last bent dan dat je iets positiefs toevoegt aan iemands leven...maar,  ja ik ken je niet dat weet ik, maar jij bent wel degelijk belangrijk! Er zijn mensen om jou heen die misschien wel hun liefde voor jou willen laten zien maar niet goed weten hoe?  Probeer je open te stellen! Echt dat werkt! Jouw blik in je ogen laten je hart zien en ja daar zit ons belangrijkste medicijn naast al die andere medicijnen die we ook echt nodig hebben.  

Zo en nu sluit ik mijn gemijmer voor vandaag af...ik hoop snel terug te komen! Dan zal ik het begin van mijn tnbk-reis proberen op te schrijven.  (Vind het nog best moeilijk om te schrijven,  zie je punten waarop ik verbeterd moet worden schrijf dat gerust! Voor nu: de groetjes, sterkte, knuffel en vooral: veel zegen! 

Liefs, Diana