Mokerslag
We gaan zitten en de gynaecoloog vertelt dat ze tijdens het onderzoek in eerste instantie niets bijzonders zag, maar dat er toen ze het oude spiraal verwijderd had ineens afwijkend weefsel tevoorschijn kwam. Van dat weefsel heeft ze een biopt genomen en dat is in het laboratorium onderzocht. En ja, het bleek kwaadaardig te zijn.
Ik zie mijn man bleek worden maar ben zelf verbazingwekkend kalm en vraag de gynaecoloog "oké, en hoe word ik weer beter?"
Ze zegt dat er zo snel mogelijk een CT-scan zal worden gemaakt maar dat ik daarna naar het UMCG moet voor behandeling. Op mijn vraag waaruit de behandeling zal bestaan vertelt ze dat waarschijnlijk mijn baarmoeder zal worden verwijderd maar dat de precieze details van de behandeling afhangen van of er wel of niet uitzaaiingen zijn.
Op de terugweg naar huis gaan we bij mijn ouders aan en vertellen ze wat er speelt. Mijn vader houdt zich groot maar ik zie dat hij zijn emoties onder controle probeert te houden, mijn moeder huilt. En ik.. ik ben nog steeds verbazingwekkend kalm, alsof het over iemand anders gaat. Troost mijn moeder, zeg dat het allemaal wel goed komt.
Thuis moeten we het onze zonen vertellen. Schrik, paniek bij beide. Ze zijn 16 en 20 dus beseffen heel goed wat er aan de hand is. Ik troost ze, zeg dat het allemaal wel goed komt. Nog steeds ijzig kalm.
Enkele dagen later meld ik me in het streekziekenhuis voor de scan. Er wordt ons gezegd dat we in de wachtkamer kunnen gaan zitten. Even later komt er een verpleegster met een grote kan vloeistof en een papieren bekertje. Ze zegt dat ik die hele kan moet leegdrinken en ik kijk haar eens ongelovig aan. Er zit minstens 2 liter vloeistof in die kan.. dat krijg ik nooit weg.
Omdat er niets anders op zit schenk ik een bekertje vol en neem een slok. Gatverdamme.. lauw.. Eindelijk heb ik de kan leeg en geef de verpleegster een seintje. Oke zegt ze, dan haal ik de volgende. Wat?? Nóg meer?? Doe me dan een plezier en zorg dat het goed koud is, als ik nog meer lauwe prut moet drinken ga ik over m'n nek.
Gelukkig is de 2e kan kouder (een beetje dan) en gaat dat wat makkelijker naar binnen.
Halverwege de 2e kan komt ze me halen. Ik krijg instructies dat ik me in de kleedkamer moet uitkleden en dan door de andere deur de scanruimte moet binnengaan. In de scanruimte wachten al 2 dames op me. Ik krijg van beide een hand en ze helpen me te gaan liggen op de machine. Er wordt een infuus aangebracht en ik krijg uitleg dat er tijdens de scan contrastvloeistof zal worden ingespoten door het infuus. Ik zal dan een warm gevoel in m'n buik krijgen en het zal voelen alsof ik in m'n broek plas, maar daar hoef ik me niet bezorgd over te maken want het plassen gebeurt niet echt. Ik moet gewoon de instructies opvolgen die ik via de speakers zal horen. De dames gaan het kantoortje met de glazen wanden in en de scan begint.
Na een poosje is de scan klaar, de dames komen de behandelruimte weer binnen en helpen me overeind. Een van de dames zegt dat ik maar even rustig op de zijkant van de behandeltafel moet gaan zitten want ik kan een beetje duizelig zijn door de scan.
En terwijl ik op de rand zit, ineens BAMMM komt het besef als een mokerslag bij me binnen: het gáát niet over iemand anders.. het gaat over mij.. en ik begin onbedaarlijk te huilen.
Ik zie mijn man bleek worden maar ben zelf verbazingwekkend kalm en vraag de gynaecoloog "oké, en hoe word ik weer beter?"
Ze zegt dat er zo snel mogelijk een CT-scan zal worden gemaakt maar dat ik daarna naar het UMCG moet voor behandeling. Op mijn vraag waaruit de behandeling zal bestaan vertelt ze dat waarschijnlijk mijn baarmoeder zal worden verwijderd maar dat de precieze details van de behandeling afhangen van of er wel of niet uitzaaiingen zijn.
Op de terugweg naar huis gaan we bij mijn ouders aan en vertellen ze wat er speelt. Mijn vader houdt zich groot maar ik zie dat hij zijn emoties onder controle probeert te houden, mijn moeder huilt. En ik.. ik ben nog steeds verbazingwekkend kalm, alsof het over iemand anders gaat. Troost mijn moeder, zeg dat het allemaal wel goed komt.
Thuis moeten we het onze zonen vertellen. Schrik, paniek bij beide. Ze zijn 16 en 20 dus beseffen heel goed wat er aan de hand is. Ik troost ze, zeg dat het allemaal wel goed komt. Nog steeds ijzig kalm.
Enkele dagen later meld ik me in het streekziekenhuis voor de scan. Er wordt ons gezegd dat we in de wachtkamer kunnen gaan zitten. Even later komt er een verpleegster met een grote kan vloeistof en een papieren bekertje. Ze zegt dat ik die hele kan moet leegdrinken en ik kijk haar eens ongelovig aan. Er zit minstens 2 liter vloeistof in die kan.. dat krijg ik nooit weg.
Omdat er niets anders op zit schenk ik een bekertje vol en neem een slok. Gatverdamme.. lauw.. Eindelijk heb ik de kan leeg en geef de verpleegster een seintje. Oke zegt ze, dan haal ik de volgende. Wat?? Nóg meer?? Doe me dan een plezier en zorg dat het goed koud is, als ik nog meer lauwe prut moet drinken ga ik over m'n nek.
Gelukkig is de 2e kan kouder (een beetje dan) en gaat dat wat makkelijker naar binnen.
Halverwege de 2e kan komt ze me halen. Ik krijg instructies dat ik me in de kleedkamer moet uitkleden en dan door de andere deur de scanruimte moet binnengaan. In de scanruimte wachten al 2 dames op me. Ik krijg van beide een hand en ze helpen me te gaan liggen op de machine. Er wordt een infuus aangebracht en ik krijg uitleg dat er tijdens de scan contrastvloeistof zal worden ingespoten door het infuus. Ik zal dan een warm gevoel in m'n buik krijgen en het zal voelen alsof ik in m'n broek plas, maar daar hoef ik me niet bezorgd over te maken want het plassen gebeurt niet echt. Ik moet gewoon de instructies opvolgen die ik via de speakers zal horen. De dames gaan het kantoortje met de glazen wanden in en de scan begint.
Na een poosje is de scan klaar, de dames komen de behandelruimte weer binnen en helpen me overeind. Een van de dames zegt dat ik maar even rustig op de zijkant van de behandeltafel moet gaan zitten want ik kan een beetje duizelig zijn door de scan.
En terwijl ik op de rand zit, ineens BAMMM komt het besef als een mokerslag bij me binnen: het gáát niet over iemand anders.. het gaat over mij.. en ik begin onbedaarlijk te huilen.